Τρίτη, 10 Δεκέμβριος 2024
Υστερα από άκαρπες διαπραγματεύσεις με τον αστυνομικό διευθυντή Νίκωνα Αρκουδέα, η κεφαλή της διαδήλωσης δίνει το σήμα για την κατάληψη του οδοστρώματος· εκτός από τον γραμματέα της οργάνωσης Νίκο Φίλη (με την ντουντούκα), διακρίνονται μεταξύ άλλων ο μετέπειτα υπουργός Επικρατείας του ΓΑΠ, Ηλίας Μόσιαλος, και το σημερινό ηγετικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, Πάνος Λάμπρου (Εφημερίδα των Συντακτών, 18/10/2015).
Αμφιθέατρο Φ.Μ.Σ. Νομικής Αθηνών, οδός Σίνα, Δεκέμβριος 1979. Εκδήλωση για τις καταλήψεις της Α.Α.Σ.Π.Ε. (Αντιφασιστική Αντιμπεριαλιστική Σπουδαστική Παράταξη Ελλάδας). Ομιλών ο Νίκος Μιχαλίτσης, προεδρεύων ο Περικλής Βασιλόπουλος.
Οι τραυματισμένες ελληνικές τράπεζες θα βρεθούν σύντομα αντιμέτωπες με έναν νέο κύκλο ανακεφαλαιοποιήσεων, οι οποίες είναι συζητήσιμο αν θα καταφέρουν να αποκαταστήσουν τον ρόλο του παρόχου ρευστότητας προς την οικονομία, που είχαν οι τράπεζες πριν από την κρίση. Σε αυτό το πλαίσιο είναι σημαντικό να προειδοποιηθούν οι πιστωτές της Ελλάδας μαζί με την ΕΚΤ και τον εποπτικό φορέα των τραπεζών για τις παγίδες των προηγούμενων ανακεφαλαιοποιήσεων.
Οι ελληνικές τράπεζες άρχισαν να λαμβάνουν άμεση κρατική βοήθεια ήδη από το 2008. Αυτή η βοήθεια ήταν πολύ μικρή, ιδίως όσον αφορά τα μετρητά, αν συγκριθεί με το επίπεδο κεφαλαιακών ενισχύσεων και την παροχή εγγυήσεων που δόθηκαν λίγο πριν και λίγο μετά την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους στα τέλη του 2011. Παρά τη χορήγηση μετρητών προς τις ελληνικές τράπεζες που μέχρι σήμερα υπερβαίνει τα 45 δισ. ευρώ και τις εγγυήσεις ύψους περίπου 130 δισ. ευρώ, η πιστωτική επέκταση δεν αυξήθηκε στην Ελλάδα. Υπάρχουν δύο προφανείς αιτίες για αυτή την αποτυχία: πρώτον η μαζική έξοδος καταθέσεων από το 2010 (πάνω από 130 δισ. ευρώ) με την έξοδο 40 δισ. να είναι πιο πρόσφατη και να οφείλεται στην αβεβαιότητα για τη συμμετοχή της Ελλάδας στο ευρώ. Δεύτερον, η συνεχής ύφεση που είναι το αποτέλεσμα κυρίως έντονα αντιπληθωριστικών πολιτικών επιλογών υπαγορευμένων από τους πιστωτές της Ελλάδας. Ωστόσο το να ρίξουμε την ευθύνη σε αυτούς τους δύο παράγοντες δεν αρκεί, διότι από πίσω τους κρύβεται μια ακόμη πιο δυσάρεστη ιστορία. Η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, οι οποίες δεινοπάθησαν εξαιτίας όλων των ειδών αποτυχιών εταιρικής διακυβέρνησης πριν και μετά το 2008, περιλαμβανομένων υπονοιών περί εξυπηρέτησης ιδίων και φιλικών συμφερόντων όπως αποδεικνύεται από τον αριθμό διώξεων κατά υψηλόβαθμων τραπεζικών στελεχών, δεν ακολούθησε τη διεθνώς παραδεκτή πρακτική που προβλέπει η αμερικανική και ευρωπαϊκή νομοθεσία.
Η εισαγωγή τεράστιων ποσών δημοσίου χρήματος στον τραπεζικό τομέα δεν συνοδεύτηκε από τον μηδενισμό της αξίας των παλιών μετοχών, την απόλυση των τραπεζικών διοικήσεων ασχέτως ενοχής και τη ριζική αναδιάρθρωση του χαρτοφυλακίου δανείων τους. To 2012-2013 οι ελληνικές τράπεζες ανακεφαλαιοποιήθηκαν με περίπου 40 δισ. ευρώ.
Ωστόσο είναι απορίας άξιον γιατί συναίνεσαν οι πιστωτές να επιτρέψουν στους παλιούς μετόχους, που πλέον αποτελούν μειοψηφία, τον έλεγχο των ελληνικών τραπεζών. Αυτή η μάλλον ασυνήθιστη προσέγγιση είχε ως αποτέλεσμα να μην επωφεληθεί το ελληνικό τραπεζικό σύστημα από την όποια προσπάθεια κάθαρσής του, ιδίως υπό το φως των διαπλεκόμενων και προνομιακών σχέσεων που διατηρούν ορισμένοι τραπεζίτες με πολιτική, δημοσιογραφικά και οικονομικά συμφέροντα. Ακόμη σημαντικότερο είναι ότι η τραπεζική διακυβέρνηση «μολύνθηκε» από στρεβλά κίνητρα. Καθισμένες επάνω στη βραδυφλεγή βόμβα των μη εξυπηρετούμενων δανείων οι διοικήσεις των ελληνικών τραπεζών δεν υιοθέτησαν τα μέτρα που ήταν απαραίτητα ώστε να αναδιαρθρώσουν το χαρτοφυλάκιο δανείων τους. Το εξαιρετικά υψηλό επίπεδο μη εξυπηρετούμενων δανείων αποτελεί απόδειξη της συνεχιζόμενης υποτίμησης της αξίας των περιουσιακών στοιχείων και της εξαέρωσης του εισοδήματος των νοικοκυριών και των εταιρικών κερδών που προκάλεσαν η συνεχής και επιδεινούμενη ύφεση και η συνακόλουθη αύξηση της ανεργίας σε συνδυασμό με την αύξηση της φορολογίας του ιδιωτικού τομέα. Οι Ελληνες τραπεζίτες απέφυγαν να αναγνωρίσουν το μέγεθος του προβλήματος των μη εξυπηρετούμενων δανείων τους φοβούμενοι να καταγράψουν τεράστιες οικονομικές απώλειες τη στιγμή που ήταν ήδη πολύ πιεσμένοι οι ισολογισμοί των τραπεζών.
Ο προφανής τρόπος ώστε να αποκατασταθεί η λειτουργία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος μετά την ανακεφαλαιοποίηση του Νοεμβρίου/Δεκεμβρίου είναι η δημιουργίας μιας «κακής τράπεζας» που θα αναλάβει την ευθύνη για τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια και θα τα διαχειριστεί. Με αυτόν τον τρόπο θα καταφέρουν οι ελληνικές τράπεζες να χορηγήσουν νέα δάνεια για τα οποία θα έχουν δοθεί επαρκείς εγγυήσεις και να αυξήσουν την παροχή πιστώσεων που είναι τόσο αναγκαία. Δεν πρόκειται περί κάποιας θεωρητικής μεθόδου, αλλά περί μεθόδου που εφαρμόστηκε και λειτούργησε αποδοτικά στη Σουηδία μετά την τραπεζική κρίση των αρχών της δεκαετίας του '90 και στις ΗΠΑ μετά την κρίση του 2008, όπου μάλιστα απέφερε και κάποιο μικρό κέρδος. Υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, αποδεικνύεται λανθασμένη η προσέγγιση που υιοθετήθηκε μέχρι σήμερα σύμφωνα με τα προηγούμενα μνημόνια, δηλαδή να επιτραπεί στις παλιές διοικήσεις και στους παλιούς μετόχους να συνεχίσουν σαν να μη συνέβη τίποτε και, από την άλλη πλευρά, η αποδοχή της επιμονής των πιστωτών ότι είναι ίδια όλα τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια και συνεπώς θα πρέπει να διαγραφούν όλα μεμιάς. Ενόψει των επικείμενων ανακεφαλαιοποιήσεων, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια των ελληνικών τραπεζών θα πρέπει να μεταφερθούν και να τα διαχειρίζεται ένα ταμείο τύπου «κακής τράπεζας» στο οποίο θα έχουν δοθεί κρατικές εγγυήσεις. Σε αυτό το πλαίσιο θα δοθεί στους Ελληνες οφειλέτες ένας αποτελεσματικός τρόπος να αναδιαρθρώσουν τα δάνειά τους, ενώ οι τράπεζες θα αποφύγουν να διαγράψουν το σύνολο των μη εξυπηρετούμενων δανείων.
Αντιθέτως, θα τους δοθεί η ευκαιρία να τα αξιολογήσουν αντικειμενικά και να τα μεταφέρουν στην «κακή τράπεζα». Επιπλέον, οι πιστωτές δεν θα κληθούν να αντιμετωπίσουν έναν «φουσκωμένο» λογαριασμό διάσωσης των ελληνικών τραπεζών, ενώ δεν θα χαθεί ολοκληρωτικά η επένδυση των Ελλήνων φορολογουμένων στις τράπεζες.
Η ορθή ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών και η ταυτόχρονη αποφυγή της υποχρεωτικής συμμετοχής σε αυτήν των πιστωτών τους, κάτι που υπό τις παρούσες συνθήκες θα αποδεικνυόταν καταστροφικό, καθώς και η ισχυρή και λελογισμένη εταιρική διακυβέρνηση, θα μπορούσαν να συμβάλουν στην εξυγίανση του ελληνικού τραπεζικού τομέα. Θα αποτελούσε επίσης και ένα αποτελεσματικό πρώτο βήμα για την επιστροφή της Ελλάδας στον δρόμο της ανάπτυξης, αλλά και για να εξαλειφθούν οι εναπομείνασες αμφιβολίες σχετικά με τη συμμετοχή της χώρας στο ευρώ. Κάθε μία από αυτές τις ενέργειες θα είχε ως αποτέλεσμα τη μελλοντική μείωση του ύψους των μη εξυπηρετούμενων δανείων και τη σταδιακή επιστροφή καταθέσεων ύψους δεκάδων δισ. ευρώ. Η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών έχει εισέλθει στο πλέον κρίσιμο στάδιο, αποτελώντας ενδεχομένως το σημαντικότερο ζήτημα του ελληνικού κράτους, και δεν θα έπρεπε να διαπραχθούν τα λάθη του παρελθόντος. Αντιθέτως, θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα περιβάλλον ελπίδας για την προσπάθεια αποκατάστασης της ελληνικής οικονομίας. Ενδεχόμενη αποτυχία της ελληνικής κυβέρνησης, των ευρωπαϊκών εποπτικών αρχών και πάνω απ' όλα των πιστωτών να ακολουθήσουν αυτό το παράδειγμα θα έχει σοβαρές συνέπειες για τους Ελληνες αποταμιευτές, τις ελληνικές επιχειρήσεις και τη συμμετοχή της χώρας στο ευρώ. Συνεπώς θα πρέπει να αποφευχθεί μια τέτοια αποτυχία.
Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής στις 18/10/2015
"Athens Calling" (05.10.2015)- Ρ.Μουχαμέτ, S. Gruszow, Ι. Ιωαννίδης, Α.Γιαννόπουλος by Koinoniapoliton on Mixcloud
"Athens Calling" (28.09.2015)- Ν.Πασσάς, Μ.Ιακωβίδης, Α.Κρητικός, Α.Δ.Π by Koinoniapoliton on Mixcloud
Η κακοδαιμονία της νεοελληνικής κοινωνίας, δηλαδή η αδυναμία της σε όλη την μεταπολεμική περίοδο να εξελιχθεί ομαλά προς μία κατάσταση ευταξίας, ευνομίας και λειτουργικού ορθολογισμού, μορφοποιείται και εκδηλώνεται με ένα κυρίως φαινόμενο: την ύπαρξη του «πελατειακού κράτους» –πηγή και αιτία ιδεολογικής ευτέλειας, θεσμικών αναταράξεων, κοινωνικής ανισότητας και οικονομικής αστάθειας και καχεξίας.
Κύριο χαρακτηριστικό του «πελατειακού κράτους» είναι ότι οι εκάστοτε κάτοχοι και νομείς του καρπούνται, διαχειρίζονται και διανέμουν «πολιτική πρόσοδο», δηλαδή σημαντικές ροές εισοδημάτων οι οποίες είναι παντελώς αναντίστοιχες με τις πραγματικές παραγωγικές επιδόσεις των αποληπτών τους, είναι όμως ανάλογες των δεσμών που τους συνδέουν με τους νομείς και διαχειριστές της πολιτικής εξουσίας. Είτε παράνομη (υπερτιμολογήσεις, χρηματισμοί) είτε νομότυπη (φόροι υπέρ τρίτων, εγγυημένο ποσοστό κέρδους), η «πολιτική πρόσοδος» αφορά στην καταχρηστική μεταφορά κοινωνικών πόρων, μέσω του κρατικού μηχανισμού, σε φίλιες ομάδες «πολιτικών πελατών», χωρίς κάτι τέτοιο να υπαγορεύεται από τους κανόνες της οικονομικής αποτελεσματικότητας ή από τις επιταγές της κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης.
Τα μερίδια της «πολιτικής προσόδου» δεν διανέμονται ισομερώς στους τυχερούς «πελάτες» αλλά με λεόντεια μέθοδο, βάσει της άτυπης ιεραρχίας επί της οποίας διαρθρώνονται οι πελατειακές σχέσεις. Και, φυσικά, η ενδημούσα στην ελληνική κοινωνία διαφθορά, όχι μόνο είναι το αναπόφευκτο σύνδρομο της ύπαρξης και διανομής της αλλά, επιπλέον, μοχλεύεται απ' αυτήν.
Το «πελατειακό κράτος», επομένως, υφίσταται προς χάριν της «πολιτικής προσόδου» ενώ αυτή, με τη σειρά της, είναι το υλικό με το οποίο αυτό οικοδομείται, η δύναμη που το κινεί, το οξυγόνο του.
Καθώς οι ιδιότητες του οικοδομικού υλικού μεταφέρονται, ως γνωστόν, στο ίδιο το οικοδόμημα, το «πελατειακό κράτος» αποτελεί μια οικονομικά αναποτελεσματική, κοινωνικά άδικη και διεφθαρμένη εκδοχή κράτους. Ένα τέτοιο τύπο κράτους καταγράφουν για την χώρα μας όλες οι διεθνείς εκθέσεις, ένα τέτοιο τύπο κράτους βιώνουν οι πολίτες.
Πιο σημαντικά, το «πελατειακό κράτος» συνιστά το κύριο όχημα της κοινωνικής, πνευματικής, οικονομικής και ανθρωπολογικής παρακμής της χώρας. Οι δομές που δημιουργεί διαμορφώνουν μια συλλογική συνείδηση η οποία θεωρεί ότι η πρόοδος και η προκοπή δεν εξαρτάται από την σκληρή εργασία και το δημιουργικό μόχθο, αλλά από την κατάλληλη «πολιτική επαφή». Η οπτική και η ερμηνεία της πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας μέσα από ένα τέτοιο διαθλαστικό πρίσμα οδηγεί, όμως, σε κοινωνικά πρότυπα και συμπεριφορές που δεν είναι συμβατές με τις ανάγκες της ύστερης νεωτερικότητας στην οποία, εντούτοις, είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε και τα αγαθά της οποίας επιθυμούμε να απολαμβάνουμε.
Το φαινόμενο του «λαϊκισμού» δημιουργείται και αναπαράγεται μέσα από αυτό το κυριαρχούν στη συλλογική συνείδηση πελατοκεντρικό κοσμοείδωλο, με τους εκάστοτε πολιτικούς δημαγωγούς και καιροσκόπους να αποτελούν τους ιεροφάντες του. Από την ίδια ιδεολογική μήτρα της στρεβλής συνείδησης προκύπτει και η κακοήθης, εξωφρενική ψευδολογία της φαυλοκρατίας, που δεν παραδέχεται κανέναν σοβαρό λόγο για να βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα σε κρίση, πέραν της υποτιθέμενης επιβουλής των ξένων «τοκογλύφων».
Ένας λαός, όμως, που πιστεύει και μεγαλώνει τα παιδιά του ώστε και αυτά να πιστεύουν ότι μια κοινωνία προοδεύει όχι εάν οι πολίτες της καταναλώνουν συνετά, εργάζονται δημιουργικά και ζουν εντίμως, αλλά μέσω της επαιτείας προς το εξωτερικό και της αναζήτησης «πολιτικής προσόδου» στο εσωτερικό, είναι λαός που οδηγείται αναπόδραστα στην απώλεια του ελέγχου της χώρας του. Εκεί έχουμε οδηγηθεί σήμερα ως Έλληνες και ως Ελλάδα.
Σε καμιά χώρα του βόρειου ημισφαιρίου, τουλάχιστον, και σίγουρα σε καμιά χώρα της ευρωζώνης δεν συναντάται το φαινόμενο της «πολιτικής προσόδου» στο βαθμό και την έκταση που συναντάται στη χώρα μας. Παρά το ότι ασφαλώς υπάρχουν και εκεί σχέσεις πολιτικής εξυπηρέτησης, αυτές δεν συγκροτούν «πελατειακό κράτος», όπως στα καθ' ημάς. Εδώ, η «πολιτική πρόσοδος» έχει καθιερωθεί σε εθνικό θεσμό. Αρχικά και πανηγυρικά, από την «εθνικόφρονα» παράταξη, μετά τη λήξη του Εμφυλίου. Ακολούθως δε, στη μεταπολίτευση, την εναγκαλίσθηκαν θερμά –αναγνωρίζοντας την σημασία της– και οι υπόλοιπες παρατάξεις, συμπεριλαμβανομένης και της σύμπασας αριστεράς. Έκτοτε, η «πολιτική πρόσοδος» αποτελεί το κατ' εξοχήν έπαθλο της «κατάληψης» του κράτους. Στην πραγματικότητα, όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί έχουν συγκροτηθεί και λειτουργούν στη λογική της διαχείρισης, της διάθεσης ή της ανακατανομής της. Αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου παράξενο, διότι πριν και πάνω απ' όλα οι πολιτικοί σχηματισμοί είναι και οι ίδιοι απολήπτες σημαντικού –εμφανούς και αφανούς– όγκου «πολιτικής προσόδου».
Η παρούσα κρίση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η σχεδόν νομοτελειακή συνέπεια, αφενός μεν των εξαλλοτήτων του πελατειακού κράτους, οι οποίες οξύνθηκαν στην μεταπολίτευση φτάνοντας σε σημείο παροξυσμού την περίοδο 2005-2009, αφετέρου δε, της επιγενόμενης και συνεχιζόμενης προσπάθειας των φορέων της φαυλοκρατίας για τη διάσωσή του, εν μέσω γενικής κατάρρευσης.
Όμως, η ιδέα ότι υπάρχουν προνόμια που θα μπορούσαν να διασωθούν συνιστά ένα απονενοημένο εγχείρημα, μια φενάκη των ιεροφαντών της πελατοκρατίας, με την οποία δυστυχώς έχει ταυτισθεί σημαντική μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, ακόμη δε και τμήματά της τα οποία είτε δεν υπήρξαν ποτέ απολήπτες «πολιτικής προσόδου», είτε υπήρξαν προσωρινά, την εποχή του μεγάλου φαγοποτιού, αλλά τώρα πλέον βρίσκονται ξανά στο περιθώριο.
Η αλήθεια είναι ότι το «πελατειακό κράτος» έχει χρεοκοπήσει οριστικά. Καμία ελπίδα σωτηρίας δεν υπάρχει για τη χώρα από την προσπάθεια διάσωσης και ανασύστασής του. Εν τούτοις, τα λεγόμενα «κόμματα εξουσίας» για αυτήν την ανασύσταση παλεύουν και σε αυτόν τον άπελπι αγώνα έχουν επιδοθεί. Ο αυτοκαταστροφικός παραλογισμός τους δεν είναι ανεξήγητος: εκφράζουν το «παλιό» γιατί προέρχονται από αυτό. Έχουν χτιστεί με τα υλικά του «πελατειακού κράτους», στους κόλπους του επωάσθηκαν και διαμορφώθηκαν, ώστε να κυριαρχήσουν στην ελληνική κοινωνία –το καθένα με την σειρά του. Είναι αδύνατον να στραφούν εναντίον του για δύο, κυρίως, λόγους: πρώτον γιατί, έχοντας εμβαπτίσει την κοινωνία στα νάματα της παρασιτικής φαυλοκρατίας και του κιτρινισμού, δε θα μπορούσαν στο δρόμο προς την Δαμασκό να μεταστραφούν καθώς, τότε, οι παραπλανημένοι οπαδοί και συνάμα θύματά τους, σκεπτόμενοι και ενεργούντες έτσι όπως επί χρόνια είχαν διαπαιδαγωγηθεί από τους ίδιους του πολιτικούς ταγούς τους, θα τους θεωρούσαν εξωνημένους εξωμότες. Δεύτερον διότι, όντας γεννήματα του «πελατειακού κράτους», που βασικός τους στόχος και επιδίωξη ήταν πάντα η άλωση του κράτους-λάφυρο, η απόσπασή του από τους «εχθρούς», και η ανελέητη λεηλασία της «πολιτικής προσόδου», τα εν λόγω κόμματα δεν έχουν την πνευματική και ιδεολογική δυνατότητα να σκεφθούν πέρα απ' αυτόν τον περιορισμένο ορίζοντα, ακόμη και αν κάποιες, λίγες, δυνάμεις στο εσωτερικό τους το επιθυμούν ειλικρινά.
Το ελπιδοφόρο στοιχείο στη σημερινή πραγματικότητα συνίσταται στο ότι, απέναντι στην παρακμή της πελατοκρατίας, ο πολίτης που αναζητεί την αλήθεια μπορεί να έχει ένα αλάνθαστο κριτήριο για το ποιος εκφράζει το «νέο» στην ελληνική κοινωνία, αναγνωρίζοντάς το και διαχωρίζοντάς το από αναπαλαιωμένες εκδοχές του χτες. Το εκφράζει όποιος εναντιώνεται, ρητά και με ευθύτητα, στο «πελατειακό κράτος» και στην «πολιτική πρόσοδο», επιδιώκοντας τον εξοβελισμό των συγκεκριμένων φαινομένων από την ελληνική κοινωνία, ως πρώτο και πιο σημαντικό βήμα για την ανάταξη και τη σωτηρία της. Το «νέο» μπορεί να υπάρξει μόνο ως ρεύμα ιδεών και πολιτικής απέναντι στο «πελατειακό» κράτος, ως διεκδίκηση αξιοκρατίας και ισονομίας, ως συλλογικό κίνημα εθνικής και ατομικής αυτογνωσίας, αξιοπρέπειας και αυτονομίας.
Δημοσιεύτηκε στο Βήμα της Κυριακής στις 11/10/2015
Στο πλαίσιο της νέας εκπομπής του Πρώτου Προγράμματος «Athens Calling» (κάθε Δευτέρα, από τις 10 έως τις 12 το βράδυ) ο Περικλής Βασιλόπουλος, με τη συνεργασία της Επιτροπής Κοινωνικής Ευθύνης και του ΚΕΕΠ της ΕΡΤ, παρουσιάζει θέματα κοινωνικής ευθύνης και δικαιωμάτων στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Ειδικότερα, η εκπομπή στο πρώτο μέρος (22:00-23:00) θα έχει γενικό θέμα «Γίνεται στην Ελλάδα. Η κοινωνία μπορεί», όπου καλεσμένοι θα συζητούν για τα Συμβούλια Κοινωνικού Ελέγχου της ΕΡΤ, τις κοινωνικές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, τους πρόσφυγες/μετανάστες, τις κοινότητες μεταναστών στην Ελλάδα, τη διαφορετικότητα και τα ΑΜΕΑ.
Στο δεύτερο μέρος (23:00-24:00), η εκπομπή θα έχει γενικό θέμα «Γίνεται στον κόσμο, η Ευρώπη μπορεί, εμείς μπορούμε», όπου διακεκριμένοι Έλληνες επιστήμονες του εξωτερικού καθώς και εκπρόσωποι ελληνικών κοινοτήτων της Διασποράς, θα μιλούν για θέματα τρέχουσας επικαιρότητας και ειδικού ενδιαφέροντος. Συνομιλητές θα είναι: Δημήτρης Παπαδημητρίου, Πρόεδρος του Levy Institute (Νέα Υόρκη), Αιμίλιος Αυγουλέας, Καθηγητής Χρηματοοικονομικών (Εδιμβούργο), Ηλίας Μόσιαλος, Καθηγητής Πολιτικής της Υγείας, L.S.E ( Λονδίνο), Άννα Τριανταφυλλίδου, Καθηγήτρια Μετανατευτικής Πολιτικής, Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο (Φλωρεντία), Ανδρέας Γιαννόπουλος, Πρόεδρος Δικτύου Ελλήνων Βελγίου «Αργώ» (Βρυξέλλες). Θα υπάρχει επίσης σύνδεση με Βερολίνο, Μελβούρνη, Πεκίνο.
Στις Βουλευτικές Εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου 2015 που είναι πρόωρες εκλογές εντός 18μηνου από τις προηγούμενες δεν υπάρχει δυνατότητα επιλογής των προσώπων διαμέσου του σταυρού προτίμησης γιατί εφαρμόζεται η εκ των προτέρων δεδομένη από τα κόμματα λίστα επιλογής. Πάντως αριθμητικά μιλώντας, ο μεγαλύτερος αριθμός μελών, φίλων, συνδρομητών της Ένωσης που είναι υποψήφιοι βρίσκεται στο «Ποτάμι» (Ο Νικηφόρος Διαμαντούρος και ο Νίκος Αλιβιζάτος έχουν αντιστοίχως την πρώτη και τελευταία τιμητική θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του κόμματος). Ακολουθεί ο Σύριζα και η Δημοκρατική Συμπαράταξη.
Ραδιοφωνική εκπομπή "Athens Calling" (Α' Πρόγραμμα ΕΡΑ)/ Ηλίας Μόσιαλος, Γιώργος Κοσμόπουλος 7/9 by Koinoniapoliton on Mixcloud
"Athens Calling"
Κάθε Δευτέρα 10-12 το βράδυ (A' Πρόγραμμα ΕΡΑ)
Συντονισμός/ Παρουσίαση: Περικλής Βασιλόπουλος. Με τη συνεργασία της Επιτροπής Κοινωνικής Ευθύνης και του Κ.Ε.Ε.Π της ΕΡΤ
Προβληματική/ Υπότιτλος εκπομπής: Κοινωνική Ευθύνη και Δικαιώματα στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο.
Μία διαφορετική νυχτερινή ματιά στην κοινωνία και τον κόσμο. Λίγο πριν αλλάξει η μέρα συνδεόμαστε με τον παλμό της σύγχρονης ζωής.
10-11μ.μ.: Γίνεται στην Ελλάδα. Η Κοινωνία μπορεί.
11-12μ.μ.: Γίνεται στον κόσμο, η Ευρώπη μπορεί, εμείς μπορούμε.
Θεματολογία/ Καλεσμένοι
• Συμβούλια Κοινωνικού Ελέγχου ΕΡΤ
• Κοινωνικές Πρωτοβουλίες Αλληλεγγύης
• Πρόσφυγες/ Μετανάστες. Κοινότητες Μεταναστών στην Ελλάδα
• Διαφορετικότητα και ΑΜΕΑ Θεματολογία/ Καλεσμένοι
• Συστηματική επικοινωνία με δέκα διακεκριμμένους έλληνες επιστήμονες του εξωτερικού σε Νέα Υόρκη, Λονδίνο, Εδιμβούργο, Βρυξέλλες, Βερολίνο, Μελβούρνη.
• Εκπρόσωποι ελληνικών κοινοτήτων Διασποράς.
- Διαγωνισμός γνώσεων
- Social media με χρήση του polites.ert.gr και με υποστήριξη από το Δυναμικό του Κ.Ε.Ε.Π
