Tuesday, 15 October 2024
Τα άρθρα Μελών και Φίλων της Παρέμβασης, όπως δημοσιεύτηκαν στον ελληνικό και διεθνή τύπο.
Για να δείτε τα άρθρα ανά συγγραφέα, πατήστε εδώ .
Κείμενο της Ένωσης Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ για το Σχέδιο Δράσης για την Κοινωνία των Πολιτών του Ιδρύματος Μποδοσάκη
Ως Ένωση Πολιτών για την Παρέμβαση θεωρούμε ότι η πρωτοβουλία του Ιδρύματος Μποδοσάκη για την εκπόνηση ενός Σχεδίου Δράσης για την ΚτΠ είναι αξιοσημείωτη, άκρως επίκαιρη και ενδιαφέρουσα. Συμφωνούμε με τις περισσότερες προτάσεις που διατυπώνονται στο Κείμενο Διαβούλευσης. Πριν αναφερθούμε στις δικές μας συμπληρωματικές προτάσεις, λίγα λόγια για της Ένωσης Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ εν είδει μιας αυτοαξιολόγησης κοινωνικού αντικτύπου (self assessment social impact) στη βάση των 30 χρόνων δράσης της Ένωσης, από το έτος ίδρυσης της το 1995, μέχρι και σήμερα. Άλλωστε, όπως σωστά αναφέρεται στο κείμενο, κάτι τέτοιο αποτελεί τον ουσιαστικό δρόμο για την επανάκτηση και διεύρυνση της εμπιστοσύνης της κοινωνίας και των ενεργών πολιτών προς την ΚτΠ, που σήμερα δυστυχώς βρίσκεται σε ένα απίστευτα χαμηλό επίπεδο στην Ελλάδα. Επιγραμματικά, οι συμπληρωματικές προτάσεις αφορούν : 1. Συνταγματική Κατοχύρωση της Κοινωνίας των Πολιτών, 2. Συλλογική Εκπροσώπηση ΚτΠ και Ηλεκτρονική Ψηφοφορία, 3. Ορατότητα της ΚτΠ, 3α. Κοινωνικά μηνύματα ΕΣΡ, 3β. Ιδιαίτερος ρόλος της ΕΡΤ, 3γ. Σχέσεις με Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή (ΟΚΕ) και τα ΑΕΙ και 4. Ψηφιακή ΚτΠ.
Ιδιαίτερη συνεισφορά της Ένωσης Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, 1995-2024, στον Ελληνικό και Ευρωπαϊκό Δημόσιο Χώρο
Η Ένωση Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, ένα μη κερδοσκοπικό , μη κομματικό, ανεξάρτητο σωματείο πολιτών με στόχο την ενδυνάμωση της κοινωνίας πολιτών στην Ελλάδα και την Ευρώπη ιδρύθηκε το 1995 και αποτελεί μία από τις μακροβιότερες οργανώσεις πολιτών με συνεχή λειτουργία στην Ελλάδα. Πρώτος Πρόεδρος της ΕπΠ ήταν ο Λουκάς Τσούκαλης και από το 1999 ο Νίκος Μουζέλης, με Αντιπρόεδρο τον Περικλή Βασιλόπουλο. Οι δύο πρώτοι Συνήγοροι του Πολίτη, Νικηφόρος Διαμαντούρος και Γιώργος Καμίνης ήταν μέλη της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ. Οι κεντρικοί άξονες δραστηριοποίησης της ΕπΠ ήταν οι εξής: Ενεργοί Πολίτες – Ενδυνάμωση Κοινωνίας Πολιτών, Καλή Διακυβέρνηση, Δημόσιο Συμφέρον, Δικαιώματα για όλους. Ενεργός Πολιτειότητα (Ιδιότητα του Πολίτη, citizenship) και Πολιτοκεντρική Δημόσια Διοίκηση / Κράτος, σε Ελλάδα και Ε.Ε. είναι το κρίσιμο Δίπολο για την Καλή Διακυβέρνηση όλων των σύγχρονων πλουραλιστικών δημοκρατιών. 1. Η Ένωση Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ εισήγαγε και κατοχύρωσε στο δημόσιο διάλογο της χώρας την έννοια “Κοινωνία πολιτών” ιδωμένη από την επιστημονική της πλευρά στο χώρο της σύγχρονης Κοινωνιολογίας και της Πολιτικής Επιστήμης. Έκδωσε 15 τεύχη του περιοδικού “Κοινωνία Πολιτών” , πραγματοποίησε 35 εκδηλώσεις και συνέδρια, προσκάλεσε πανεπιστημιακούς από όλο το κόσμο και τα τελευταία 20 χρόνια διατηρεί εβδομαδιαίο newsletter που αποστέλλεται σε 3.500 παραλήπτες. Παράλληλα, η Ένωση Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ήταν μέλος της οργάνωσης COCOS του ΟΗΕ, συμμετείχε στο Civil Society Forum της Ε.Ε. και είχε συνεργασία με το τμήμα του Global Civil Society Studies του London School of Economics, ενώ πήρε μέρος σε πάνω από δέκα διεθνή συνέδρια για την Global Civil Society. Η έννοια της Κοινωνίας Πολιτών αντιστοιχεί στον ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα ή δίπλα από το χώρο του Κράτους και της ιδιωτικής οικονομίας - Αγοράς, περιλαμβάνοντας ένα πολυπληθές σύνολο σωματείων, συλλογικοτήτων, ιδρυμάτων, φορέων εθελοντισμού, συλλόγων, που έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό το μη κερδοσκοπικό - μη κομματικό χαρακτήρα στη δράση τους. Όλες οι σύγχρονες πολυεπίπεδες κοινωνίες της Ύστερης Νεωτερικότητας περιλαμβάνουν αυτούς τους 3 τομείς: Το Κράτος / δημόσιο, την Αγορά και τον τρίτο κοινωνικό τομέα. Παρότι η έννοια και η πρακτική της κοινωνίας πολιτών γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη μετά το 1990, σήμερα αναφέρεται ελάχιστα στο δημόσιο λόγο, αν και υπάρχουν και λειτουργούν πάνω από 3.000 μη κερδοσκοπικές οργανώσεις της κοινωνίας πολιτών. Ακόμα χειρότερα, όταν αναφέρεται ως έννοια, αναδεικνύονται μερικές περιθωριακές περιπτώσεις που δεν εκπροσωπούν σε καμία περίπτωση τη μεγάλη συνεισφορά του τρίτου τομέα και της κοινωνίας πολιτών στην ελληνική κοινωνία.
2. Η Ένωση Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ συνέβαλε καθοριστικά στην ίδρυση και λειτουργία της Ανεξάρτητης Αρχής Συνήγορος του Πολίτη, το 1997. Η δημιουργία του Συνηγόρου του Πολίτη ήταν άλλωστε ένας από τους βασικούς λόγους ίδρυσης της Παρέμβασης. Όπως προαναφέρθηκε, οι δύο πρώτοι Συνήγοροι του Πολίτη, Νικηφόρος Διαμαντούρος και Γιώργος Καμίνης ήταν μέλη της Παρέμβασης. Ο θεσμός των Ανεξάρτητων Αρχών, που στις βασικές του γραμμές προέρχεται και από την Ευρωπαϊκή Κοινοτική Νομοθεσία ήταν, μαζί με την ενδυνάμωση της κοινωνίας πολιτών, το κεντρικό σημείο θεσμικής συγκρότησης που πρόβαλε η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ από την ίδρυση της. Για αυτό, εκτός από την ίδρυση του Συνηγόρου του Πολίτη, υποστήριξε σθεναρά την ανεξάρτητη λειτουργία του ΕΣΡ, τη δημιουργία της Ανεξάρτητης Αρχής για την Προστασία των Προσωπικών Δεδομένων, την Αρχή Απορρήτου των Επικοινωνιών, το ΑΣΕΠ αλλά και την ανάγκη της Ανεξάρτητης, μη κομματικής / κυβερνητικής λειτουργίας της ΕΡΤ ως ένα κρίσιμο όργανο για τον δημοκρατικό εκσυγχρονισμό της ελληνικής δημοκρατίας και κοινωνίας.
3. Ο χαρακτήρας της ΕτΠ, ως ανεξάρτητο σωματείο ενεργών πολιτών , ήταν και είναι Υπερκομματικός και τα μέλη / φίλοι της προέρχονται από όλες τις εκδοχές του συνταγματικού δημοκρατικού πεδίου. Στόχος της ήταν και είναι η πολιτική συναίνεση μέσα από έναν ουσιαστικό δημόσιο διάλογο για την Καλή Διακυβέρνηση στα βασικά ζητήματα της χώρας. Είναι ο μόνος τρόπος για την ανατροπή του πολιτικού διχασμού που στην Ελλάδα έχει μοναδικό σκοπό την αποκλειστική λαφυραγώγηση του κράτους, δια μέσου της κομματικοκρατίας που κυριάρχησε στην Ελλάδα, ειδικά μετά το 1990.
Η Ένωση Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι υπέρ μίας λειτουργικής και αποδοτικής κομματικής δημοκρατίας με κοινοβουλευτικά χαρακτηριστικά που συμπληρώνεται όμως από τα αναγκαία αντίβαρα εξισορρόπησης (Ανεξάρτητες Αρχές, Ελευθερία του Τύπου και κυρίως ισχυρή Κοινωνία Πολιτών). Την ίδια στιγμή είναι κάθετα αντίθετη απέναντι στην κομματικοκρατία που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη χρεοκοπία της χώρας. Παρότι η συντριπτική πλειονότητα των οργανώσεων της ΚτΠ (ΟΚοιΠ) ασχολείται με συγκεκριμένα θέματα κοινωνικού και δημοσίου ενδιαφέροντος, θεωρούμε ότι η προώθηση της Καλής Διακυβέρνησης και της σωστής λειτουργίας των θεσμών και των Ανεξάρτητων Αρχών αποτελεί τον πυρήνα της ΚτΠ που κινητοποιεί τη συμμετοχή των ενεργών πολιτών σε όλα τα πεδία της κοινωνικής και δημόσιας ζωής, πλαισιώνοντας σωστά τους επιμέρους χώρους δράσης των ΟΚοιΠ (περιβάλλον, ισότητα φύλων, υποστήριξη ευάλωτων ομάδων / φιλανθρωπική δράση, πολιτισμός για όλους). Το ελλιποβαρές κοινωνικό αποτύπωμα της ΚτΠ στην ελληνική κοινωνία, παρόλο το πολυεπίπεδο κοινωφελές έργο της, οφείλεται κυρίως στην υπολειτουργία των Θεσμών Διαβούλευσης της Πολιτείας και στη γενική αποικιοποιίηση όλων των χώρων από τα εκάστοτε κυβερνητικά πολιτικά κόμματα, που τελικά αποδυναμώνουν την αποτελεσματικότητα του ίδιου του κράτους που διαχειρίζονται ως κυβερνήσεις (κραυγαλέες αποδείξης είναι τα Τέμπη, το Μάτι – πυρκαγιές, πλημμύρες, συστηματική υποβάθμιση Ανεξάρτητων Αρχών. Έτσι στην Ελλάδα έχουμε ένα αδύναμο πρακτικά κράτος που μόνο επιφανειακά έχει υπερτροφικό χαρακτήρα, και μία εξίσου αδύναμη Κοινωνία Πολιτών. Στόχος για τον 21ο αιώνα θα πρέπει να είναι ένα ισχυρό, Πολιτοκεντρικό ψηφιακό κράτος, με μία εξίσου ισχυρή ΚτΠ. Αυτά τα δύο πάνε κανονικά μαζί και αποτελούν το απαραίτητο δίπολο στις σύγχρονες δημοκρατίες. 4. Η Ένωση Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ πίστευε και πιστεύει ότι πρέπει να εφεύρουμε ως δημοκρατία νέους συμμετοχικούς θεσμούς, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, που θα συμπληρώνουν και θα αναζωογονούν το παραδοσιακό κοινοβουλευτικό σύστημα στα επιμέρους κράτη-μέλη και στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα διακυβέρνησης σε επίπεδο Ε.Ε. Στην κατεύθυνση αυτή υποστήριξε την καινοτομική πρωτοβουλία για τα Συμβούλια Κοινωνικού Ελέγχου της ΕΡΤ (Citizens Assembly) , τη γενίκευση της Στρατηγικής Βιωσιμότητας και Εταιρικής και Κοινωνικής Ευθύνης στον εταιρικό και δημόσιο τομέα, τη διεύρυνση της λογικής των δικαιωμάτων για όλους (ΑμεΑ, ΛΟΑΤΚΙ) με τους αντίστοιχους θεσμούς κατοχύρωσης τους. Επίσης, την ανάπτυξη των κοινωνικών νεοφυών επιχειρήσεων στο πλαίσιο της κοινωνικής οικονομίας (σε αντιστοιχία με την προώθηση των τεχνολογικών start-ups), αξιοποιώντας για αυτό την ερευνητική προσπάθεια των ελληνικών ΑΕΙ - Ερευνητικών Ινστιτούτων και των Ελλήνων της Διασποράς.
Συμπληρωματικές προτάσεις στο κείμενο Διαβούλευσης:
1. Συνταγματική Κατοχύρωση ΚτΠ : Με την ευκαιρία της αναμενόμενης Συνταγματικής Αναθεώρησης που ανήγγειλε πρόσφατα και ο πρωθυπουργός στην ΔΕΘ, προτείνουμε τη διατύπωση πρότασης συνταγματικής κατοχύρωσης του ιδιαίτερου ρόλου της ΚτΠ, έχοντας ως πρότυπο το Άρθρο 15 της Συνθήκης Λειτουργίας της Ε.Ε. Η Ένωση Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είχε συζητήσει και προωθήσει το θέμα μέσα από δύο εκδηλώσεις στις αναθεωρήσεις του Συντάγματος του 2001 και 2008 και παρότι υπήρξαν μερικές πρώτες θετικές αντιδράσεις εκ μέρους των σημαντικότερων πολιτικών κομμάτων, τελικά δεν εντάχθηκε στα υπό συζήτηση και ψήφιση άρθρα του Συντάγματος. Στην προαναφερόμενη πρόταση καλό θα ήταν να περιλαμβάνεται και πρόβλεψη για τη λειτουργία Ανεξάρτητης Αρχής τύπου Charity Commission for England and Wales, ή ακόμα καλύτερα η ανάληψη της εποπτικής αρμοδιότητας της ΚτΠ από τη συνταγματικά κατοχυρωμένη Ανεξάρτητη Αρχή του Συνηγόρου του Πολίτη. Με τον διορισμό ενός επιπλέον βοηθού του ΣτΠ και την αντίστοιχη αύξηση της χρηματοδότησης του θεσμού. Η προβλεπόμενη από το Νόμο 4873/2021 εσωτερική Διεύθυνση ΟΚοιΠ - Κοινωφελών Φορέων στο Υπουργείο Εσωτερικών, με δεδομένη την παθολογία της συνεχούς κομματικήςκυβερνητικής παρέμβασης σε όλα τα πεδία, δεν καλύπτει σε καμία περίπτωση την ανάγκη δημόσιας ρύθμισης και αμερόληπτης εποπτείας απέναντι στην ΚτΠ διαιωνίζοντας έτσι την αμοιβαία καχυποψία Κράτους και ΚτΠ.
2. Συλλογική Εκπροσώπηση ΚτΠ : Η ανεξάρτητη συγκρότηση δευτεροβάθμιωντριτοβάθμιων οργάνων κατά τομείς-περιοχές της ΚτΠ με τη χρήση ηλεκτρονικών μέσων ψηφοφορίας και διαλόγου (με -ει δυνατόν- δωρεάν παραχώρηση του συστήματος Διας του Δημόσιου Οργανισμού ΕΔΥΤΕ - gr.net, που χρησιμοποιούν ήδη ασφαλιστικοί οργανισμοί, σωματεία και ΑΕΙ) θα συντελέσει καθοριστικά στην εφαρμογή της συμμετοχής της ΚτΠ στις Δημόσιες Διαβουλεύσεις των Υπουργείων, στην προώθηση της αυτορρύθμισης και την καινοτόμο ώθηση της Συμμετοχικής Δημοκρατίας που βρίσκεται στο κέντρο της φιλοσοφίας δράσης όλων των μορφών της Κοινωνίας Πολιτών. Η αναβάθμιση της συλλογικής εκπροσώπησης θα διευκολύνει επίσης την συμμετοχής της ελληνικής ΚτΠ στα αντίστοιχα φόρα της Ε.Ε. , ΟΗΕ, UNESCO. Είναι επίσης αυτονόητο ότι θα βοηθήσει σημαντικά και το δημόσιο διάλογο στο εσωτερικό της χώρας.
3. Ορατότητα - Επικοινωνία - Θεσμικός διάλογος με Πολιτικά Κόμματα και Κοινωνικούς Εταίρους : Φαντάζει πραγματικά εξωπραγματικό το γεγονός ότι στην πρόσφατη έρευνα εμπιστοσύνης στους θεσμούς της διαΝεοσις, οι ΜΚΟ βρισκονται κυριολεκτικά τελευταίες στον δείκτη εμπιστοσύνης του κοινού και των πολιτών. Αν αυτό μπορεί να είναι εν μέρει εξηγήσιμο από μερικά λυπηρά φαινόμενα ιδιοτελούς χρήσης του Εθελοντισμού και της Φιλανθρωπικής δράσης, είναι δύσκολα εξηγήσιμο το γεγονός ότι η έννοια και η πρακτική της ΚτΠ που τα τελευταία 30 χρόνια συνετέλεσε καθοριστικά στη δημιουργία 700 σχετικά οργανωμένων ΜΚΟ κάθε μορφής και 3χιλ. μικρών - άτυπων πρωτοβουλιών και συλλογικοτήτων, να μην αναφέρεται ΟΥΤΕ μια φορά στα δέκα τουλάχιστον Αφιερώματα για τα 50 Χρόνια της Μεταπολίτευσης που κυκλοφόρησαν πρόσφατα στον γραπτό τύπο. Αυτό το γεγονός πρέπει να σημάνει συναγερμό σε όλες/ους που έχουν πιστέψει και ασχολούνται με την ΚτΠ ως μέσο συμμετοχής και ενδυνάμωσης των ενεργών πολιτών, όπως και της Καλής Διακυβέρνησης σε μία σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία. Για αυτό ακριβώς το λόγο αποκτά ιδιαίτερη σημασία και επικαιρότητα η παρούσα πρωτοβουλία του Ιδρύματος Μποδοσάκη για ένα Σχέδιο Δράσης για την ΚτΠ. Ακολουθούν 3 επιμέρους προτάσεις που μπορεί να συνεισφέρουν άμεσα στην αναβάθμιση του κύρους, την ορθολογική ορατότητα της ΚτΠ και την ανατροπή του αναιτιολόγητου πέπλου δυσφήμισης που προσωρινά καλύπτει τις κοινωνικά επωφελείς δράσεις της ΚτΠ.
3α. Κοινωνικά μηνύματα ΕΣΡ: Η οργανωμένη αξιοποίηση των κοινωνικών μηνυμάτων που εγκρίνονται από το ΕΣΡ και παίζονται για διάστημα 3 μηνών σε όλους τους ραδιοτηλεοπτικούς οργανισμούς - αν και τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια τα μεταδίδουν συνήθως τις πολύ βραδινές ώρες - είναι πολύ σημαντική και αποτελεί όντως διεθνώς καλή πρακτική. Αποδεικνύει ότι μπορούν να γίνουν σωστά πράγματα και στην Ελλάδα.
3β. Ο ιδιαίτερος ρόλος της ΕΡΤ: Ιδιαίτερη σημασία έχει η ενεργοποίηση και αξιοποίηση της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης, που χρηματοδοτείται από το ανταποδοτικό τέλος των 36 ευρώ ετησίων, που πληρώνουν όλοι οι Έλληνες πολίτες, και η οποία έχει υποχρέωση για την ανάπτυξη του δημόσιου διαλόγου με τη συμμετοχή των ενεργών πολιτών. Η ΕΡΤ, στη βάση του Καταστατικού της Χάρτη, έχει από το 2006 ειδική στρατηγική Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης, με ανάλογο τμήμα (Κέντρο Επικοινωνίας Ενημέρωσης Πολιτών - ΚΕΕΠ), το οποίο συνδέεται απευθείας με το Διοικητικό Συμβούλιο και τον Διευθύνοντα Σύμβουλο. Βασική προτεραιότητα αυτής της στρατηγικής ήταν η συνεργασία με την ΚτΠ , τις ΜΚΟ και τα Ιδρύματα, με στόχο την από κοινού προώθηση του δημοσίου συμφέροντος. Μάλιστα στο Άρθρο 11 του ισχύοντος Ν. 4324/2015 - Ν. 20173/2013 προβλέπεται η συμμετοχή των ΟΚοιΠ στα Συμβούλια Κοινωνικού Ελέγχου της ΕΡΤ (ΣΚΕ) με σκοπό τη βελτίωση της ΕΡΤ. Στο ΣΚΕ Αττικής (2015-2018), από τα 110 μέλη του Συμβουλίου (Citizens’ Assembly), οι 55 ήταν κληρωτοί πολίτες, με δημόσια κλήρωση που έγινε στο Κεντρικό Δελτίο της ΕΡΤ1, 30 μέλη ήταν εκπρόσωποι ΟΚοιΠ και άλλων Μη - Κερδοσκοπικών Φορέων και τα υπόλοιπα 25 ήταν εκπρόσωποι Δημόσιων Φορέων. Επρόκειτο για μία καινοτομική πρωτοβουλία κοινής σύμπραξης Δημοσίου-ΚτΠ-Ενεργών Πολιτών, που πήρε έπαινο από την EBU (European Broadcasting Union). Στις 30 συνελεύσεις του οργάνου έγινε ζωντανή αναμετάδοση στο διαδίκτυο, την τηλεόραση (εκπομπή Πολίτες στην ΕΡΤ1) και το ραδιόφωνο. Πολλές από τις προτάσεις που περιέχονται στα 6 πορίσματα των ΣΚΕ της ΕΡΤ προέρχονται από τις ΜΚΟ, μέλη του οργάνου. Δυστυχώς από τον Οκτώβριο 2018 μέχρι και σήμερα, οι Διοικήσεις της ΕΡΤ αδρανοποίησαν το άρθρο 11 και δεν το εφαρμόζουν ως όφειλαν , σύμφωνα με τον Ν. 4324/15, ενώ τα τελευταία 2 χρόνια υποβάθμισαν πλήρως και τη στρατηγική Κοινωνικής Ευθύνης και το ΚΕΕΠ. Ελπίζουμε ότι η νέα Διοίκηση της ΕΡΤ που θα αναλάβει σύντομα την αρμοδιότητα, θα αλλάξει αυτή την αρνητική πορεία σε αυτό το κρίσιμο θέμα για την ΚτΠ, που όλως περιέργως δεν συμβαδίζει με άλλες θετικές πρωτοβουλίες της Δημόσιας Ρ/Τ τα τελευταία 5 χρόνια (Ertflix, Ertnews, Echo.gr, Κοινωνικά Μηνύματα). Πιστεύουμε ότι η ΚτΠ και οι ΜΚΟ πρέπει να διεκδικήσουν σθεναρά την επανενεργοποίηση της ΕΡΤ σε αυτόν τον κρίσιμο για την κοινωνία τομέα.
3γ. Συλλογική εκπροσώπηση της ΚτΠ σε εθνικό και τοπικό επίπεδο θα συνεισφέρει και στο διάλογο με συγγενείς κοινωνικούς χώρους, οργανώσεις και θεσμούς. Π.χ. με την ΟΚΕ - Οικονομική Κοινωνική Επιτροπή , τμήμα της Ευρωπαϊκής ΟΚΕ, που ασχολείται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο με την ΚτΠ, αλλά και με τους κοινωνικούς εταίρους που συμμετέχουν σε αυτήν. Η συνδιοργάνωση ημερίδων και συνεδρίων με τα Τμήματα Κοινωνιολογίας, Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιων Θεσμών των ΑΕΙ θα επαναφέρει στο δημόσιο διάλογο την παγκόσμια έννοια και πρακτική της ΚτΠ.
4. Ψηφιακή ΚτΠ : Ζώντας σε μία εποχή του Υπερ-διαδικτύου, όπου οι πρακτικές του e-working, e-learning, e-decision making τείνουν να κυριαρχήσουν, το Υπουργείο Εσωτερικών και η αντίστοιχη Διεύθυνση του για τις ΟΚοιΠ - Κοινωφελείς Φορείς, πρέπει να κάνουν τις αντίστοιχες προβλέψεις / ρυθμίσεις για την ευέλικτη και σωστή λειτουργία των διαδικασίων των ΟΚοιΠ (γενικές συνελεύσεις, ΔΣ , δημοσιοποίηση απολογισμών) σε ψηφιακή / ηλεκτρονική μορφή. Κατ’ελάχιστον εν έτει 2024 να υπάρχει και αυτή η δυνατότητα που μπορεί να απελευθερώσει πόρους και χρόνο για όλες τις ΟΚοιΠ και να αυξήσει την εμβέλεια των δράσεων τους πολλαπλασιαστικά.
Για την Ένωση Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ , Περικλής Βασιλόπουλος
Contribution of the Citizens’ Union PAREMVASSI, 1995-2024, in the Greek and European Public Space
The Citizens’ Union PAREMVASSI, a non-profit, non-partisan, independent citizens' association aimed at strengthening civil society in Greece and Europe, was founded in 1995 and is one of the longest-running citizens' organizations with continuous operation in Greece. The first President of PAREMVASSI was Loukas Tsoukalis, and from 1999, Nikos Mouzelis, with Pericles Vassilopoulos serving as Vice-President. The first two Ombudsmen of Greece, Nikiforos Diamantouros and Giorgos Kaminis, were members of PAREMVASSI. The central areas of action of the Union were as follows: Active Citizens – Empowerment of Civil Society, Good Governance, Public Interest, and Rights for All.
1. The Citizens’ Union PAREMVASSI introduced and established the concept of “Civil Society” in the public dialogue of the country, viewed from a scientific perspective in the fields of modern Sociology and Political Science. It published 15 issues of the magazine “Civil Society,” organized 35 events and conferences, invited academics from around the world, and for the past 20 years has maintained a weekly newsletter sent to 3,500 recipients. Additionally, PAREMVASSI was a member of the UN’s COCOS organization, participated in the EU’s Civil Society Forum, and collaborated with the Global Civil Society Studies department at the London School of Economics, while also taking part in over ten international conferences on Global Civil Society.
The concept of Civil Society corresponds to the intermediate space between or alongside the State and the private economy (Market), encompassing a wide array of associations, collectives, foundations, volunteer organizations, and clubs characterized by their non-profit and non-partisan nature. All modern, multi-layered societies of Late Modernity include these three sectors: the State/public, the Market, and the third social sector. Although the concept and practice of civil society saw significant growth after 2000, it is rarely mentioned in public discourse today, even though there are over 3,000 non-profit civil society organizations in operation. Even worse, when it is mentioned, only a few marginal cases are highlighted, which do not represent the great contribution of the third sector and civil society to Greek society.
2. The Citizens’ Union PAREMVASSI played a decisive role in the establishment and functioning of the Independent Authority of the Ombudsman in 1997. The creation of the Ombudsman was, in fact, one of the primary reasons for the founding of PAREMVASSI. As mentioned earlier, the first two Ombudsmen, Nikiforos Diamantouros and Giorgos Kaminis, were members of PAREMVASSI. The institution of Independent Authorities, which largely stems from European Community Law, along with the strengthening of civil society, was a central point of institutional formation promoted by PAREMVASSI from its inception. For this reason, it strongly supported the independent functioning of the National Broadcasting Council (ESR), the creation of the Independent Authority for the Protection of Personal Data, the Communications Privacy Authority, the Supreme Council for Civil Personnel Selection (ASEP), and the need for the Independent, non-partisan operation of the Hellenic Broadcasting Corporation (ERT) as a crucial organ for the democratic modernization of Greek democracy and society.
3. The Citizens’ Union PAREMVASSI is one of the few citizen organizations that has never supported any particular political party in all elections since 1995. Its character was and remains supra-partisan, and its members/friends come from all versions of the constitutional democratic spectrum. Its goal has been and remains political consensus through meaningful public dialogue on the country’s key issues. At the same time, it opposes the political division in Greece, which serves solely to loot the state through the partisan system that dominated Greece, especially after 1990. The Union supports a functional and efficient party democracy with parliamentary characteristics, but also supplemented by necessary balancing counterweights (Independent Authorities, Press Freedom, and primarily a strong Civil Society). At the same time, it is staunchly opposed to the partisan system, which played a significant role in the country’s bankruptcy.
4. The Citizens’ Union PAREMVASSI believed and still believes that as a democracy, we must invent new participatory institutions, at both national and European levels, that will complement and rejuvenate the traditional parliamentary system in the individual member states and the European governance structure at the EU level. In this direction, it supported the innovative initiative for the Social Control Councils of ERT (Citizens’ Assembly), the generalization of the Sustainability and Corporate Social Responsibility Strategy in both the corporate and public sectors, the expansion of the logic of rights for all (people with disabilities, LGBTQ+) with the corresponding institutions to secure them. It also supported the development of social start-ups within the framework of the social economy (similar to the promotion of technological start-ups), utilizing the research efforts of Greek universities, research institutes, and the Greek diaspora.
Prospects for 2030, the Role of the Citizens’ Union PAREMVASSI, and the Strengthening of Civil Society
During 2009-2010, with the state’s near-bankruptcy, the country entered a period of destruction, from which we have not yet fully emerged, 15 years later. The recovery of the country seems to be a much more difficult task than we thought, and then what governments claimed and continue to claim, even today. The Citizens’ Union PAREMVASSI believes that Civil Society and the Third Sector have a special role to play in the necessary building of a dynamic and modern Greek democracy, society, and productive economy. Therefore, our key goals for the future are:
a. The restoration of the lost honour and prestige of Civil Society in Greek society. The few defamatory and marginal cases (Ark, Other Human, etc.) do not represent the core NGOs, many of which have shaped public dialogue on environmental issues, the climate crisis, citizens’ rights, gender equality, volunteering, and social contribution. PAREMVASSI will reissue the “Civil Society” magazine in digital form, which with its 15 issues during the 2000-2010 period had a decisive influence on the scientific debate in the public space on civil society, in collaboration with other NGOs, organizations, and foundations. It will promote a plan to revitalize civil society in Greek society.
b. The development of political consensus on key issues is of central importance today. PAREMVASSI aims to function as an Impartial Third Party and help foster dialogue between political parties, civil society, and institutions.
c. Safeguarding the independence of Independent Authorities and their Independent functioning as counterweights to the increasingly centralized executive power.
d. A central role towards 2030 must be played by the youth, through participation, in their independent way, and the expression of their expectations and preferences for society and democracy in Greece and Europe. The group of young people “Paremvasi 2030” will operate in this direction.
Η Ένωση Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, ένα μη κερδοσκοπικό , μη κομματικό, ανεξάρτητο σωματείο πολιτών με στόχο την ενδυνάμωση της κοινωνίας πολιτών στην Ελλάδα και την Ευρώπη ιδρύθηκε το 1995 και αποτελεί μία από τις μακροβιότερες οργανώσεις πολιτών με συνεχή λειτουργία στην Ελλάδα. Πρώτος Πρόεδρος της ΕπΠ ήταν ο Λουκάς Τσούκαλης και από το 1999 ο Νίκος Μουζέλης, με Αντιπρόεδρο τον Περικλή Βασιλόπουλο. Οι δύο πρώτοι Συνήγοροι του Πολίτη, Νικηφόρος Διαμαντούρος και Γιώργος Καμίνης ήταν μέλη της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ. Οι κεντρικοί άξονες δραστηριοποίησης της ΕπΠ ήταν οι εξής: Ενεργοί Πολίτες – Ενδυνάμωση Κοινωνίας Πολιτών, Καλή Διακυβέρνηση, Δημόσιο Συμφέρον και Δικαιώματα για όλους.
Η έννοια της Κοινωνίας Πολιτών αντιστοιχεί στον ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα ή δίπλα από το χώρο του Κράτους και της ιδιωτικής οικονομίας - Αγοράς, περιλαμβάνοντας ένα πολυπληθές σύνολο σωματείων, συλλογικοτήτων, ιδρυμάτων, φορέων εθελοντισμού, συλλόγων, που έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό το μη κερδοσκοπικό - μη κομματικό χαρακτήρα στη δράση τους. Όλες οι σύγχρονες πολυεπίπεδες κοινωνίες της Ύστερης Νεωτερικότητας περιλαμβάνουν αυτούς τους 3 τομείς: Το Κράτος / δημόσιο, την Αγορά και τον τρίτο κοινωνικό τομέα. Παρότι η έννοια και η πρακτική της κοινωνίας πολιτών γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη μετά το 2000, σήμερα αναφέρεται ελάχιστα στο δημόσιο λόγο, αν και υπάρχουν και λειτουργούν πάνω από 3.000 μη κερδοσκοπικές οργανώσεις της κοινωνίας πολιτών. Ακόμα χειρότερα, όταν αναφέρεται ως έννοια, αναδεικνύονται μερικές περιθωριακές περιπτώσεις που δεν εκπροσωπούν σε καμία περίπτωση τη μεγάλη συνεισφορά του τρίτου τομέα και της κοινωνίας πολιτών στην ελληνική κοινωνία.
Οι προοπτικές για το 2030, ο ρόλος της Ένωσης Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ και η ενδυνάμωση της Κοινωνίας Πολιτών
Την περίοδο 2009-2010, με την οιονεί χρεοκοπία του κράτους, η χώρα μπήκε σε μία περίοδο καταστροφής, από την οποία δεν έχουμε εξέλθει πλήρως, 15 χρόνια μετά. Η ανάταξη της χώρας φαίνεται να είναι μία πολύ πιο δύσκολη υπόθεση απόότι νομίζαμε και απόότι ισχυρίζονταν και ισχυρίζονται οι εκάστοτε κυβερνήσεις, μέχρι και σήμερα. Η Ένωση Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ πιστεύει ότι η Κοινωνία Πολιτών και ο Τρίτος Τομέας έχει να παίξει έναν ιδιαίτερο ρόλο στην αναγκαία οικοδόμηση μιας δυναμικής και σύγχρονης ελληνικής δημοκρατίας, κοινωνίας και παραγωγικής οικονομίας. Έτσι, οι βασικοί στόχοι μας για το μέλλον είναι:
α. Η επανάκτηση της χαμένης τιμής και του κύρους της Κοινωνίας Πολιτών στην ελληνική κοινωνίας. Οι ελάχιστες δυσφημιστικές και περιθωριακές περιπτώσεις (Κιβωτός, Άλλος άνθρωπος κ.α.), δεν εκπροσωπούν τις βασικές ΜΚΟ, πολλές εκ των οποίων έχουν καθορίσει το δημόσιο διάλογο, είτε στα περιβαλλοντικά θέματα και την κλιματική κρίση, είτε στα θέματα των δικαιωμάτων όλων των πολιτών, την ισότητα των φίλων, τον εθελοντισμό και την κοινωνική προσφορά. Η Ένωση Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ θα επανεκδόσει και σε ψηφιακή μορφή το περιοδικό Κοινωνία Πολιτών που με τα 15 τεύχη κατά την περίοδο 2000-2010 είχε επηρεάσει καθοριστικά την επιστημονική συζήτηση στο δημόσιο χώρο για την κοινωνία πολιτών, σε συνεργασία με άλλες ΜΚΟ, οργανώσεις και ιδρύματα. Θα προωθήσει ένα σχέδιο αναζωογόνησης της κοινωνίας πολιτών στην ελληνική κοινωνία.
β. Η ανάπτυξη της πολιτικής συναίνεσης στα βασικά έχει κεντρική σημασία σήμερα. Η Ένωση Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ θέλει να λειτουργήσει ως Αμερόληπτος Τρίτος και να βοηθήσει την ανάπτυξη διαλόγου ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα, την κοινωνία πολιτών και τους θεσμούς.
γ. Η διαφύλαξη της ανεξαρτησίας των Ανεξάρτητων Αρχών και η Ανεξάρτητη λειτουργία τους ως Αντίβαρα, στην ολοένα πιο συγκεντρωτική εκτελεστική εξουσία.
δ. Κεντρικό ρόλο προς το 2030 θα πρέπει να παίξουν οι νέοι, μέσα από την συμμετοχή, με το δικό τους ανεξάρτητο τρόπο, και την έκφραση των προσδοκιών και προτιμήσεων τους για την κοινωνία και τη δημοκρατία στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Σε αυτή την κατεύθυνση θα λειτουργεί η ομάδα νέων Παρέμβαση 2030.
What gives modernity its unique features is its linkage to a type of social organization which became dominant in the West after the English industrial and French political revolutions. Such an organization portrays social structural features which, in other combination are not to be found in pre-modern societies. Three such features stand out:
• The decline of segmental localism and the mobilization/inclusion of a whole population into the national center – the national center,
• The top-down differentiation of a society's institutional spheres,
• The wide spread individuation.
INCLUSION INTO THE NATIONAL CENTRE
In ideal typical terms the decline of segmental localism meant the transformation of the local community into a self-contained social whole open to the direct influence of broader social forces. It meant the INCLUSION of the whole population into the nation state, into its economic, political and cultural arenas. This inclusionary process led to the transfer of material and symbolic resources from the periphery to the national centre.
From an actor's perspective it led to the concentration of not only the means of production but also the means of domination as well the means of cultural influence into the hands of national rather than local/regional elites. It is via such MOBILISING, "BRINGING - IN" processes that the modern state apparatus penetrated the periphery in a manner which was unthinkable in all pre-modern social formations, however despotic.
IB) As far as RELIGION is concerned, the massive INCLUSION into the religions centre, refers to the process of Religious RATIONALISATION. In the sense that traditional DUALISM between the pre-modern differentiation between elite and folk/popular religiosity is weakened. The elite religiosity is characterized by scripturality and the rational COHERENCE of the theological doctrine. Whereas the popular religiosity is less "pure" - since it coexists with superstitious, magical or pagan ideas and practices. Therefore religious rationalization means that the DUALISM between elite and popular religiosity is attenuated as the official doctrine spreads downwards: Those at the religious top controls the "locals" (priests and believers).
As a consequence, gradually the popular superstitious, magical of pagan elements are eliminated. In other terms those at the periphery are included to the religious center.
Moving to the second sociostructural feature of modernity that of top-down differentiation of institutional spheres (economic, political, cultural), each sphere starts portraying its own logic and historical trajectory.
Structural/functional differentiation is not, of course, unique to Modernity. Complex pre-modern social formations portray differentiation – But only at the TOP. The societal base is segmentally organized [Eisinstat].
It is only in modernity that institutional differentiation moves downwards – as well. If we take as an example the so called "domestic mode of production", with modernization the head of the family and often his wife and children move to the factory. Here we have a differentiation between the familial and the factory organization. Factory workers move also to other institutional spheres – institutional spheres, like education, recreational, cultural spheres.
Moving to the RELIGIOUS sphere we come to the issue of SECULARISATION. Usually in pre-modern situations the church has great influence or even control of other institutional spheres, educational, cultural, even political. With modernization this type of influence is drastically reduced. No religion spheres become more autonomous. This means gradual SECULARISATION. Religious control weakens and non religious institutional spheres become more autonomous, at least as far as the church is concerned. To put it differently as far as interinstitutional relations are concerned, we observe secularisation. In most countries this is IRREVERSIBLE (Except in religious authoritarian countries like Iran). But if on the interinstitutional level gradual secularization is unavoidable. BUT THE SAME is not true for the INTRAINSTITUTIONAL terms. Not always but very often one observes a strengthening or deepening of religiosity.
For instance many denominations in the United States, as well as PENTACOSIALISM [D. Martin] and the growing dynamism of the new religious movements show that secularization is not irreversible. Concerning the new religious movements for instance their beliefs are usually more fragile, but one can argue that at the same time they are more "authentic". They lead to a turning inwards (to an internal process of exploration which one finds less in the members of institutionalized churches.
So if in the interinstitutional sphere secularization is continuous and irreversible, in the intrainstitutional sphere one finds both secularization BUT also – the development of more fragile new religious movements. For instance therefore in forms of the religious intrainstitutional sphere we see both secular and non secular tendencies.
INDIVIDUATION: THE NEW SPIRITUALITIES
III A) Concerning the third feature of modernity, that of individuation, in late modernity traditional certainties decline, and a situation emerges where routines lose their meaningfulness and their moral authority. Unlike traditional societies where rules have greater solidity, in modernity individuals have to deal with "empty spaces". From whether to marry and then have children or not or to choose a style of life, they have to decide themselves in a "REFLEXIVE" manner. As Giddens put it, the individual has to create its "own BIOGRAPHY".
III B) In the religious sphere a very well known catholic philosopher Charles TAYLOR talks about EXPRESSIVE INDIVIDUALISM. A tendency which reacts against dogmas and the authority of organized churches. It is based more of UNMEDIATED EXPERIENCE, on a turning inwards, in an attempt to approach the divine EXISTENTIALLY, without intermediaries, priests or other religious elites. This type of orientation can be apophatic or cataphatic. In the cataphatic manner one is trying to construct what Beck calls a "GOD OF ITS OWN". In the apophatic situation one does not construct but deconstructs: In the sense that the individual tries to create an empty space from which the divine EMERGES. This is more the way of the Mystic. But in modern societies individuals who follow a type of meditation which focuses on the peripheralization of thoughts. This type of practices are Kenotic, a term taken from the Greek KENOS, meaning emptiness.
1) GLOBAL MODERNITY
I think that the three features of modernity we examined above can also be seen at the global level. Given the present almost full globalization, there is an inclusion of almost all the world population into a global center. There is also global differentiation of institutional spheres as well as the spread of individuation all over the world.
A) Global inclusion
First, huge corporations and Big Tecks penetrate all countries (developed, developing and extremely poor) producing, mainly via their platforms, products and services that all people want. Most people around the world, via radio, television or mobile phones try to find what goes on in the planet. They are drawn into the global center. Moreover, they can also communicate with relatives, partners or strangers instantly everywhere.
Second, we are all drawn into the global center by global risks, such as climate change. For instance irreversible ecological destruction affects all, in rich and poor countries.
If in "national modernity" a Parisian at some point feels less Parisian and more French, something similar happens at the global level. People all over the world, in case of massive ecological destruction feel "members of the human race" facing risks that they cannot control.
B) Global institutional differentiation
As far as global institutional differentiation is concerned, here as well, when globalization advances, we see differentiation of global institutional spheres. We have already mentioned that in large scale social formations (for instance, empires) differentiation of institutional spheres between the economic, political, social and cultural spheres were only to be found at the top of social hierarchies. The base was segmentally organized. It is only today that institutional differentiation moves downwards. For instance, in the sphere of the global economy, it is the market logic which prevails. All other considerations are secondary. The same is true in most of the other institutional spheres. For instance, in the social sphere of humanitarian aid, OXFAM, or the Red Cross have branches everywhere. That is to say they have developed into global organizations whose main goal is not profit but support of poor, peripheralized human beings.
C) There is also another type of differentiation which relates to what Marshall McLuhan calls the global Village. In this case the institutional spheres consist of "imagined communities" (religious, political, cultural, recreational etc.) - each having a specific logic and trajectory. Anyone by using advanced technologies can participate in one or more of these virtual spheres. Therefore in this case we do not have homogeneity but differentiation/plurality. Young people for instance become autonomous from their family, relatives, teachers by entering one or more of the imagined spheres mentioned above. For instance, a person can enter the religious sphere focusing on protestant events, rituals, personalities etc. At the same time the same person may be interested in sports, fashion and even more "objectional" spheres related to pornography or violent games. All the above point to global individuation.
D) Global individuation
In globalized modernity individuation is everywhere. Here young people try to become autonomous from traditional families, severe parents, relatives, teachers etc. Individuation does not happen only in western countries. It is spreading particularly in urban centers in Africa, Asia and elsewhere. This is obvious if one takes into account that in the global village, the advanced media creates a global culture affecting everyone.
Finally there is a cultural sphere where there are global organizations whose main aim is to develop different modes of living and believing. For instance, the major churches (Catholic, Protestant, Muslim etc.) are to be found in most countries trying to tell people how to relate to the self, the other and the divine.
Following Mc Luan's global village and his concept of virtual communities, religiously speaking an individual may choose the religious sphere as well as other non religious spheres, economic, political, secular culture etc.
In that case we can talk about inter institutional secularization. Since the religion sphere is weakening by the existence of various non religious, secular community.
In case of the individual who focuses exclusively on the religious virtual community, in this case one may talk about intrainstitutional deepening, that is to say non secularization.
CONCLUSION
To conclude in this presentation I have tried to show that the notion of modernity, if seen from the point of view of its 3 sociostructural features (inclusion) institutional Differentiation and widespread individuation) provides a conceptual framework which enables a researcher to see the linkages between Religiosity and modernity in a more systematic and often new manner.
*Εισήγηση στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Συνεδρίου "13th International Conference on Religion and Spirituality in Society".
Η απογοητευμένη αντιπολίτευση προσπαθεί να εξηγήσει γιατί το εκλογικό σώμα στην Τουρκία ψήφισε υπέρ του Προέδρου Ερντογάν όταν η βασιλεία του αποδείχθηκε καταστροφική για τη χώρα: πληθωρισμός που καλπάζει και υψηλή ανεργία, διαφθορά και κατάχρηση της δικαιοσύνης με χιλιάδες θύματα, καταπίεση της ελεύθερης έκφρασης, τεταμένη και επικίνδυνη εξωτερική πολιτική...
Οι αναλύσεις τείνουν να απευθύνονται στον απόλυτο κυρίαρχο και στα μέτρα που λαμβάνει για να κατευθύνει και να χειραγωγεί το κοινό: στον αυστηρό και σχεδόν απόλυτο έλεγχο του κρατικού μηχανισμού και των μέσων ενημέρωσης και με συχνές λογοκρισίες, στην καταπιεστική διακυβέρνηση κατά των αντιφρονούντων και στη χρήση οικονομικών κινήτρων για να χειραγωγήσει τις εξελίξεις και να διαμορφώσει μια θετική εικόνα για τον εαυτό του και για τη συνολική κατάσταση.
Η συμπεριφορά των ψηφοφόρων εξηγείται ως το τελικό αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών του Ερντογάν, ενώ αντίστροφα, είναι επίσης δυνατό να ερμηνευθεί ο Ερντογάν ως ένα υποπροϊόν της ίδιας της κοινωνίας. Ο Ερντογάν έχτισε την καριέρα του ως ο εκπρόσωπος και ο υπερασπιστής των συντηρητικών μαζών που αυτοπροσδιορίζονται ως στερημένες απέναντι σε κάποιες –πραγματικές και/ή φανταστικές– προνομιούχες ελίτ. Αυτές οι μάζες είναι γενικά πιο θρησκευόμενες, παραδοσιακές, λιγότερο μορφωμένες και ζουν κυρίως στην ενδοχώρα, στην Ανατολία. Η «διαμάχη για την μαντίλα»,υπέρ και κατά της γυναικείας ενδυμασίας που συγκλόνισε τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες είναι μια έκφραση αυτής της δυαδικής σύγκρουσης.
Ο Ερντογάν επιλέχθηκε και υποστηρίχθηκε ως ο ηγέτης αυτής της ομάδας των Τούρκων. Γι' αυτό είναι κάτι παραπάνω από ένα πολιτικό πρόσωπο. Είναι ένας ηγέτης που υποστήριξε έναν τρόπο ζωής μιας ομάδας ανθρώπων που για πολλές δεκαετίες ένιωθαν ότι στερούνταν ίσης μεταχείρισης μέσα στη χώρα τους. Παρόμοια αισθήματα παρατηρήθηκαν και στις «δυτικές» κοινωνίες και εκεί το αποτέλεσμα ήταν οι επαναστάσεις του «λαού» και η άνοδος των εθνικών κρατών και των δημοκρατικών καθεστώτων. Όμως η διαδικασία της εθνογένεσης δεν ακολούθησε την ίδια πορεία και τους ίδιους ρυθμούς στην «Ανατολή». (Αυτό είναι ένα άλλο περίπλοκο φαινόμενο που δεν θα εξεταστεί εδώ.)
Με άλλα λόγια, ο Ερντογάν δεν είναι ένας «άλλος» πολιτικός ηγέτης. Είναι αρχηγός μιας συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων και αυτό εκφράζεται συχνά στην Τουρκία ως ένα θέμα σύγκρουσης ταυτοτήτων. Ο Ερντογάν δεν κρίνεται από τις επιδόσεις του αλλά ως ο εκλεκτός αρχηγός μιας ομάδας.
Αυτό εξηγεί την υποστήριξη που απολαμβάνει. Ζητήθηκε από τους ψηφοφόρους του να τον εγκαταλείψουν και αυτοί αρνήθηκαν και ανανέωσαν τη συμμαχία τους. Εξέφρασαν την πίστη τους στον ηγέτη που είχαν επιλέξει και είχαν δημιουργήσει. Το τραγούδι που τραγούδησαν οι μάζες για να υποστηρίξουν τον Ερντογάν αναφέρει την «αγάπη» και όχι μια «θετική αξιολόγηση». Και η αγάπη είναι πέρα από θετικές ή αρνητικές πολιτικές επιδόσεις.
Ως συνέπεια αυτής της θέσης του ηγέτη, η κριτική κατά των πράξεων του Ερντογάν δημιούργησε ένα «φαινόμενο μπούμερανγκ». Αλλού – Νational Myths in Greece, 2023- προσπάθησα να δείξω ότι οι προσπάθειες που αποσκοπούν να αποδείξουν την ακυρότητα μιας πεποίθησης ή/και ενός μύθου – μιας ομάδας- καταλήγουν στην ενίσχυση αυτού που επιχειρείται να διαψευσθεί. Το να δείξεις «τι είχε κάνει λάθος ο Ερντογάν» σημαίνει κάτι διαφορετικό για τους οπαδούς του: Τους ζητείται να ομολογήσουν και να αποδεχθούν ότι είχαν κάνει λάθος στην κρίση τους τις δύο τελευταίες δεκαετίες, να εγκαταλείψουν την ομάδα τους και να ευθυγραμμιστούν με κάποιους «άλλους» και να αλλάξουν στρατόπεδο και να γυρίσουν την πλάτη σε φίλους και συντρόφους. Να αλλάξουν δηλαδή την ταυτότητά τους που είναι συνυφασμένη και με θρησκευτικά αισθήματα.
Το κόστος και ο πόνος που προκαλούνται από αυτό το βήμα είναι υψηλότερα από αυτά που δημιουργούνται από την άρνηση αποδοχής των ξεκάθαρων αποδείξεων κατά του «ηγέτη». Το «φαινόμενο μπούμερανγκ», όπως ορίζεται από τον Leon Festinger, αποκλείει τη δυνατότητα να πειστούν τα μέλη μιας ομάδας να αλλάξουν τη γνώμη τους και να αποχωρήσουν από την ομάδα τους. Οι άνθρωποι βασικά ζουν σε ομάδες και λειτουργούν ως τέτοιοι. Η ομαδική συμμαχία εκκινεί το «φαινόμενο μπούμερανγκ» και αυτό το φαινόμενο διαιωνίζει την ύπαρξη της ομάδας. Η εγκατάλειψη μιας ομάδας είναι η εξαίρεση και συμβαίνει με τα μέλη που έχουν τους πιο χαλαρούς δεσμούς με την ομάδα. Στις εκλογές στην Τουρκία αυτή η ομάδα ήταν μικρή και όχι αρκετά πολυάριθμη για να αλλάξει την πολιτική συγκυρία.
*Δημοσιεύτηκε στα "Νέα" στις 22/5/2023.
Η σημερινή προβληματική συνθήκη στη Βρετανία είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό απότοκη του Brexit. Την άμεση ευθύνη για το Brexit έχει ο Κάμερον. Εισηγήθηκε το δημοψήφισμα πιστεύοντας πως η πλειοψηφία των Βρετανών δεν θα ήθελε την έξοδο. Η έξοδος από την Ευρώπη δημιούργησε προβλήματα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη Μεγάλη Βρετανία. Για προφανείς λόγους και οι δύο πλευρές χάσανε.
Πως μπορεί κανείς να εξηγήσει γιατί η πλειοψηφία των Βρετανών πολιτών αποφάσισαν το Brexit; Ένας βασικός λόγος είναι πως οι παλαιότεροι δεν μπορούν να ξεχάσουν τη δόξα και γόητρο της βρετανικής αυτοκρατορίας που για ένα διάστημα κυριάρχησε σε μεγάλο μέρος του πλανήτη. Δεν μπόρεσαν να επεξεργαστούν την απώλεια της ισχύος που απολάμβαναν στο αυτοκρατορικό τους παρελθόν και να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Δεν ξέχασαν επίσης πως πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η μεγάλη Βρετανία είχε την ηγεμονική θέση που σήμερα κατέχουν οι ΗΠΑ. Επιπλέον αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν οι νικητές του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου να δέχονται διαταγές μιας γερμανοκρατούμενης Ευρώπης που, μέσω της γραφειοκρατίας των Βρυξελών, επιβάλλει σε μεγάλο βαθμό το πως πρέπει τα μέλη της Ένωσης να χειρίζονται τα του οίκου της.
Σε ότι αφορά τον γεωπολιτικό και οικονομικό χώρο η τωρινή «Μικρά Αγγλία» είναι καταδικασμένη να γίνει παίκτης τρίτης κατηγορίας εγκλωβισμένος σ' ένα ναρκισσιστικό μικρομεγαλισμό. Η ιδέα πως θα μπορούσε να λειτουργεί επί ίσοις όροις με τις ΗΠΑ είναι ανεδαφική. Όπως δεν μοιάζει να πραγματώνεται το όνειρο ότι η Βρετανία θα καταφέρει να αντισταθμίσει την απώλεια της ΕΕ με διμερείς εμπορικές συμφωνίες. Για παράδειγμα, η πρόσφατη επίσκεψη της Τρας στον Λευκό Οίκο με προτάσεις διμερούς εμπορικής συνεργασίας απέτυχαν. Όλο και περισσότεροι Βρετανοί πολίτες επιθυμούν επιστροφή στην Ευρώπη. Αλλά αυτό είναι πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατο. Για τη στιγμή αυτό που διαφαίνεται είναι η ένταξη σε μια πιο διευρυμένη πολιτική κοινότητα, ιδέα του Μακρόν. Πολλές χώρες που επιθυμούν να γίνουν μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ήδη μέλη της πολιτικής κοινότητας με σκοπό κάποια στιγμή να ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσο για την Μεγάλη Βρετανία η επανένταξη είναι κατά τη γνώμη μου σχεδόν αδύνατη.
Σήμερα η συντηρητική κυβέρνηση πέρασε από τον ασυνάρτητο Τζόνσον στη σύντομη πρωθυπουργία της κυρίας Τρας και τον τωρινό πρωθυπουργό που μπορεί να υπήρξε καλός επιχειρηματίας αλλά δεν φαίνεται να είναι και καλός πολιτικός.
Συμπέρασμα: το Brexit σε συνδυασμό με την νεοφιλελεύθερη πολιτική της σημερινής κυβέρνησης, που μεταξύ πολλών άλλων έχει υποσκάψει το κοινωνικό κράτος εξηγεί σε ένα μεγάλο βαθμό την παρακμή της Μεγάλης Βρετανίας.
*Δημοσιεύτηκε στο "Βήμα" στις 24/12/2022.
Ανάπτυξη άνω του 4% μπορεί να επιτύχει φέτος η ελληνική οικονομία υπό προϋποθέσεις, ανέφερε ο υποδιοικητής της τράπεζας της Ελλάδος και καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιά Θεόδωρος Πελαγίδης, σε συνέντευξή του στο πρώτο πρόγραμμα της ΕΡΤ.
Μιλώντας στην εκπομπή «Ασκώ τα δικαιώματά μου» και στον Περικλή Βασιλόπουλο ο κ. Πελαγίδης προσδιόρισε ως απαραίτητες προϋποθέσεις την ακύρωση της εκλογολογίας αλλά και της αβάσιμης κινδυνολογίας για ενδεχόμενο ενεργειακού μπλακ άουτ. Η κινδυνολογία αυτή είναι αβάσιμη, είπε χαρακτηριστικά, αλλά είναι δολιοφθορά στην ανάπτυξη, γιατί μπορεί να φρενάρει τη δαπάνη και ιδίως την καταναλωτική δαπάνη η οποία προς το παρόν, παρά τις αντιξοότητες, συνεχίζει να υποστηρίζει την ελληνική οικονομία.
Είπε, μάλιστα ότι ο ρυθμός μεγέθυνσης του ΑΕΠ μπορεί να αποτελέσει έκπληξη και να είναι μεγαλύτερος εάν ο τουρισμός υπερ-αποδώσει φέτος φτάνοντας στα 20 δισεκατομμύρια ευρώ ετήσιας έσοδα.
Σε ερώτηση για τη σημαντική διαφορά ανάμεσα στο 12% του ελληνικού πληθωρισμού και στο 8% της ευρωζώνης ο υποδιοικητής της τράπεζας της Ελλάδος τόνισε ότι αυτό οφείλεται κυρίως στην αυξημένη εγχώρια δαπάνη, δηλαδή στη ζήτηση που εξακολουθούν να συντηρούν νοικοκυριά, επιχειρήσεις και αλλοδαποί, παρά την κάποια κόπωση που δείχνουν τα στοιχεία.
Τόνισε επίσης ότι οι καταθέσεις που έχουν αυξηθεί πάνω από 40 δις από το 2019, συνεχίζουν ταυτοχρόνως να έχουν θετικό αυξητικό πρόσημο και το 2022 με αποτέλεσμα να βρίσκονται περίπου στα 180 δις.
Τέλος απέκλεισε το να βρεθεί η ελληνική οικονομία σε συνθήκες στασιμοπληθωρισμού καθώς υποστηρίζεται για τα επόμενα χρόνια με ευρωπαϊκά κεφάλαια ενώ τα τουριστικά έσοδα είναι και θα είναι εφεξής ισχυρά και ανερχόμενα.
Για το δημόσιο χρέος τόνισε ότι μπορεί να πέσει και κάτω από 180 τοις 100 του ΑΕΠ φέτος και ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στη χρηματοδότηση του Δημοσίου, χάρη σε όλα όσα έχουν γίνει τα τελευταία 10 χρόνια, εκφράζοντας τη συμφωνία του με όσα είπε σχετικά ο Κλάους Ρέγκλινγκ.
Ωσόσο, επισήμανε ότι η χρηματοδότηση όμως του ιδιωτικού τομέα θα υποστεί επιπτωσεις λόγω των αναμενόμενων αυξήσεων επιτοκίου της ΕΚΤ και στο σημείο αυτό χρειάζεται προσοχή.
Για το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών ανέφερε ότι χρειάζεται μεγάλη προσοχή για να μη ξεφύγει πάνω από το 6-7% του ΑΕΠ όμως ταυτόχρονα ανέφερε για την κάλυψη του ότι μόνο για το πρώτο τετράμηνο του 2022 οι ξένες άμεσες επενδύσεις ξεπέρασαν τα 3 δις ενώ οι επενδύσεις χαρτοφυλακίου μη κατοίκων ξεπέρασαν για την ίδια περίοδο τα 2.6 δις.
Ελπίζω ο πόλεμος να τελειώσει γρήγορα μέσω διαπραγματεύσεων. Αν δεν γίνει αυτό η Ουκρανία θα καταστραφεί, οι θάνατοι θα πολλαπλασιαστούν και οι οικογένειες θα διαλυθούν. Ανεξάρτητα όμως από το τι θα γίνει στη μαρτυρική αυτή χώρα, δύο είναι οι εξελίξεις που μπορούν να αλλάξουν την οργάνωση του σημερινού κόσμου.
1. Η πρώτη εξέλιξη είναι η αντίδραση των περισσοτέρων χωρών του κόσμου στη βάρβαρη, απάνθρωπη ρωσική εισβολή. Όσο για την Ευρωπαϊκή Ένωση, όλα τα μέλη της χωρίς ενδοιασμούς και αντιρρήσεις ψήφισαν πόρους για την ενδυνάμωση της άμυνας και για την αυτονομία της ένωσης από τις ΗΠΑ και την Κίνα. Με άλλα λόγια ακολούθησαν την πολιτική που εδώ και χρόνια προτείνει ο Μακρόν, ο πιο φιλοευρωπαίος ηγέτης της Ένωσης. Όσο για τον σοσιαλδημοκράτη γερμανό καγκελάριο, απομακρύνθηκε από την πολιτική της Μέρκελ. Ο Σολτς θα ενισχύσει την στρατιωτική δύναμη της χώρας του. Θα προσφέρει στο ΝΑΤΟ πόρους που αναλογούν σε μια οικονομικά ισχυρή χώρα όπως η Γερμανία. Όλα τα παραπάνω οδηγούν στο πέρασμα από μια Ευρώπη που η εξωτερική πολιτική της ήταν σε παραλυσία σε μια Ευρώπη πιο ισχυρή και πιο αυτόνομη. Μια Ευρώπη που μπορεί να μειώσει την πόλωση μεταξύ της ατλαντικής και της κινεζορωσικής συμμαχίας.
2. Ως γνωστό με την ταχεία παγκοσμιοποίηση ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, με ελάχιστες εξαιρέσεις, εξαπλώθηκε σε όλο τον πλανήτη. Σήμερα αποτελείται από τρία καπιταλιστικά υποσυστήματα: το νεοφιλελεύθερο που κύριος αντιπρόσωπός του είναι οι ΗΠΑ, το αυταρχικό της Κίνας και το σοσιαλδημοκρατικό της Ε.Ε. Το τελευταίο στη «χρυσή εποχή» του (1945 – 1975) οδήγησε σε ένα καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, μοναδικό επίτευγμα στη μακρά ιστορία του καπιταλιστικού συστήματος. Στη συνέχεια, κυρίως με το άνοιγμα των παγκόσμιων αγορών προς το τέλος της δεκαετίας του 70, για να επιβιώσει η σοσιαλδημοκρατία αναγκάστηκε να προσεγγίσει νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Αφού τα κεϋνσιανά μέτρα οδηγούσαν στον πληθωρισμό και στην ακινησία. Το αδιέξοδο ξεπεράστηκε με τη μετάβαση από την πρώιμη σοσιαλδημοκρατία που λειτουργούσε μέσα σε εθνικά σύνορα σε μια σοσιαλδημοκρατία σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η οικονομική κρίση του 2008 και η πανδημία άλλαξαν ριζικά την στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το Ταμείο Ανάπτυξης άμβλυνε τη διαφορά μεταξύ Βορρά και Νότου, ενώ ο κρατικός παρεμβατισμός αντικατέστησε τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της λιτότητας και της κυριαρχίας της αγοράς ως ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης της κρίσης.
3. Μια άλλη εξέλιξη που μπορεί να έχει επίσης θετικά αποτελέσματα είναι η συμμαχία μεταξύ Κίνας και Ρωσίας. Μιας συμμαχίας που κάνει τον κινέζο πρόεδρο ακόμα πιο ισχυρό απέναντι στον ρώσο πρόεδρο που έχει σχεδόν οδηγήσει τη χώρα του σε χρεωκοπία και που θέλει να συνεχίσει την αναθεωρητική πολιτική του. Πολιτική που έχει σαν στόχο την επανίδρυση μιας σοβιετικού τύπου αυτοκρατορίας. Ο πανίσχυρος Xi Jinping σίγουρα δε συμφωνεί με τις φαντασιώσεις του Βλαντιμίρ Πούτιν. Το αντίθετο. Όπως η Κίνα συνεχώς εξελίσσεται όχι μόνο λόγω της στρατιωτικής της δύναμης, αλλά κυρίως λόγω ενός μοντέλου ανάπτυξης που συνδυάζει ένα δυναμικό καπιταλισμό με ένα αυταρχικό σύστημα διακυβέρνησης όπου ξένες και κινεζικές εταιρίες λειτουργούν σχετικά αυτόνομα. Με την προϋπόθεση βέβαια πως δεν θα κατακρίνουν το ισχύον καθεστώς και συγχρόνως θα επιτρέπουν ένα έλεγχο μεγάλων εταιριών από κρατικούς υπαλλήλους. Υπαλλήλους που δεν θα εμποδίζουν τη διοίκηση αλλά που θα «συλλέγουν πληροφορίες». Παρόλα τα παραπάνω εμπόδια οι επιχειρηματίες, επικεντρώνοντας την προσοχή τους στις επενδύσεις, λόγω της τεράστιας κινεζικής αγοράς κερδίζουν σημαντικά ποσά και δεν επιθυμούν να φύγουν από τη χώρα. Έτσι οι περισσότερες εταιρίες αγνοούν τις πιέσεις του αμερικανού προέδρου για τον επαναπατρισμό τους στη δύση.
Βέβαια η Κίνα δεν πρόκειται, τουλάχιστον σύντομα, να ηγεμονεύσει. Οι ΗΠΑ υπερτερούν στην έρευνα και στην τεχνολογία. Επιπλέον λόγω της κυριαρχίας του δολαρίου ως το κύριο παγκόσμιο μέσο διεθνών συναλλαγών θα συνεχίζουν να παίζουν τον ηγεμονικό ρόλο. Αλλά από την άλλη πλευρά η Κίνα προσπαθεί μαζί με άλλες χώρες ένα εναλλακτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα βασισμένο στο κινεζικό νόμισμα. Και πιο σημαντικό, η κινεζική άνοδος οδηγεί στην εξάπλωση του μοντέλου της στην Ασία και σε άλλες χώρες. Πρόκειται για μια τεκτονική αλλαγή που δεν πρόκειται να αλλάξει. Πρόκειται για αλλαγή που οδηγεί στον διαχωρισμό μεταξύ Δύσης και «μη Δύσης». Δηλαδή χωρών που μπορεί να είναι φιλοδυτικές, αντιδυτικές ή και ουδέτερες. Τα παραπάνω, μεταξύ και άλλων εξελίξεων, οδηγούν στη συρρίκνωση των δημοκρατικών και αύξηση των αυταρχικών καθεστώτων. Αυτή η τάση δεν οδηγεί στην κινεζοποίηση του κόσμου. Τα τρία καπιταλιστικά υποσυστήματα που ήδη αναφέρθηκαν θα επιβιώσουν αφού το καθένα έχει ανάγκη των άλλων δύο για την αναπαραγωγή του.
Τα παραπάνω οδηγούν στο συμπέρασμα πως ο κινέζος πρόεδρος δε θα ακολουθήσει τις επιδιώξεις του Πούτιν. Δεν έχει καμία διάθεση να καταστρέψει τις σχέσεις που έχει με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντίθετα ευνοεί τη σταθεροποίηση της τωρινής παγκόσμιας κατάστασης που ευνοεί την περαιτέρω κινεζική ανάπτυξη. Άρα η ανισορροπία δύναμης μεταξύ του πανίσχυρου κινέζου ηγέτη και του Πούτιν που έχει απόλυτη ανάγκη της οικονομικής και πολιτικής στήριξης, δίνει τη δυνατότητα στον πρώτο να βάλει όρια στα όνειρα του τελευταίου. Μπορεί με άλλα λόγια να τον υποχρεώσει να ξεχάσει τα μεγαλομανιακά σχέδιά του και να ασχοληθεί σοβαρά με την οικονομική ανάπτυξη της χώρας του που την έχει σχεδόν οδηγήσει στην χρεοκοπία.
Βέβαια σε ότι αφορά τον ρωσικό αναθεωρητισμό δεν πρέπει να ξεχνάμε τα σφάλματα της Δύσης πάνω σε αυτό το θέμα. Όπως σωστά αναφέρει ο καθηγητής Ιωακειμίδης (ΤΟ ΒΗΜΑ 6/3/2020) «η Ευρώπη/Δύση δεν συμπεριφέρθηκε με μεγαλοθυμία απέναντι στην Ρωσία μετά τη νίκη της στον ψυχρό πόλεμο... συνέβαλε αντίθετα με πράξεις ή παραλείψεις εκουσίως ή ακουσίως στο στρίμωγμα ή στην ταπείνωση της Ρωσίας». Επιπλέον πρέπει να αναφερθεί πως το 1993 ο Μπόρις Γιέλτσιν τόνισε στον Μπιλ Κλίντον πως η αμερικανική πολιτική εξάπλωσης του ΝΑΤΟ θα οδηγούσε στην απομόνωση της Ρωσίας. Η διαφωνία Ρωσίας και ΗΠΑ πάνω σε αυτό το θέμα δηλητηριάζει ακόμα και σήμερα τις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.
Τέλος αξίζει να σημειώσουμε πως ο κινέζος πρόεδρος όχι μόνο έχει μεγάλη δύναμη αλλά φιλοδοξεί να αναγνωρίσει όλος ο κόσμος τα κατορθώματά του. Ήδη κατάφερε να τον ανακηρύξουν στη χώρα του ως τον ηγέτη που βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τον Μαο Τσε Τουγκ και τον Ντεγκ Σιάο – Πιγκ. Σίγουρα θα ήθελε να κάνει ένα βήμα παραπάνω. Δηλαδή να θεωρηθεί ο ήρωας που, καταπολεμώντας τον ρωσικό αναθεωρητισμό οδηγεί τον πλανήτη σε μια σταθερότητα που είναι η βασική προϋπόθεση για να αντιμετωπισθούν παγκόσμιοι κίνδυνοι όπως οι πανδημίες, η οικολογική καταστροφή και ο κίνδυνος ενός πυρηνικού πολέμου.
Είναι όλα αυτά όνειρα θερινής νυκτός; Μπορεί, μπορεί όμως και όχι. Στο σημερινό μοναδικό, απόλυτα παγκοσμιοποιημένο κόσμο εξελίξεις που ήταν απίθανες πιο πριν μπορεί να πραγματοποιηθούν σήμερα.
Συμπέρασμα. Η ουκρανική κρίση μπορεί να οδηγήσει σε μια πιο ισχυρή και πιο ενωμένη Ευρωπαϊκή Ένωση. Μπορεί επίσης να οδηγήσει στην καταδίκη όχι μόνο του ρωσικού αναθεωρητισμού αλλά του αναθεωρητισμού γενικά. Άρα και του τουρκικού. Ο τελευταίος σε συνδυασμό με την μαξιμαλιστική θέση της ελληνικής κυβέρνησης πως υπάρχει μια μόνο διαφορά προς συζήτηση (αυτή της υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ), οδηγεί στην αναπόφευκτη αποτυχία των διαπραγματεύσεων και της πιθανότητας να βρεθεί μια λύση. Δυστυχώς σε αυτό το θέμα δεν φταίει μόνο η Τουρκία αλλά και η χώρα μας.
*Δημοσιεύτηκε στα "Νέα" στις 19/3/2022.
Μπορεί να είναι νωρίς να βγάλουμε τελικά συμπεράσματα αλλά υπάρχουν σημάδια που αναγγέλλουν σημαντικές ιστορικές αποφάσεις στον «Δυτικό Κόσμο». Μετά τον πόλεμο της Ουκρανίας οι καλοπροαίρετες πολιτικές κατευνασμού κατά των αυταρχικών καθεστώτων και η προσήλωση στην ειρήνη με μια αισιόδοξη προσμονή ότι μακροπρόθεσμα αυτή η πολιτική θα αποδώσει δεν αποτελούν πλέον αυτονόητες αρχές.
Σχεδόν σύσσωμος ο Δυτικός Κόσμος τάχθηκε, έμπρακτα πλέον, υπέρ της Ουκρανίας. Το δόγμα ότι μια κατά μέτωπο σύγκρουση με αυταρχικά και αναθεωρητικά καθεστώτα θα είχε μεγάλο οικονομικό κόστος και ότι αυτό δεν θα δικαιολογούσε μια αντιπαράθεση φαίνεται να εγκαταλείπεται. Οι ΗΠΑ, σύσσωμη η ΕΕ αλλά και άλλα κράτη όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, ο Καναδάς κ.α. προμηθεύουν με όπλα την Ουκρανία. Οι οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας είναι πρωτόγνωρες. Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι αυτά τα μέτρα πάρθηκαν με γνώση ότι θα έχουν αρνητικές οικονομικές συνέπειες και για τον ίδιο τον Δυτικό Κόσμο.
Δηλαδή η Δύση αποφάσισε να αλλάξει πολιτική γνωρίζοντας ότι αυτή η κίνηση κοστίζει. Οι μνήμες του λάθους (της προδοσίας) που έγινε το 1939 στο Μόναχο τρομάζουν πολλούς. Η Γερμανία με μια στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών στέλνει όπλα σε μια εμπόλεμη χώρα και αποφασίζει για εξοπλισμούς εκατό δισεκατομμυρίων ευρώ. Με μεγάλο οικονομικό κόστος και ρίσκο αποφασίζεται να μην χρησιμοποιηθεί ο αγωγός Nord Stream 2. Αυτά σηματοδοτούν αλλαγή υποδείγματος.
Βλέπουμε μεγάλα συλλαλητήρια κατά της εισβολής των Ρωσικών δυνάμεων σε πολλές χώρες. Στην ίδια την Ρωσία αναφέροντα χιλιάδες συλλήψεις διαδηλωτών που διαμαρτύρονται για την εισβολή. Είναι χαρακτηριστικό ποιες είναι οι χώρες που υποστήριξαν την Ρωσία με δηλώσεις ή με την σιωπή τους: Λευκορωσία, Αζερμπαϊτζάν, Συρία, Κούβα, Βενεζουέλα, Κίνα, Ιράν, Πακιστάν. Όλες χώρες που δεν φημίζονται για την δημοκρατικότητά τους.
Αυτές είναι οι πολιτικές των κρατών. Αλλά μεγάλες μερίδες των λαών μπορεί να διατηρούν τις προκαταλήψεις τους οι οποίες υπαγορεύουν διαφορετικές αναγνώσεις των γεγονότων. Στην γειτονική Τουρκία, η οποία μας ενδιαφέρει να ξέρουμε τι εισπράττει από τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις, η συνωμοσιολογία κατά της Δύσης είναι αισθητή. Πολλοί βλέπουν «τον προκλητικά επεκτατισμό του ΝΑΤΟ» ή μια παγίδα που έστησαν οι ΗΠΑ στην Ρωσία. Τα στερεότυπα προδικάζουν αυτές τις αναγνώσεις. Η κοινή γνώμη στην Τουρκία, γνωστή για την ξενοφοβία και τον αντιδυτικισμό της, σε μεγάλο βαθμό βλέπει «ιμπεριαλιστικά σχέδια» των ΗΠΑ.
Μια δημοσκόπηση μεταξύ 20 χωρών σχετικά με το πώς κρίνεται η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, η Τουρκία κατατάσσεται τέταρτη (με 72%) με αρνητικές κρίσεις μετά από την Ιορδανία (86%), το Πακιστάν (80%) και την Αίγυπτο (79%). (Ακολουθεί η Ελλάδα με 61%) Μια άλλη δημοσκόπηση μεταξύ 38 χωρών σχετικά με την θετική εκτίμηση που εισπράττουν οι ΗΠΑ, η Τουρκία (με 21%) είναι πέμπτη με τις λιγότερες θετικές απόψεις μετά από το Πακιστάν (11%), την Ιορδανία (14%), την Αίγυπτο (16%) και την Παλαιστίνη (16%). (Ακολουθεί η Ελλάδα με 39%).
Έτσι δεν εκπλήσσει ότι η κοινή γνώμη στην Τουρκία διαφοροποιείται από την υπόλοιπη Ευρώπη και δεν βλέπουμε μαζικά συλλαλητήρια κατά της Ρωσίας. Αλλά ειδικά στην Τουρκία οι θέσεις του «κράτους» έχουν βαρύνουσα σημασία. Τι βλέπει και τι εκλαμβάνει η ηγεσία της Τουρκίας;
Η επίσημη Τουρκία προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ δύο κακών: φοβάται ότι θα δυσαρεστήσει τον έναν από τους δύο συμμάχους της, μπορεί και τους δύο, τη Δύση και την Ρωσία. Ταυτόχρονα βλέπει ότι ο κυνικός κόσμος στον οποίο τόσα είχε επενδύσει αλλάζει. Μπορεί και να μην υπάρχει πλέον. Η «Δύση» θέτει κάποιες κόκκινες γραμμές και δεν υποχωρεί με γνώμονα μόνο το οικονομικό της συμφέρον. Αυτό που η Δύση δεν δέχτηκε αυτήν την φορά ήταν ο «συμβιβασμός» για να μην προκληθούν χειρότερες καταστάσεις.
Με γνώμονα τις τελευταίες εξελίξεις ο Ρ.Τ. Ερντογάν θα πρέπει να προσπαθεί να καταλάβει πώς βλέπουν πλέον οι Δυτικοί την Τουρκία η οποία κάποτε απειλεί, άλλοτε κάνει επίδειξη ισχύος ή προβάλλει εδαφικές διεκδικήσεις ή δεν ακολουθεί την κλασσική διπλωματική γλώσσα. Θέλει να δει την εικόνα της στα νέα μάτια του Άλλου. Θα πρέπει να ανησυχεί ότι βλέπουν συμπεριφορές "à la Poutin" και σ'αυτόν. Δεν είναι πλέον το ίδιο το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Θα σκεφτεί δύο φορές όταν θα σκανδαλιστεί να μιμηθεί τον Πούτιν.
Η εισβολή έφερε στην επιφάνεια νέες αξίες πέρα από την «ρεάλ πολιτίκ». Και αυτό εν μέρει είναι απόρροια των εικόνων του πολέμου στην τηλεόραση. Δεν μπορεί να μην συγκινούν τα μωρά και τα γατιά στις αγκαλιές των μανάδων και των παιδιών. Οι ανταποκριτές των TV ακύρωσαν τον κυνισμό.
Βλέπουμε και για πρώτη φορά ότι Τούρκοι αναλυτές χαρακτηρίζουν με τέτοια σαφήνεια την εισβολή της Τουρκίας στην Συρία και στην Κύπρο ως πράξεις όμοιες με αυτό που κάνει σήμερα ο Πούτιν. O Τζενγκήζ Ακτάρ χαρακτηρίζει την τουρκική στρατιωτική επιχείρηση στην Συρία «μια άδικη και ακριβώς όμοια με αυτήν της Ρωσίας στην Ουκρανία». Και προσθέτει: «Μπορεί πλέον το καθεστώς της Άγκυρας και ο ηγέτης του να μην ευνοηθούν και να μην αντιμετωπιστούν με κατανόηση. Μπορεί [η Δύση] να υποχρεωθεί να τον θυσιάσει.»
Ο Χασάν Καχβετζίογλου γράφει σχετικά με την Κύπρο: «Εισβάλλεις με το έτσι θέλω, καθορίζεις τα νέα σύνορα και φτιάχνεις ένα κράτος με το πρόσχημα μιας δήθεν γενοκτονίας. Ο Πούτιν τα ακύρωσε όλα αυτά. Αυτά πλέον δεν έχουν πέραση.»
Αυτά είναι σημάδια που δείχνουν ότι τα γεγονότα της Ουκρανίας ταρακούνησαν λιμνάζοντα βρόμικα νερά και ότι κάτι μπορεί να αλλάζει. Ανεξάρτητα από την έκβαση αυτής της εισβολής στην Ουκρανία το υπόδειγμα του κατευνασμού, της υπομονής, της δήθεν κατανόησης, του οικονομικού κόστους και της φοβίας της σύγκρουσης αντικαθίσταται με δηλωμένες αλλά ξεχασμένες και παραγόμενες αξίες: Αυτές των Ηνωμένων Εθνών, γνωστά πράγματα, ο σεβασμός της κυριαρχίας των εθνικών κρατών και των συνόρων.
Μπορεί με τα γεγονότα της Ουκρανίας να γεννιέται ένας πιο θαρραλέος κόσμος. Ας ελπίζουμε ότι δεν θα επικρατήσει ξανά το πνεύμα του Μονάχου 1939.
*Δημοσιεύτηκε στα "Νέα" την 1/3/2022.
1. Σε ό,τι αφορά τη θρησκεία, οι περισσότεροι αριστεροί διανοητές δέχονται τη μαρξιστική θεωρία. Με δυο λόγια, η θρησκεία είναι μια ανθρώπινη κατασκευή, μια αλλοτρίωση. Νομιμοποιείται από μια συντηρητική τάξη που την βλέπει ως ένα αποτελεσματικό μέσο διατήρησης του status quo.
Η αντιθρησκευτική τάση συνεχίζεται με τους Διαφωτιστές/Εγκυκλοπαιδιστές, όπως ο Ντιντερό και ο Βολταίρος. Κατά αυτούς, η Εκκλησία συνδέεται άμεσα με την αριστοκρατία. Οι δύο αυτές δυνάμεις αποτελούν ένα θρησκευτικο-πολιτικό κατεστημένο. Στηρίζουν τον απολυταρχισμό του θρόνου και οδηγούν τον λαό στην πολιτική τύφλωση και τη δεισιδαιμονία. Σε ό,τι αφορά την Καθολική Εκκλησία, η κριτική εκείνη την περίοδο ήταν δικαιολογημένη. Η διαφθορά και η παραβατικότητα των υψηλά ιστάμενων οδήγησε στην Μεταρρύθμιση και σε έναν προτεσταντισμό που στις πιο φιλελεύθερες μορφές του δεν υπάρχει διάκριση φύλου, ενώ ο γάμος σε όλη την ιεραρχία είναι τελείως αποδεκτός.
Στην πρώιμη μεταπολεμική περίοδο παρατηρούμε, κυρίως στην Ευρώπη, ένα έντονο κύμα αδιαφορίας προς τη θρησκεία. Στην Γαλλία αλλά και αλλού, οι εκκλησίες αδειάζουν. Η πλειοψηφία των νέων απομακρύνεται από τον θρησκευτικό προσανατολισμό. Παρατηρούμε ένα κύμα εκκοσμίκευσης. Μερικοί μελετητές πρόβλεψαν πως στον δυτικό κόσμο ο θρησκευτικός τρόπος ζωής θα περιθωριοποιηθεί περαιτέρω. Ήταν η εποχή που τα βιβλία των μαχητικών αθεϊστών, όπως του Richard Dawkins (2006), γίνονται best-sellers παγκοσμίως. Πρόκειται για μια εποχή της «απομάγευσης του κόσμου».
2. Σήμερα, όμως, τα πράγματα αλλάζουν ραγδαία. Οι νέοι, απογοητευμένοι από τα κόμματα και την πολιτική, καθώς και από τον άκρατο καταναλωτισμό, στρέφονται ξανά στις «μετα-υλιστικές αξίες» (Ingleheart 1970). Σε μια θρησκευτικότητα που απορρίπτει τις γραφειοκρατικές, ιεραρχικές εκκλησίες – κυρίως, αλλά όχι μόνο, την Καθολική. Στρέφονται στις πιο φιλελεύθερες προτεσταντικές εκκλησίες όπου υπάρχουν γυναίκες και άνδρες ιερείς, χωρίς καμία διάκριση ως προς το φύλο, τη σεξουαλική ταυτότητα κτλ. Ακόμα πιο σημαντικό, υπάρχουν θρησκευτικές κινήσεις που είναι εναντίον κάθε ιεραρχικής, γραφειοκρατικής οργάνωσης. Υπάρχουν ομάδες ανοιχτές σε άλλες, κυρίως ανατολικές, θρησκευτικές παραδόσεις. Ακόμα και άτομα που συνδυάζουν στοιχεία από διάφορες θρησκείες. Υπάρχουν, τέλος, και οι «μοναχικοί αναζητητές» (lonely searchers).
3. Όταν η πολιτική είναι προοδευτική, με την έννοια πως αντιμάχεται τις τεράστιες ανισότητες που ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός δημιουργεί, δεν μπορεί η Αριστερά να στέκεται μόνο στα θέματα της σχέσης Εκκλησίας και κράτους – θέματα , βέβαια, σημαντικά (π.χ. ο πλήρης διαχωρισμούς κράτους και Εκκλησίας). Οι αριστεροί πολιτικοί και διανοητές πρέπει να πάψουν να θεωρούν προκαταλήψεις το ενδιαφέρον των ανθρώπων για τη θρησκεία. Πρέπει να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη πως συχνά απλοί ιερείς υποστηρίζουν δυναμικά τους φτωχούς και περιθωριοποιημένους.
Στην Λατινική Αμερική ιερωμένοι κινητοποιούνται εναντίον της καθεστηκυίας τάξης. Για παράδειγμα, στην Βραζιλία γαιοκτήμονες μεταχειρίζονται τους αγρότες που εργάζονται στα τεράστια κτήματά τους κατά ακραία εκμεταλλευτικό και αυταρχικό τρόπο. Αγρότες που αντιδρούν στην καταπίεση διώκονται ή και εξολοθρεύονται από ιδιωτικούς στρατούς των γαιοκτημόνων. Σε αυτό το πλαίσιο, κινητοποιούνται εναντίον της απάνθρωπης βίας, όχι μόνο ιερείς αλλά και θεολόγοι που ανέπτυξαν μαζί με άλλους τη λεγόμενη «Θεολογία της ελευθερίας». Αντίστοιχα παρεμβατικοί είναι και θρησκευτικοί ηγέτες. Από προσωπικότητες στην Αγγλικανική Εκκλησία που εναντιώθηκαν δημόσια στη θατσερική νεοφιλελεύθερη πολιτική μέχρι τον Πάπα Φραγκίσκο που, αντίθετα με τον «διανοούμενο» προκάτοχό του, ενδιαφέρεται για τους μετανάστες και την εντεινόμενη φτωχοποίηση του Τρίτου Κόσμου.
4. Ένας άλλος βασικός προσανατολισμός που έχουν ερευνήσει κοινωνικοί επιστήμονες, κυρίως στον χώρο της θρησκευτικής κοινωνιολογίας, είναι η πρόσφατη διαφοροποίηση μεταξύ θρησκευτικότητας και πνευματικότητας. Για παράδειγμα, οι Heelas και Woodhead στο γνωστό βιβλίο τους The Spiritual Revolution: Why Religion is Giving Way to Spirituality (2005) τονίζουν το πέρασμα από τις καθιερωμένες ιεραρχίες και τους, κατ' αυτούς, ξεπερασμένους κανόνες ως προς το ευ ζην σε μια πνευματικότητα που δίνει έμφαση στην υπέρβαση των τειχών μεταξύ θρησκειών.
Επιπλέον, παρατηρείται η αποδοχή «Αγίων» που υπάρχουν σε όλες τις μεγάλες θρησκευτικές παραδόσεις. Ανθρώπων που μέσω διαφόρων πρακτικών φτάνουν σε ένα υψηλό επίπεδο πνευματικής διαύγειας και επιρροής. Αυτοί δεν είναι εγκλεισμένοι σε ένα μοναστηριακό κελί αλλά ανοίγονται και βοηθούν απλούς ανθρώπους να ξεπεράσουν τις δυσκολίες του βίου τους σε μια εποχή όπου ο δογματισμός, ο φονταμενταλισμός ή, αντίθετα, ο άκρατος καταναλωτισμός κυριαρχούν.
5. Ο Charles Taylor σε ένα κλασικό κείμενό του (2007), με έναν εξαιρετικά διεισδυτικό τρόπο, εξετάζει τα αρνητικά αλλά και θετικά στοιχεία της νέας θρησκευτικότητας. Σε ό,τι αφορά τα πρώτα, αναφέρεται στον συγκρητισμό, δηλαδή στη συλλογή στοιχείων από διάφορες θρησκευτικές παραδόσεις που συχνά οδηγούν σε ένα συνονθύλευμα αντικρουόμενων θέσεων. Ο Taylor αναφέρεται επίσης στην αστάθεια των μη θεσμοποιημένων θρησκευτικών οργανώσεων που σήμερα πολλαπλασιάζονται ραγδαία – καθώς και σε μια ατομοκεντρική τάση που οδηγεί στην ιδέα ενός αποκλειστικού «ιδιωτικού Θεού» (Beck 2010). Από την άλλη μεριά, στη νέα γενιά παρατηρούμε θρησκευτικές τάσεις που αντιτίθενται στις τωρινές υλιστικές υπερκαταναλωτικές αξίες, στη συγκέντρωση του παγκόσμιου πλούτου στα χέρια των ολίγων και σε ένα ανεγκέφαλο κοσμοπολιτικό jet set που πολλοί προσπαθούν να μιμηθούν.
Συμπέρασμα: η Αριστερά δεν πρέπει να αγνοεί ή να κοιτάζει αδιάφορα θρησκευόμενους νέους που παλεύουν για ένα πιο ανθρώπινο και πιο δίκαιο κόσμο.
Τελειώνω με μια πιο γενική παρατήρηση. Στον σύγχρονο κόσμο υπάρχει μια σαφής διαφοροποίηση μεταξύ της καλλιτεχνικής, της διανοητικής και της πνευματικής διάστασης του ανθρώπου. Η τελευταία είναι αναγκαία για να επιβιώσει κανείς σε ένα παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο όπου οι κίνδυνοι ολικής καταστροφής, η αβεβαιότητα, η κατάθλιψη και το άγχος κυριαρχούν.
*Δημοσιεύτηκε στα "Νέα" στις 19/2/2022.
