Τρίτη, 10 Δεκέμβριος 2024

"Athens Calling" 05.10.2015

Ακούστε εδώ την ραδιοφωνική εκπομπή "Athens Calling" (5/10/2015) που μεταδίδεται ζωντανά κάθε Δευτέρα 10-12 το βράδυ, από το Α΄ Πρόγραμμα της ΕΡΑ. Καλεσμένοι: Ροζίν Μουχαμέτ, γιατρός, Sylvie Gruszow, δημοσιογράφος, Ιωάννης Ιωαννίδης, Καθηγητής Ιατρικής στο Τμήμα Επιδημιολογίας και Στατιστικής στο Πανεπιστήμιο Stanford (Η.Π.Α).

 "Athens Calling" (5/10/2015)

"Athens Calling" 26.10.2015

Ακούστε εδώ την ραδιοφωνική εκπομπή "Athens Calling" (26/10/2015) που μεταδίδεται ζωντανά κάθε Δευτέρα 10-12 το βράδυ, από το Α΄ Πρόγραμμα της ΕΡΑ. Καλεσμένοι: Μιχάλης Ψαλιδόπουλος, Καθηγητής Ιστορίας Οικονομικών Θεωριών και εκπρόσωπος της Ελλάδας στο Δ.Ν.Τ, Δέσποινα Παπαδημητρίου, Δρ. Ιστορίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Π.Α., Βαγγέλης Καραμανωλάκης, Λέκτορας της Θεωρίας της Ιστορίας και της Ιστοριογραφίας στο Π.Α.

"Athens Calling" 26/10/2015

“Athens Calling” 12.10.2015

Ακούστε εδώ την ραδιοφωνική εκπομπή “Athens Calling” (12/10/2015) που μεταδίδεται ζωντανά κάθε Δευτέρα 10-12 το βράδυ, από το Α΄ Πρόγραμμα της ΕΡΑ. Καλεσμένοι: Βασιλική Λάζου, Ιστορικός, Μενέλαος Χαραλαμπίδης, Δρ. Ιστορίας ΕΚΠΑ, Θεοφάνης Τάσης, Καθηγητής Σύγχρονης Φιλοσοφίας στο Freie Universität Berlin, Βασιλική Δεληστάθη και Βίκυ Λιούτα, Δικηγόροι, Διαμεσολαβήτριες και Εκπαιδεύτριες Διαμεσολαβητών.

"Athens Calling" 12.10.2015

 

"Πολίτες": Μηνιαία τηλεοπτική εκπομπή στην ΕΡΤ1

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΠΟΛΙΤΕΣ: ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΗΣ ΕΡΤ1

ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΟ ΛΟΓΟ

ΜΗΝΙΑΙΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΗΣ ΕΡΤ1 ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ (ΣΚΕ)

Στη δεύτερη εκπομπή «Πολίτες» την Κυριακή 24 Απριλίου 2016 μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα, είκοσι (20) μέλη του Συμβουλίου Κοινωνικού Ελέγχου Αττικής της ΕΡΤ, ρωτούν τους: Λάμπη Ταγματάρχη, Διευθύνοντα Σύμβουλο, τον Σταύρο Καπάκο, Γεν. Διευθυντή Ενημέρωσης, την Ισαβέλλα Σασλόγλου, Γεν. Διευθ. Τηλεόρασης, τον Νίκο Μιχαλίτση, Γεν. Διευθ. Τεχνολογίας και τον Γιάννη Βουγιουκλάκη, Γεν. Διευθ. Νέων Μέσων και προτείνουν μέτρα βελτίωσης της ΕΡΤ.
Επίσης, 20 Πολίτες στο κέντρο της Αθήνας απαντούν στο ερώτημα τι λείπει από την ΕΡΤ και κάνουν προτάσεις για τη βελτίωσή της. Πρόκειται για ένα εγχείρημα ανοιχτού συμμετοχικού διαλόγου που επιχειρείται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Η ΕΡΤ ανοίγεται στην κοινωνία και καλεί τους πολίτες να συμμετέχουν στις διαδικασίες αλλαγής και εξέλιξης της προς όφελος του Δημόσιου Συμφέροντος.
Η εκπομπή είναι μηνιαία και τον συντονισμό/παρουσίαση έχει ο Περικλής Βασιλόπουλος, δημοσιογράφος και υπεύθυνος του ΚΕΕΠ της ΕΡΤ.

Τι είναι τα ΣΚΕ;
Το ΣΚΕ Αττικής της ΕΡΤ αποτελείται συνολικά από 110 μέλη με ίσο αριθμό εκπροσώπων 55 κοινωνικών φορέων και 55 πολιτών που κληρώθηκαν ανάμεσα σε 2.260 πολίτες, οι οποίοι δήλωσαν συμμετοχή. Τα ΣΚΕ αποτελούν μια καινοτομική πρωτοβουλία που προβλέπεται από το νόμο 4324/15 για τη νέα ΕΡΤ, είναι ανεξάρτητα όργανα με συμβουλευτικό χαρακτήρα και έχουν στόχο τη βελτίωση της ΕΡΤ, υπέρ του δημόσιου συμφέροντος. Αρμόδια υπηρεσία για τη συγκρότηση και τη λειτουργία τους είναι το Κέντρο Επικοινωνίας και Ενημέρωσης Πολιτών (ΚΕΕΠ) , υπό την εποπτεία του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΡΤ.

ΕΡΤ Α.Ε.
Email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Site: polites.ert.gr
Facebook Page: www.facebook.com/politesert
Twitter: https://twitter.com/polites_ert
Τηλ.: 210 6092323

Τι είναι μια πολιτική θέση;

Η λειτουργούσα δημοκρατία προϋποθέτει έλλογους κανόνες, ανοιχτούς στην κριτική ανασκευή σ' ένα περιβάλλον διαρκούς πίεσης από συντεχνιακά και ταξικά συμφέροντα. Με τους κανόνες λειτουργεί πιο οικονομικά, καθώς οι πολίτες γνωρίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού και κινούνται ανάλογα.

Μειώνονται, κατά δεύτερον, τα περιθώρια αβεβαιότητας, καθώς οι κανόνες δημιουργούν ένα σχετικά σταθερό πλαίσιο που περιορίζει το απρόβλεπτο. Ετσι, η δημοκρατία γίνεται προβλέψιμη με ενδεχόμενο βέβαια, να φαντάζει βαρετή, απρόσφορη σε συγκινήσεις, ηρωισμούς και ριζικές ανατροπές.

Ανάμεσα στους κανόνες είναι και οι σχετικοί με την πλήρωση της δημόσιας διοίκησης. Η Γαλλική Επανάσταση, στο άρθρο 6 της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη, σημείωνε ότι οι δημόσιες θέσεις ήταν ανοικτές σε όλους τους πολίτες, χωρίς διάκριση, με μόνα κριτήρια το ταλέντο και την αξιοκρατία.

Αρχές γενικές που αποτέλεσαν το φαντασιακό της Φιλελεύθερης Δημοκρατίας. Η διακήρυξη αποτέλεσε τη βάση για κάποιους σχετικούς κανόνες στη διάρκεια της Δεύτερης Γαλλικής Αυτοκρατορίας (1852-1870). Οι Αγγλοι, όταν στην πλατεία Κλαυθμώνος οι απολυμένοι οδύρονταν, προχώρησαν σε διαγωνισμούς, από το 1871, για να στελεχώσουν τη διοίκησή τους.

Σήμερα όλες οι δυτικές χώρες διαθέτουν ένα πλαίσιο για τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης. Ασφαλώς, πουθενά αυτή δεν λειτουργεί, όπως οραματίζονταν θεωρητικοί της διοίκησης, απρόσωπα και αντικειμενικά, μακριά από πολιτικές διασυνδέσεις και ιδεολογικούς προσανατολισμούς.

Δύσκολα, ωστόσο, θα βρούμε χώρα, όπως η δική μας, όπου οι διαμάχες για την πρόσληψη προσωπικού είναι τόσο οξείες. Να φταίνε οι χωρίς τελειωμό πελατειακές πρακτικές; Η δεσπόζουσα ακόμη εργαλειακή χρήση του κράτους μέσω του οποίου τα κόμματα γαντζώνονται στην κυβέρνηση; Είναι μέρος της πολιτικής αντιπαράθεσης με στόχο την απονομιμοποίηση του ανταγωνιστή;

Οτι και να 'ναι, αυτό έχει οδυνηρές συνέπειες στη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης και την πρόσληψή της από τους πολίτες. Δύσκολα θα διαφωνήσει κανείς ότι, με εξαιρέσεις νησίδες, είναι αναποτελεσματική.

Εξίσου επώδυνη είναι η πρόσληψή της από τους πολίτες η οποία έχει δώσει τροφή σε μία επώδυνη αντίθεση ανάμεσα στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Ακόμη χειρότερα, πρόσληψη και λειτουργία, δίνουν άλλοθι σε πολιτικά κόμματα να μην κουβεντιάσουν σοβαρά για το τι δημόσια διοίκηση θέλουμε μένοντας συχνά σε στείρους καβγάδες.

Αναντίρρητα, τα τελευταία χρόνια η διοίκηση βελτιώθηκε με τη θεσμοθέτηση του ΑΣΕΠ και της Διαύγειας. Θα γίνουν περισσότερα με την αξιολόγηση και τη λογοδοσία αν αυτές λειτουργήσουν αναστοχαστικά και ανατροφοδοτικά. Βήματα έγιναν και τον τελευταίο χρόνο σε ορισμένα ζητήματα, όπως η επιλογή στελεχών της εκπαίδευσης.

Ναι μεν η επιλογή περιφερειακών διευθυντών εκπαίδευσης έγινε όπως και στο παρελθόν, με κριτήρια κομματικά, η επιλογή, ωστόσο, των διευθυντών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας έγινε, ίσως πρώτη φορά, μετά τη συνεδρίαση των αρμόδιων επιτροπών κι όχι πριν. Οι ανατροπές ήταν λιγοστές, γεγονός που μαρτυρά ότι, με εξαιρέσεις, οι επιτροπές έκαναν καλά τη δουλειά τους.

Τα θετικά αυτά βήματα θα έχουν νόημα αν αποτελέσουν βάση για τη θεσμοθέτηση κανόνων. Αυτό δεν γίνεται, παρότι αναγκαίο και απλό. Κόμματα, φορείς και επιστήμονες μπορούν να κουβεντιάσουν και να καταλήξουν στο τι είναι μία πολιτική θέση. Προφανώς δεν θα συμφωνήσουν σε όλα, καθώς η σχετική εικόνα συναρτάται και με τους ιδεολογικούς προσανατολισμούς.

Ακόμη όμως κι έτσι, θα γνωρίζαμε πού και πόσους οι κυβερνώντες χρειάζονται για να προωθήσουν την πολιτική τους. Θα αποσαφηνίζονταν οι κανόνες του παιχνιδιού, θα μειώνονταν οι κομματικές κοκορομαχίες και θα μπορούσε η δημόσια διοίκηση να αλλάξει εικόνα· από δυνάστης να γίνει υπηρεσία για τους διοικούμενους.

Αυτό θα μας επέτρεπε να πάμε δύο βήματα πιο πέρα. Κατ' αρχάς να έχουμε εικόνα πόσες είναι οι πολιτικές θέσεις κι αν πράγματι χρειάζονται. Κυρίως, όμως, να δούμε τι κάνουν αυτοί που ορίζονται, αν το κάνουν καλά και σε ποιον λογοδοτούν.

Με δυο λόγια, ζητούμενο είναι τόσο ο προσδιορισμός τού τι είναι η πολιτική θέση όσο και η λογοδοσία εκείνων που ορίζονται στις θέσεις αυτές. Και τα δύο είναι ζήτημα έλλογων συμφωνημένων κανόνων που θα μας απαλλάξουν από τη στείρα πολεμική, θα δυναμώσουν τον προγραμματικό λόγο των κομμάτων και θα απολήξουν σε ένα λειτουργικό θεσμικό πλαίσιο που δεν θα πάει στα σκουπίδια με την πρώτη αλλαγή κυβέρνησης.

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 6/4/2016.

«Athens Calling» 28.03.2016

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
«Athens Calling» (Η Αθήνα καλεί)

Κάθε Δευτέρα, στις 10-12 το βράδυ, στο πλαίσιο της εκπομπής του Πρώτου Προγράμματος «Athens Calling», ο Περικλής Βασιλόπουλος, με τη συνεργασία της Επιτροπής Κοινωνικής Ευθύνης και του Κέντρου Επικοινωνίας Ενημέρωσης Πολιτών (ΚΕΕΠ) της ΕΡΤ, παρουσιάζει θέματα κοινωνικής ευθύνης και δικαιωμάτων στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον κόσμο. Πρόκειται για μια δίωρη, βραδινή ραδιοφωνική περιήγηση σε καινοτόμες ιδέες και πρακτικές που προσπαθεί να ανοίξει γέφυρες με τους Έλληνες της Διασποράς.

Αυτή τη Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016, 10-12 μμ, στην εκπομπή "Athens Calling", καλεσμένοι είναι:
Ο Ρόντρικ Μπήτον, καθηγητής σύγχρονης Ελληνικής και Βυζαντινής Ιστορίας και διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών στο King's College, συγγραφέας του βιβλίου «Ο πόλεμος του Μπάιρον: Ρομαντική εξέγερση, Ελληνική Επανάσταση», (εκδόσεις Πατάκη). Ο Roderick Beaton μιλάει από το Λονδίνο για τις αθέατες πλευρές της ζωής του μεγάλου φιλέλληνα.
Η Δρ. Κωνσταντίνα Ζάνου, ερευνήτρια στο Institut d'études Avancées de Paris και στο Columbia University, συνεπιμελήτρια του βιβλίου "Mediterranean Diasporas", μιλά από το Παρίσι για το ρόλο της Ελληνικής Διασποράς στον πόλεμο της ανεξαρτησίας το 1821. Επίσης, στο ραδιοθάλαμο της Αγίας Παρασκευής καλεσμένη είναι η Άννα Καρακατσούλη, επικ. Καθηγήτρια Ευρωπαικής Ιστορίας και Πολιτισμού στο Π.Α και συγγραφέας του βιβλίου «Μαχητές της Ελευθερίας και 1821» (εκδόσεις Πεδίο), η οποία μιλά για τη σημασία του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού για την ανάδειξη του ευρωπαικού φιλελληνισμού.
Τέλος, ο Μένης Θεοδωρίδης, μέλος της επιτροπής Παιδείας και Πολιτισμού του Συμβουλίου Κοινωνικού Ελέγχου (ΣΚΕ) της ΕΡΤ, αναφέρεται στη σχέση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης με την ανάπτυξη της εκπαίδευσης και της κριτικής σκέψης.

Συντονιστείτε στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8!
Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016, 22:00-24:00
Εκπομπή: «Athens Calling» (Η Αθήνα καλεί)
Live Streaming: webradio.ert.gr/proto
Facebook: www.facebook.com/protoprogramma.ert

"Πολίτες": Νέα τηλεοπτική εκπομπή στην ΕΡΤ1

Στη νέα εκπομπή της ΕΡΤ1, είκοσι (20) πολίτες και δέκα (10) εκπρόσωποι κοινωνικών φορέων, μέλη του Συμβουλίου Κοινωνικού Ελέγχου Αττικής της ΕΡΤ, ερωτούν, κρίνουν και προτείνουν στη Διοίκηση της ΕΡΤ μέτρα βελτίωσης της εταιρείας. Πρόκειται για ένα εγχείρημα ανοιχτού συμμετοχικού διαλόγου που επιχειρείται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Η εκπομπή είναι μηνιαία και τον συντονισμό-παρουσίαση έχει ο Περικλής Βασιλόπουλος, δημοσιογράφος, υπεύθυνος του ΚΕΕΠ της ΕΡΤ.
Το ΣΚΕ Αττικής της ΕΡΤ αποτελείται συνολικά από 110 μέλη με ίσο αριθμό εκπροσώπων 55 κοινωνικών φορέων και 55 πολιτών που κληρώθηκαν ανάμεσα σε 2.260 πολίτες, οι οποίοι δήλωσαν συμμετοχή. Τα ΣΚΕ αποτελούν μία καινοτομική πρωτοβουλία που προβλέπεται από το νόμο 4324/15 για τη νέα ΕΡΤ, είναι ανεξάρτητα όργανα με συμβουλευτικό χαρακτήρα και έχουν σκοπό τη βελτίωση της ΕΡΤ υπέρ του δημοσίου συμφέροντος. Αρμόδια υπηρεσία για τη συγκρότηση και λειτουργία τους είναι το Κέντρο Επικοινωνίας και Ενημέρωσης Πολιτών (ΚΕΕΠ) υπό την εποπτεία του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΡΤ.

[Γνώμη] Και τώρα τι κάνουμε;

Μια απάντηση στον Νίκο Μουζέλη.
Ο Νίκος Μουζέλης αποτελεί μια εμβληματική μορφή στον χώρο της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Σπουδαίος επιστήμονας και ενεργός πολίτης, αποτέλεσε πάντα ένα σημείο αναφοράς για τους απανταχού «κεντροαριστερούς». Συνεργαστήκαμε στενά στους 58 και στήριξε με εφηβικό πάθος την προσπάθεια. Συνήθως συμφωνούσα μαζί του. Διάβασα το άρθρο του «Και τώρα τι κάνουμε;» στα «ΝΕΑ» της 13ης Φεβρουαρίου και πρέπει να πω ότι είναι η πρώτη φορά που θα διαφωνήσω.
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η χώρα βρίσκεται - πάλι - σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Τα πράγματα εξελίσσονται, μάλιστα, απείρως σοβαρότερα εξαιτίας ενός τρίτου κύματος οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη, των αυξανόμενων προσφυγικών ροών, της δομικής κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας.
Δεν θα σταθώ στις ευθύνες της κυβέρνησης για τις δραματικές εξελίξεις. Για το κύμα λαϊκισμού και οπισθοχώρησης που εξέθρεψε, για τα επικίνδυνα «διαπραγματευτικά» παιχνίδια, για την ασύλληπτη διαχειριστική ανεπάρκεια που αγγίζει τα όρια της παραίτησης, για το όργιο προσωπικών «τακτοποιήσεων» και το φεστιβάλ αμοραλισμού ή, κυρίως, την έλλειψη εθνικής ευθύνης. Δεν με ενδιαφέρει η κριτική, πολύ περισσότερο η δικαίωση.
Με ενδιαφέρει το μέλλον. Τι πρέπει να κάνουμε τώρα;
Ακριβώς επειδή τα πράγματα είναι τόσο κρίσιμα και η κυβέρνηση τόσο ανεπαρκής.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνη της τα προβλήματα, ακόμη και αν περάσει τον κάβο της αξιολόγησης.
Το πρόγραμμα δεν είναι χαρτιά που ψηφίζονται στη Βουλή, είναι δράσεις που εφαρμόζονται στην κοινωνία. Δεν είναι μόνο περικοπές και αριθμοί.
Είναι συνθέσεις, συγκρούσεις, μάχη ενάντια στην «ανέπαφη, ισχυρή και ανώνυμη διαπλοκή που σπρώχνει συστηματικά την Ελλάδα στον γκρεμό και στη δραχμή».
Μπορούν ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του; Νομίζω πως όχι.
Φοβάμαι όμως περισσότερο να πω πως είναι αδύνατον να διαχειριστεί την κατάσταση και η αντιπολίτευση. Οχι γιατί τα πρώτα δείγματα δεν είναι και τόσο μεταρρυθμιστικά, αλλά γιατί δεν έχουμε ξεπεράσει ακόμη το κύμα των μύθων και του λαϊκισμού. Δεν ωριμάσαμε από τις δοκιμασίες.
Ας προβληματιστούμε από τις τελευταίες αγροτικές κινητοποιήσεις και τη στάση των κομμάτων, εκτός βέβαια από Το Ποτάμι.
Οπότε τι μένει να κάνουμε τώρα;
Νομίζω ότι είναι ώρα να φτιάξουμε μια κυβέρνηση εθνικής ανασυγκρότησης από όλα τα κόμματα του συνταγματικού τόξου. Δεν είναι πείραμα, είναι κοινός τόπος.
Μιλώ για μια κυβέρνηση πολιτική, που θα εξαντλήσει την τετραετία και θα δουλέψει πάνω σε μετρήσιμους και συγκεκριμένους στόχους.
Φορολογική και ασφαλιστική μεταρρύθμιση, ιδιωτικοποιήσεις, εκσυγχρονισμός του δημόσιου τομέα, ριζική αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος.
Δεν είναι πολλά. Και κυρίως δεν είναι ανταλλάγματα. Είναι προαπαιτούμενα για μια στάση εθνικής ευθύνης και κοινωνικής συνοχής. Είναι αυτά που μας εξασφαλίζουν την έξοδο από τα Μνημόνια και την επιστροφή στην εποχή της κανονικότητας.
Φυσικά, όλα θα ήταν διαφορετικά αν υπήρχε ένας υπολογίσιμος και στιβαρός τρίτος πόλος.
Και στα δύο ο Νίκος Μουζέλης είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να βοηθήσει πολύ!

Δημοσιεύτηκε στα "Νέα" στις 18/2/2016

Κεντροαριστερά: post mortem;

Εβλεπα πρόσφατα στην τηλεόραση τα πλάνα από το συνέδριο του Ποταμιού. Και μου δημιουργήθηκαν μελαγχολικές σκέψεις. Η σκηνή μού θύμισε μιαν άλλη μάζωξη πριν από δυόμισι χρόνια, εκείνη που λάνσαρε την κίνηση των «58».

Ιδια, περίπου, πρόσωπα ως σύνεδροι ή προσκεκλημένοι (με κάποιες προσθαφαιρέσεις), οι ίδιοι πρώην πρωθυπουργοί, επιστρατευμένοι, το ίδιο πάθος κατά του ΣΥΡΙΖΑ, η ίδια ελπίδα και αυταπάτη πως οσονούπω καταρρέει, η ίδια (φρούδα) προσπάθεια συσπείρωσης του «ενδιάμεσου χώρου» για να τον στρέψουν μαζί με τη Ν.Δ. κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Και όμως, έχει κυλήσει τόσο νερό από τότε στο ποτάμι!

Δεν θα επεκταθώ εδώ στο ιστορικό των αποτυχιών αυτών των πρωτοβουλιών: στους θνησιγενείς «58», στην άνοδο και πτώση του Ποταμιού που τους διαδέχθηκε και που σήμερα φαίνεται να δίνει (δημοσκοπικά) τη σκυτάλη στον Λεβέντη.

Δεν θα σχολιάσω τη μνημειώδη αποτυχία όλων εκείνων των διανοούμενων της Ανανεωτικής Αριστεράς που, αντί να συμμετάσχουν και να επηρεάσουν την κοσμογονία των τελευταίων ετών, καθηλώθηκαν σε ρόλους Κασσάνδρας και εμπαθών αντιπάλων της υπαρκτής Αριστεράς, σε πλήρη διάσταση με το λαϊκό αίσθημα. Θα περιοριστώ μόνο σε ένα ζήτημα: στην ολική ιδεολογικοπολιτική μετάλλαξη και σε επίπεδο συμβολικό των πρωταγωνιστών του εγχειρήματος του «ενδιάμεσου χώρου».

Θυμόμαστε όλοι πώς ξεκίνησε αυτή η υπόθεση, από τους «μεταρρυθμιστικούς» κύκλους της ΔΗΜΑΡ, του ΠΑΣΟΚ και των πέριξ χώρων. Με επίκληση στην Κεντροαριστερά και τη Σοσιαλδημοκρατία, με αναφορές στον Κύρκο και τον Παπαγιαννάκη, με αγιοποίηση των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών (ιδίως βέβαια όσων συνέπλεαν με τη Μέρκελ).

Θυμάμαι πως όταν τόλμησα να χαρακτηρίσω αυτήν την υπό εκκόλαψη «κεντροαριστερά», που θα χτιζόταν -παγκόσμια πρωτοτυπία- ενάντια στην Αριστερά, ως ψευδεπίγραφη, έπεσαν πολλοί να με φάνε. Αυτοί και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η σύγχρονη Αριστερά, μας έλεγαν.

Ομως η μετάλλαξη είχε αρχίσει. Πρώτα δείγματα: η συμμετοχή των καθαρών νεοφιλελεύθερων στις πρωτοβουλίες και η στήριξη της πολιτικής των Μνημονίων, όχι πλέον ως αναγκαστική στάση, αλλά ως ορθή πρόταση για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Επειτα ήρθε η φάση της ανόδου του Ποταμιού: ανοιχτά πια αποκηρυσσόταν η διαχωριστική γραμμή Αριστερά-Δεξιά και υποκαθίστατο από τον «κοινό νου» ή το «μεταρρύθμιση-λαϊκισμός» (αυτά δηλαδή ακριβώς που είπε τις προάλλες ο κ. Μητσοτάκης στο συνέδριό τους).

Αρχισαν και οι ακροβασίες με τη συμμετοχή των ευρωβουλευτών του Ποταμιού στη σοσιαλιστική ομάδα και του «επικεφαλής» του στα γεύματα των φιλελευθέρων στις Βρυξέλλες. Και το επόμενο βήμα ήταν η συστράτευση του Σταύρου Θεοδωράκη στην Ισπανία με τους «Πολίτες» που ευθαρσώς δηλώνουν κεντροδεξιοί.

Το κλίμα που επικρατεί φάνηκε στο συνέδριο του Ποταμιού, με την παγερή σιωπή που υποδέχτηκε τις καταγγελίες τού Πιτέλα και, ναι, του Φερχόφσταντ κατά της λιτότητας και της τρόικας, από ένα ακροατήριο που κατά τα άλλα χειροκροτούσε τον Θεοδωράκη και τον καθένα που ανέφερε τη λέξη «μεταρρύθμιση» ή κατακεραύνωνε τον ΣΥΡΙΖΑ, με τη συχνότητα Σοβιετικών συνέδρων!

Η μετάλλαξη δεν αφορά μόνο το Ποτάμι. Επεκτείνεται σ' ολόκληρο σχεδόν τον χώρο. Ολο και λιγότερο ακούγονται οι λέξεις κεντροαριστερά και σοσιαλδημοκρατία και όλο και περισσότερο η λέξη «κέντρο», ενίοτε με κάποια προσθήκη, όπως «ριζοσπαστικό» [μα φυσικά, ο ριζοσπαστισμός χωρίς πρόσημο καθόλου δεν υποδεικνύει Αριστερά - ας θυμηθούμε την Εθνική Ριζοσπαστική Ενωση (ΕΡΕ) και τόσα δεξιά κόμματα στην ιστορία της Ευρώπης]. Η ίδια η πρόταση Θεοδωράκη για «κοινοβούλιο», που έγινε ευμενώς δεκτή από τους άλλους του χώρου, αναφέρεται μόνο σε «κέντρο».

Για όσους έχουν βάλει συνειδητή πλώρη προς την Κεντροδεξιά και τη νέα ηγεσία της Ν.Δ. (Μητσοτάκη cum Γεωργιάδη), η πορεία αυτή δεν είναι περίεργη. Σκέφτομαι, όμως, με κάποια μελαγχολία, τους άλλους, παλιούς συντρόφους μου, που μια ζωή αγωνίστηκαν στην Αριστερά, και που πίστεψαν στη Σοσιαλδημοκρατία ως συνέχεια των αγώνων τους. Σκέφτομαι και όσους έχουν κάποια σχέση με το ΠΑΣΟΚ, την ιστορία και τις λαϊκές του ρίζες.

Τι θλίψη να διαγωνίζονται σήμερα με τον Λεβέντη για την ηγεμονία του Κέντρου και να έχουν κύριο στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης της Αριστεράς από τον Μητσοτάκη! Τι θλίψη ανανεωτές να χειροκροτούν, αντί για τον Κύρκο, τον ανεκδιήγητο Θεοδωράκη! Τι θλίψη οι ΠΑΣΟΚοι να βλέπουν το κόμμα τους να επιστρέφει σε ένα κέντρο τύπου Μαύρου και Ζίγδη!

Είμαι βέβαιος ότι στον χώρο αυτό υπάρχουν και πολλοί που αρχίζουν να συναισθάνονται πού τους οδηγεί ο δρόμος που έχουν πάρει. Ηδη ακούσαμε και κάποιες δημόσιες φωνές εμμονής στην Αριστερά, ενώ, ιδιαίτερα από το ΠΑΣΟΚ, εκπέμπονται και αντιφατικά μηνύματα.

Δεν είναι αργά για μια πορεία σύγκλισης μιας πραγματικής Κεντροαριστεράς/Σοσιαλδημοκρατίας και της ριζοσπαστικής Αριστεράς στη χώρα μας. Προγραμματικά και πολιτικά είναι απολύτως δυνατή. Και χρειάζεται όσο ποτέ. Δεν είναι, όμως, δυνατή όσο αρνούμαστε να δούμε ή στοχοποιούμε τον «ελέφαντα στο δωμάτιο», τον ΣΥΡΙΖΑ.

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 7/3/2016.

Δεν θα πέσουμε από το ασφαλιστικό. Από άλλα ίσως πέσουμε

Η συζήτηση για τις δυνατότητες και τα ελλείμματα της αριστεράς στη κυβέρνηση, είναι επείγουσα. Δυστυχώς, δεν έχουμε άλλα ευρωπαϊκά παραδείγματα για να αντλήσουμε πείρα από αυτά, ούτε για να τα για συγκρίνουμε με το πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει όμως μια πλούσια, πρόσφατη εμπειρία από αριστερά κόμματα της Λατινικής Αμερικής που είναι ιδιαίτερα διδακτική.

Φυσικά, οι διαφορές ανάμεσα στις χώρες της «πίσω αυλής» των ΗΠΑ και την Ελλάδα, που τείνει να γίνει η πίσω αυλή των Βρυξελλών και του Βερολίνου, είναι δεδομένες. Όπως άλλωστε, από την ανεπτυγμένη Αργεντινή μέχρι την πάμφτωχη Βολιβία, και οι διαφορές ανάμεσα στις λατινοαμερικανικές χώρες. Υπάρχει όμως ένα κοινό στοιχείο, Ευρώπης -Λατινικής Αμερικής που συνδέει άλλωστε όχι μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τα άλλα κόμματα της αριστεράς στον νότο (Podemos και Μπλόκο της Αριστεράς) και την περιφέρεια (Σιν Φέιν) της Ευρώπης: ότι όλα ανδρώθηκαν και βρέθηκαν στην εξουσία τις δύο πρώτες δεκαετίες του 2000, ως απάντηση στις καταστροφικές πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού.

Σήμερα όμως στη Λατινική Αμερική, η αριστερά χάνει έδαφος. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα στη Βενεζουέλα υπέστη μια μεγάλη ήττα στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές. Ο αριστερός περονισμός ηττήθηκε το 2015 στην Αργεντινή, που στρέφεται προς τα δεξιά. Στη Βραζιλία σημειώνεται έντονη οικονομική και πολιτική κρίση, ενώ στον Ισημερινό ξεκίνησαν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας εναντίον της αριστερής κυβέρνησης Κορέα, που είχε αναδειχθεί στην εξουσία ακριβώς χάρις σε λαϊκές κινητοποιήσεις. Ακόμη και ο Έβο Μοράλες, η πιο γνήσια, ηγετική φυσιογνωμία αυτής της ταλαιπωρημένης από τον ιμπεριαλισμό και τις ξένες επεμβάσεις ηπείρου, έχασε την προηγούμενη εβδομάδα την πρώτη εκλογική αναμέτρηση της καριέρας του: το δημοψήφισμα που θα του έδινε μια ακόμη τέταρτη θητεία στην Βολιβία, μετά την λήξη της σημερινής, το 2019.

Αυτές οι εκλογικές ήττες μοιάζουν αρχικά ανεξήγητες. Η διακυβέρνηση της περονικής αριστεράς στην Αργεντινή, έβγαλε τη χώρα από το χάος της χρεοκοπίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ούγκο Τσάβες και το κόμμα του ήταν οι πρώτοι που ενδιαφέρθηκαν για τους απόκληρους της Βενεζουέλας, μετά από δεκαετίες εγκατάλειψης τους από την ολιγαρχία της χώρας. Αν και δεν είχαμε να κάνουμε με το θαύμα που περιέγραφαν τα διεθνή ΜΜΕ, η Βραζιλία έκανε βήματα μπροστά επί Λούλα. 'Η μήπως δεν ήταν ο Ραφαέλ Κορέα που αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας, έδιωχνε από την χώρα τον εκπρόσωπο του ΔΝΤ και αναδιαπραγματευόταν με επιτυχία την ρύθμιση του χρέους του Ισημερινού;

Mάλιστα, σε όλες σχεδόν τις προηγούμενες περιπτώσεις, η αντιπολίτευση ήταν και παραμένει διασπασμένη, ένα ετερόκλιτο μείγμα χωρίς ιδέες και δυναμική. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι η Βενεζουέλα. Αυξάνοντας τους ψήφους της μόνο κατά 400 χιλιάδες, η αντιπολίτευση κέρδισε πράγματι μια μεγάλη εκλογική νίκη, γιατί το κόμμα του Τσάβες έχασε 2 εκατομμύρια ψηφοφόρους! Οι περισσότεροι από τους απογοητευμένους πολίτες δεν ψήφισαν την αντιπολίτευση, αλλά πήγαν για ψάρεμα.

Ο κοινός παρονομαστής των αποτυχιών είναι ότι τα κόμματα της αριστεράς δεν ήταν έτοιμα ή και δεν μπόρεσαν να κυβερνήσουν αποτελεσματικά. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ξανά η Βενεζουέλα. Παρά τις δυσκολίες και τις εξωτερικές επεμβάσεις, η μπολιβαριανή επανάσταση είχε πάντοτε δείξει την αποφασιστικότητά της να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής των πολιτών της Βενεζουέλας. Στις 26 Ιανουαρίου του 2015, η πολύ ουδέτερη Οικονομική Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική (ECLAC) ανακοίνωσε ότι, στη χώρα, το ποσοστό φτώχειας αυξήθηκε από 25,4 % σε 32,1 % μεταξύ του 2012 και 2013!! Η κυβέρνηση απέτυχε γιατί δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει την φτώχεια και την εγκληματικότητα καθώς και να διαχειριστεί αποτελεσματικά την οικονομία. Συχνά, οι καλές προθέσεις οδηγούν στη κόλαση. Αυτό είναι το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα στην Ελλάδα.

Ένα παράδειγμα

Έχω μια πολύ πρόσφατη, προσωπική εμπειρία για αυτό. Ένα πολύ στενό συγγενικό μου πρόσωπο έπρεπε να κάνει μια πολύ δύσκολη και δαπανηρή επέμβαση στον πνεύμονα. Η έγκριση έχει δοθεί από το νοσοκομείο Σωτηρία όπου νοσηλευόταν και από το ΙΚΑ, αλλά χρειαζόταν να εγκριθεί από το ΚΕΣΥ, το αρμόδιο όργανο παρά τω υπουργείω Υγείας. Επρόκειτο για κακοήθη όγκο και η υπόθεση ήταν επείγουσα. Έμαθα όμως ότι το ΚΕΣΥ από καιρό δεν ενέκρινε καμία, ούτε καν τις πιο επείγουσες επεμβάσεις.

Σε μια κανονική χώρα, και τέτοια πρέπει να γίνει επί αριστεράς, δεν θα έπρεπε να μεσολαβήσει κανείς. Αλλά επειδή πρόκειται για ζήτημα ζωής και θανάτου τηλεφώνησα στον ανώτατο παράγοντα που (δεν) θα έπρεπε να ασχολείται με τέτοιες υποθέσεις, κανονικά ρουτίνας. Τον γενικό γραμματέα του υπουργείου Υγείας. Όχι για να ζητήσω ρουσφέτι, η υπόθεση χρειαζόταν τυπική έγκριση, αλλά για να ρωτήσω πότε θα έβγαινε η απόφαση. Ο γενικός γραμματέας του υπουργείου με παρέπεμψε στον αναπληρωτή υπουργό του υπουργείου. Δεν μου είπε λεπτομέρειες, αλλά κατάλαβα ότι ακόμη και οι τυπικές αρμοδιότητες έχουν καταληφθεί από τους υπουργούς.

Έτσι τηλεφώνησα στον αναπληρωτή υπουργό, ο οποίος μου είπε ότι δεν ήξερε πότε θα βγει απόφαση γιατί ο προηγούμενος πρόεδρος του αρμοδίου οργάνου, του ΚΕΣΥ, ο κ. Σκανδαλάκης, παλιότερα βουλευτής της ΝΔ, είχε παραιτηθεί και το όργανο του υπουργείου Υγείας δεν συνεδρίαζε. Εξεταζόταν η περίπτωση να υπογράφει ο υπουργός του υπουργείου Υγείας αντί του προέδρου του ΚΕΣΥ, αλλά τίποτα δεν είχε αποφασιστεί ακόμη. Κάπως έτσι κατέληξα να τηλεφωνήσω στον υπουργό του υπουργείου Υγείας, ο οποίος επίσης δεν ήξερε αν και πότε θα λυθεί το τόσο δύσκολο αυτό πρόβλημα, το οποίο συνοψίζεται στην εξής κρίσιμη ερώτηση: πώς και πότε θα συμφωνήσουμε ποιον θα βάλουμε πρόεδρο του ΚΕΣΥ;

'Η καλύτερα: είναι πράγματι αυτό υπουργείο Υγείας; Πώς είναι δυνατόν να αφήνουμε εκατοντάδες ανθρώπους, χιλιάδες μαζί με τις οικογένειες τους, να αγωνιούν για τη ζωή τους; Τι θα γίνει αν στο διάστημα που επιχειρείται να τετραγωνιστεί ο κύκλος, κάποιοι πεθάνουν από την καρδιά τους ή ο καρκίνος τους κάνει μετάσταση; Και αν δεν βρήκε άκρη κάποιος που είχε την δυνατότητα να μιλήσει με τον υπουργό, τον αναπληρωτή υπουργό και τον γενικό γραμματέα του υπουργείου «Υγείας», πώς θα βρουν άκρη οι απλοί πολίτες; Μετά από εβδομάδες αγωνίας διορίστηκε πρόεδρος του ΚΕΣΥ που έδρασε γρήγορα, υπογράφοντας εκατοντάδες εγκρίσεις. Αλλά πόσους ανθρώπους απογοητεύσαμε;

Και δυστυχώς δεν πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση. Δεκάδες αποφάσεις λιμνάζουν, ενώ θα έπρεπε να είχαν ήδη υλοποιηθεί σε έργα για την ανακούφιση της οικονομίας και της κοινωνίας. Η νομοθεσία για την Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία θα έπρεπε να είχε εγκριθεί και τεθεί σε εφαρμογή από πέρυσι, τον Ιανουάριο του 2015, με την ανάληψη της εξουσίας. Δεν μπορεί ο κάθε νέος υπουργός να ανακαλύπτει ξανά την Αμερική, επανεξετάζοντας ακόμη και τις αποφάσεις του προηγούμενου, συντρόφου υπουργού. Αν, παραδείγματος χάριν, στο Κέντρο Κινηματογράφου άλλαξε η διοίκηση και δεν υπάρχει νέα - ή υπάρχει αλλά το ξανασκέπτεται γενικώς το θέμα - και έτσι σταματήσει η χρηματοδότηση μιας ταινίας αυτό δημιουργεί οικονομικά προβλήματα και μεγάλη κοινωνική και πολιτική δυσαρέσκεια. Και τα παραδείγματα είναι εκατοντάδες.

Τι μπορεί και πρέπει να κάνει η κυβέρνηση

Η κυβέρνηση δεν έχει την δυνατότητα να ακυρώσει το μνημόνιο. Θα μπορούσε όμως να καταργήσει σε 6 μήνες τις λίστες αναμονής στο ΙΚΑ, τις ουρές στις Εφορίες και όλα τα γραφειοκρατικά βασανιστήρια που ταλαιπωρούν τους Έλληνες πολίτες. Nα επιβάλλει αξιοκρατία και αντικειμενικά κριτήρια στις λίστες των εγχειρήσεων στα νοσοκομεία. Να δείξει ότι ενδιαφέρεται και κάνει αλλαγές εκεί που οι άλλοι αδιαφορούσαν επιδεικτικά. Αυτούς που κανονικά δεν θα είχαν δικαίωμα να ομιλούν, αλλά τους κάνουμε μάγκες σιγά - σιγά, καθώς οι πολίτες αρχίζουν να πιστεύουν ότι είμαστε μία από τα ίδια. Σε αυτό το έδαφος ευδοκιμεί η, κατά τα άλλα ευτελής, προπαγάνδα περί μετακλητών υπαλλήλων. Και οι ευθύνες είναι τεράστιες: αν η κυβέρνηση αποτύχει, η ελληνική αριστερά θα υποστεί μια στρατηγική ήττα ανάλογη με αυτήν μετά της δεκαετίας του '40, όταν από την εποποιία της εθνικής αντίστασης οδηγήθηκε στον εμφύλιο πόλεμο.

Η κυβέρνηση δεν θα πέσει από το ασφαλιστικό...

Η κυβέρνηση δεν θα πέσει από το ασφαλιστικό, που όλοι καταλαβαίνουν ότι κάποια δραστικά και οδυνηρά μέτρα χρειάζεται να ληφθούν. Ούτε ίσως από το προσφυγικό, που άλλοι μας φόρτωσαν. Θα πέσει επειδή, από απειρία, ανικανότητα ή απλώς εγκληματική αδιαφορία, δεν μπορούμε να λύσουμε τα απλούστερα προβλήματα του κόσμου, όπως την προεδρία των κάθε ΚΕΣΥ. «Όταν είμαστε στην αντιπολίτευση, το βασικό είναι να παράγουμε ιδέες που δημιουργούν ελπίδες και να τις ενσαρκώνουμε», έγραφε πρόσφατα ο αντιπρόεδρος της Βολιβίας Aλβάρο Γκαρσία, σε ένα σχετικό αφιέρωμα του Monde Diplomatique για τις ήττες της αριστεράς. «Στην εξουσία, όλα αυτά είναι αναγκαία, αλλά πρέπει επίσης να αποδείξουμε ότι είμαστε ικανοί να διαχειριστούμε την οικονομία. Η απάντηση των επαναστατών της Λατινικής Αμερικής στην πρόκληση αυτή, θα καθορίσει τη μοίρα τους».

Δημοσιεύτηκε στο tvxs στις 9/10/2016.