Σάββατο, 20 Απρίλιος 2024
Αυτό το τέλος της χρονιάς, βρίσκει την δημόσια σκηνή - και εκείνο που, κατά τα πρωτόκολλα όρκισης κλπ. λειτουργεί ως Κυβέρνηση και παραπέρα ως θεσμισμένη Πολιτεία (μέχρι και την επίσημη κατάθεση πρότασης της ΝΔ για συνταγματική αναθεώρηση είχαμε!...) - σε μια παράξενη όσο και επικίνδυνη απόσταση από την βιωμένη πραγματικότητα των καθημερινών ανθρώπων.
Οι οποίοι μάλιστα απειλούμαστε να γίνουμε σύντομα εκλογείς, δηλαδή να σηκώσουμε την ευθύνη των επιλογών της συνέχειας. "De te fabula narratur" πρέπει να ακούει στο μυαλό του ο κάθε πολίτης: "Εσένα αφορούν όσα λέγονται, όσο κι αν ακούγονται κάπως σαν πικρό παραμύθι.
Το ότι δεν ξέφυγαν σε εντελώς μη-ελεγχόμενη φάση τα πράγματα την "ημέρα Γρηγορόπουλου/Ρωμανού" δεν επιτρέπεται να κρύβει ότι εκεί, έξω στον δρόμο διαμορφώνεται μια καινούργια εκρηκτικότητα. Δεν είδαμε το τέλος της, μάλλον την αρχή της.
Παγιδευμένη ανάμεσα στην αντικρουόμενη ανάγκη να "δείξει πυγμή" και στην μετακίνηση της κοινής γνώμης προς την κατεύθυνση του απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού (αλλιώς δεν θα κανονιζόταν το ραντεβού του Πρωθυπουργού με τους γονείς του - με τον Ρωμανό διφωνούντα) η κομματική και μηντιακή τάξη πραγμάτων, η ίδια που επί δυο βδομάδες αδιαφορούσε απολύτως, τώρα συνωθείται - να δείξει ο καθένας την πιο ζωηρή συμπαράσταση. Κάπως σαν ηχώ, άρχισε η επίδειξη ευαισθησίας και απέναντι στους Σύρους πρόσφυγες που κάνουν την δική τους βουβή διαμαρτυρία στο Σύνταγμα: εκεί που ήταν παρατημένοι στην βροχή κι το αγιάζι, βρίσκουν αίφνης συμπαραστάτες - προηγήθηκαν βέβαια τα κανάλια, πλησιάζει και το δέντρο των Χριστουγέννων στην Πλατεία Συντάγματος...
Αλλά και στα πιο επίσημα, στην επίσκεψη Νταβούτογλου και τις τοποθετήσεις στα πλαίσια της 3ης Συνόδου του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας, είχαμε προσεκτικότατες, μελιστάλακτες τοποθετήσεις, και τούτο την στιγμή που συνεχίζεται η έμπρακτη επιθετικότητα του Barbaros στην Κυπριακή ΑΟΖ. Μάλλον έχουμε θάψει και την προειδοποίηση του Τουρκικού ραντάρ, προς το Chinook που μετάφερε τον Νίκο Δένδια (ως Υπουργό Άμυνας) σε Καστελλόριζο/Μεγίστη/Ρω, ότι ...βρισκόταν σε Τουρκικό εναέριο χώρο.
Η ουσία, φυσικά, βρίσκεται στο ότι η Τουρκία επισήμως ζητά να σταματήσουν οι εργασίες γεώτρησης στην Κυπριακή ΑΟΖ μέχρι να διευθετηθεί η συμμετοχή της Τουρκοκυπριακής Κοινότητας στα ωφελήματα: το έθεσε σαφέστατα στην Αθήνα ο Τούρκος Πρωθυπουργός. Καθώς και στο ότι ο ίδιος ο Αχμέτ Νταβουτογλου ξεκαθάρισε ως πρόταση την συνεκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων από την Κυπριακή ΑΟΖ μέχρι και στο Αιγαίο . Παρέλειψε βέβαια μια νέα αναφορά στο Καστελλόριζο: αυτό, κατά Νταβούτογλου, "ανήκει στην Μεσόγειο". Παρέλειψε και το... καθεστώς της Γαύδου, εκεί βλέπετε στα νότια της Κρήτης ήταν οι μεγάλες ελπίδες Ελληνικών ερευνών υδρογονανθράκων, οι οποίες τώρα κλονίζονται με την κατάρρευση των διεθνών ενεργειακών τιμών... Πάντως οι ιδέες για Ελληνοτουρκική συνεκμετάλλευση, σε εμπορική/εταιρική βάση, έχουν ηλικία 40 ετών (!) , ήταν δε Αμερικανικής εμπνεύσεως στις τελευταίες ημέρες της Χούντας.
Πόσο, αυτό, αλλάζουν με την τοποθέτηση Νταβούτογλου ότι... αποτελούμε ενιαίο γεωγραφικό χώρο με δύο χώρες, αλλά και με την αυτόκλητη στήριξη "για την επιστροφή του θεού Ιλισσού στο Μουσείο της Ακρόπολης", στην εκτίμηση του αναγνώστη.
Πώς χτίζεται η ανασφάλεια ως εξαρτημένο αντανακλαστικό
Επανερχόμαστε όμως στα οικονομικά. Γιατί απ' εκεί ξεκινάει όλη η Κυβερνητική παραζάλη. Η πορεία των τελευταίων ημερών στην "διαπραγμάτευση" της Κυβέρνησης Σαμαρά/Βενιζέλου με την Τρόικα (η διαπραγμάτευση πρέπει πλέον κι αυτή να μπαίνει σε " ", σε εισαγωγικά όπως κι άλλες λέξεις, π.χ. οι "εταίροι" μας ή η "αλληλεγγύη", ώστε να μην καταλήξουμε να χάσουν ως λέξεις το νόημά τους!) είχε πολλαπλά θύματα. Την ίδια την Κυβέρνηση και το πολιτικό της κύρος, καθώς την βλέπαμε να το παίζει λιοντάρι και παρευθύς να προκύπτει νιαουριστή γατούλα. Τα success stories να πέφτουν το ένα μετά το άλλο, ως πολιτική πραμάτεια, όσο κι αν τα νούμερα επέτρεπαν θετικές κρίσεις. Τις "κόκκινες γραμμές" να καταλήγουν ροζουλί και ύστερα κρεμ κορδέλλες.
Τους κανονικούς ανθρώπους, ύστερα. Όχι επειδή επί πέντε χρόνια - και ενώ οι ηγεσίες τους μάχονται ηρωικά στα χαρακώματα κατά της μοχθηρής Τρόικας: τουλάχιστον έτσι θέλουν να μας πείσουν! - βρίσκονται συνεχώς να χάνουν, στην συντριπτική τους πλειοψηφία ως προς το βιοτικό τους επίπεδο. Χωρίς τέλος. Η "κοινωνία των δυο τρίτων" (που υποτίθεται ότι άφηνε πίσω το ένα τρίτο), έγινε πλέον οριστικά "κοινωνία του ενος τρίτου": τα 2/3 έχουν πλέον μείνει πίσω, κι ας είναι η πλειοψηφία. Κυρίως, όμως, έχει οριστικά χαθεί κάθε έννοια ασφάλειας. Οι διαβεβαιώσεις που συνεχώς δίνονταν, χαζοχαρούμενα επί ΓΑΠ/ Παπακ, ψιλομουσολινικά επί ΒΒ, αχνά επί Παπαδήμου, προσεκτικά επί Σαμαρά/Στουρνάρα, σπαρακτικά επί Σαμαρά/Βενιζέλου (χωρίς, πάλι, να λείπει το μουσουλινικό στοιχείο: "θα απαλλαγούμε απο την Τρόικα", "διώχνουμε το ΔΝΤ", "εγώ σκίζω τα Μνημόνια, μήνα-μήνα, βδομάδα-βδομάδα, σελίδα-σελίδα, μέρα-μέρα"), όλα αυτά επιδεινώνουν αντί να ελαφραίνουν την απόλυτη ανασφάλεια των ανθρώπων. Αρκεί να σημειώσει κανείς πως οι Πρωθυπουργικά εξαγγελμένες φοροελαφρύνσεις (στον ΕΝΦΙΑ, στο εισόδημα, στα κέρδη των νομικών προσώπων) εξανεμίστηκαν εντός ημερών, μην και εξευμενιστεί η Τρόικα. Ομοίως, ο διπλασιασμός του ΦΠΑ στην ξενοδοχία, που αναδρομικά καταβροχθίζει τα περιθώρια συμφωνημένων κλειστών συμβολαίων για το 2015-16. Ακόμη χειρότερα με την αίσθηση ότι, συγκαλυμμένα, "ανοίγει πάλι το Ασφαλιστικό", πηγή πάγιου άγχους για έναν γερασμένο πληθυσμό. Καταλήγει η κωμωδία των "100 δόσεων" (που αφορά την αξιοπιστία Σαμαρά, γι αυτό "την δίνει εύκολα" ο Βενιζέλος!) να αποτελεί παρωνυχίδα.
Ήταν άλλωστε χαρακτηριστικό πόσο, την στιγμή που σκλήραινε το διαπραγματευτικό αδιέξοδο με την Τρόικα, επιχειρήθηκε ωμά να ασκηθεί από τους "εταίρους" (με διαρροή, δια της έγκυρης Handelsblatt) μια ακραία/Κυπριακού τύπου πίεση: ότι δηλαδή μια μη-συμφωνία θα μπορούσε να οδηγήσει σε διακοπή παροχής ρευστότητας στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Ακόμη και η ΕΚΤ αντελήφθη την ακρότητα, γι αυτό και προχώρησε σε δική της διαρροή, ότι δηλαδή "οι Ελληνικές τράπεζες δεν πρόκειται να μείνουν χωρίς ρευστότητα" (άλλη υπόθεση τι θα κάνει από κόστος μια τυχόν επιστροφή σε καθεστώς ELA...), ενώ και το EuroWorkingGroup έδωσε μια ήπια εκτόνωση συνιστώντας σε όλες τις πλευρές να κλείσουν την διαπραγμάτευση. Αλλά και ετοιμάζοντας de facto 6μηνη παράταση του σημερινού Προγράμματος Προσαρμογής, όσο κι αν αυτό τραυματίζει αποτελεσματικότατα την Κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου.
Θύμα, λοιπόν, των αστοχιών της η ίδια η Κυβέρνηση. Θύμα η καθημερινότητα των ανθρώπων, αλλά γι αυτούς μόνο στα λόγια ενδιαφερόμαστε! Πυρήνας, εδώ, της ζημιάς η ανασφάλεια που πάει να γίνει εξαρτημένο αντανακλαστικό στην Ελλάδα του 2015. Θύματα και έννοιες σαν το success story, το θετικό κλίμα, θυμα και η ίδια η έννοια της διαπραγμάτευσης: έχοντας πλέον μάθει άριστα "να μας παίζουν", ως Ελλάδα/ως χώρα κι όχι ως Κυβέρνηση συγκεκριμένη, οι δανειστές και αυριανοί (πάλι) διαπραγματευτές μας γνωρίζουν πώς - με βάση το εξαρτημένο αντανακλαστικό της ανασφάλειας - έχουμε μάθει να χάνουμε. Αρα, αυτοί να κερδίζουν.
Η όχι-και-τόσο-εύκολη αναδίπλωση των μελετητικών φορέων
Ενα τελευταίο θύμα αυτής της κατάστασης είναι η στάση των μελετητικών φορέων, που προσπαθούσαν τελευταίως να αντιστηρίξουν μιαν αντίληψη επανεκκίνησης - πάντως την αίσθηση ότι ξεπερνιέται ο πάτος της οικονομίας. Το μεν ΚΕΠΕ έχει αποτραβηχτεί από τις, μάλλον πολύ ενθουσιώδεις δικές του τοποθετήσεις των τελευταίων μηνών. Το ΙΟΒΕ ούτως ή άλλως φρόντιζε να είναι συγκρατημένο/ζυγιασμένο. Η Alpha Bank,που επί καιρό πολύ κράτησε τα λάβαρα της ενθουσιώδους αισιοδοξίας, τώρα αποτόμως ανακαλύπτει κι αυτή ότι οι Τροϊκανές απαιτήσεις - δημοσιονομικές και διαρθρωτικές - ξεπερνούν κάποια ακραία όρια, όπως με τον ΦΠΑ στην ξενοδοχία, οπότε φθάνουν να απειλούν ανατροπή της πολυύμνητης ανάκαμψης η οποία είχε καταγραφεί στα κεκτημένα.
Μιαν ακόμη πιο ενδιαφέρουσα εικόνα είχε δώσει η Μελετών της Eurobank (μέχρι προ εβδομάδων, επικεφαλής ο Γκίκας Χαρδούβελης) όταν, στις αρχές Νοεμβρίου και επωφελούμενη από την δημοσιοποίηση των φθινοπωρινών οικονομικών προβλέψεων της Επιτροπής για το 2014-16, είχε φροντίσει να αναδείξει ότι ακόμη και με +2,9% και +3,7% για την επόμενη διετία (και με δεδομένο το +0,6% για φέτος...) , η Ελληνική οικονομία το 2016 μόλις που θα έχει προσεγγίσει το 81,66% της εγχώριας παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών του 2007 (τελευταίου έτους προ κρίσης). Mάλιστα, είχε την πρωτοβουλία η Eurobank να δημοσιεύσει και 6 εύγλωττα διαγράμματα σύγκρισης της Ελληνικής καταβύθισης 2007-2016 με τρεις Δυτικές χώρες της Μεγάλης Ύφεσης (Γαλλία, Καναδά και ΗΠΑ, το 1929-38), με δυο Λατινοαμερικανικές της δικής τους αποσταθεροποίησης (Μεξικό και Χιλή, 1981-90) και με μια Υπερβόρεια (Φινλανδία, 1989-98) με την χρηματοπιστωτική του τέλους του αιώνα.
Και στις τρεις αυτές συστάδες 10ετους περιπέτειας, η Ελληνική καταβύθιση πάει χαμηλότερα, ξανανεβαίνει λιγότερο/αργότερα!
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
To άρθρο του Αντώνη Παπαγιαννίδη δημοσιεύτηκε στη ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ στις 8.12.2014
