Πέμπτη, 18 Απρίλιος 2024
Παράδοξο - πικρό παράδοξο για τα Κυβερνητικά έδρανα - το πώς μια επιτάχυνση θετικών ενδείξεων στην οικονομία έρχεται να επισκιαστεί, ακριβέστερα: να θαφτεί, από το βουνό αστοχιών στην διαχείριση των διαπραγματεύσεων με την Τρόικα, συνολικά των "επίσημων" σχέσεων της Ελλάδας με τον έξω κόσμο.
Έτσι, για το καλό, ξεκινάμε από τα θετικά. Που μάλιστα δεν είναι τα συνηθισμένα και τετριμμένα, όπως η δρομολόγηση σε κάτι σαν ανάπτυξη (σε μεγέθυνση/growth, καθώς η ανάπτυξη/development είναι άλλη ιστορία...) με το 1,6% στο γ΄ 3μηνο κατά την ΕΛΣΤΑΤ. ή η καταγραφή όλο και ευρύτερου πλεονάσματος στην δημοσιονομική διαχείριση (που όμως επικοινωνιακά "ξηλώνεται" απο την επιμονή της Τρόικας στην ύπαρξη δημοσιονομικού κενού - δηλαδή στο ότι τα πλεονάσματά "μας" μένουν κατ' αυτούς πίσω απο τους υπεσχημένους/συμφωνημένους για το 2015 στόχους). Όμως, να, θετικό/θετικότατο είναι το ότι στην χρηματοδότηση της περαιτέρω ανάπτυξης μιας κατ' εξοχήν πετυχημένης δράσης - του Costa Navarino των Κωνσταντακόπουλων - έρχεται να συμπαραταχθεί (μέσω αύξησης κεφαλαίου, δε, και όχι με εξαγορά μεριδίου) ο Όμιλος Olayan, γνωστός για τις σχέσεις του με την Ελλάδα (π.χ. Chipita/Σπ. Θεοδωρόπουλου, ή Global Finance/Αγγ.Πλακόπητα). Το προϊόν της συμμετοχής θα πάει για νέες επενδύσεις της τάξης των 100 εκατ. ευρώ. Ή, πάλι, θετικό/θετικότατο είναι το γεγονός ότι η ούτως ή άλλως δυναμικά αναπτυσσόμενη Pharmathen"σήκωσε" απευθείας δάνειο απο την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, ύψους 25 εκατ. ευρώ και μάλιστα στα πλαίσια του προγράμματος InnovFin, που στηρίζει έρευνα και ανάπτυξη/καινοτομία.
Πάμε όμως και παρακάτω; με πολύ λιγότερο θόρυβο απ' όσο θα εδικαιούτο, έγινε γνωστή η μεταβίβαση του ελέγχου της S&B, του ιστορικού συμπληρώματος των Βωξιτών Παρνασσού της επίσης ιστορικής οικογένειας Κυριακόπουλου/Ηλιόπουλου. [Ο έτερος των ιδρυτών Ευρ.Μαυρομάτης, υπήρξε ο πρωταγωνιστής της Mavromatis Case, ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, 1924. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε δεκτή - έστω και έμμεσα - προσφυγή ιδιώτη σε διεθνές δικαστήριο. Θέμα: η κρατικοποίηση των τραμ στην ... Παλαιστίνη]. H S&B που εδώ και πολλά χρόνια δραστηριοποιούνταν στα βιομηχανικά ορυκτά πέρασε στην μεγάλη γαλλοβελγοκαναδικη Imerys: έμπρακτη αποδοχή της πραγματικότητας της παγκοσμιοποίησης, αλλά και επιμονή σε δραστηριότητα στον Ελλαδικό χώρο. Τελευταία ας καταγράψουμε την θετική κατάληξη του διαγωνισμού για την εκμετάλλευση των (14) περιφερειακών αεροδρομίων, από Θεσσαλονίκη μέχρι Μύκονο και Χανιά, από Ρόδο μέχρι Κέρκυρα και Ζάκυνθο, δηλαδή όλης της τουριστικής αεροπορικής υποδομής (πλην Αθηνών και Ηρακλείου). Μετά την σειρά αστοχιών του ΤΑΙΠΕΔ, η γερμανική Fraport (με Κοπελούζο/Slentel) κατέθεσε μια πρόταση 1,2 δις ευρώ, συν 900 εκατ. σε βάθος 40ετίας, με επενδύσεις άλλων 1,4 δις σε μια 4ετία. Το πακέτο αυτό μπορεί να υστερεί π.χ. έναντι Πορτογαλικού προηγούμενου, αλλά ήταν σε μεγάλη απόσταση από το δεύτερο του διαγωνισμού (και πάνω από την αποτίμηση του ανεξάρτητου εκτιμητή). Βέβαια, οι Γερμανοί δεν θεωρούν ότι οι διαδικασίες θα έχουν ολοκληρωθεί πριν περάσει ένας χρόνος...
Εδώ όμως, τελειώνει το ευχάριστο/αισιόδοξο/εποικοδομητικό μέρος της επικαιρότητας . Και πάμε στο πιο κρίσιμο.
Εκείνο που βάρυνε - αποφασιστικά! - το κλίμα στην τελευταία φάση τριβής της Ελλάδας με το διεθνές σύστημα, να το πούμε συμβολικά: σε Παρίσι και σε Λονδίνο, είναι ότι... μας παίρνουν στα σοβαρά. Πολύ πιο σοβαρά απ' ό,τι παίρνουμε εμείς τον εαυτό μας. Ισχύει, δε, αυτό τόσο προκειμένου περί της Κυβέρνησης Σαμαρά/Βενιζέλου η οποία κυριολεκτικώς σύρθηκε στις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα (ενώ πήγαινε να δώσει μιαν εικόνα πυγμής, σταθερότητας, αυτονομίας) και βλέπει να δυσλειτουργούν τερτίπια του τύπου της προ-διαπραγμάτευσης με την Τρόικα στην Villa Said στο Παρίσι (μνήμη παλαιών εποχών: στο κτίριο με τις ωραίες boiseries, είχε κάποτε φιλοξενηθεί ο Ελευθέριος Βενιζέλος...), όσο και προκειμένου περί της συνάντησης "γνωριμίας και εξοικείωσης" του ΣΥΡΙΖΑ δια των Γ. Μηλιού/Γ. Σταθάκη με τον κύκλο των επενδυτικών τραπεζιτών και funds στο Λονδίνο, σε presentations και γεύματα και μπρέκφαστ εργασίας.
Διώξαμε το ΔΝΤ, βγήκαμε στις αγορές - ύστερα όμως ξυπνήσαμε στην πραγματικότητα
Τι εννοούμε; Πρώτα-πρώτα η σκηνοθεσία της Κυβερνητικής σκληρής γραμμής διαπραγμάτευσης (με τα πάντα πειθήνια media να την καλούν, την Κυβέρνηση, να επιλέξει "πολιτική διαπραγμάτευση" σαν κι εκείνη που ο Βαγγέλης Βενιζέλος εφήρμοσε το 2011. συν να "σηκώσει το τηλέφωνο" προς Μέρκελ και Γιουνκέρ και όποιον άλλο ο Αντώνης Σαμαράς...), με τις διαβόητες "κόκκινες γραμμές" έναντι της Τρόικας οι οποίες παρευθύς ξεβάφουν σε ροζουλί - ΦΠΑ στα ξενοδοχεία και το βιβλίο, ρυθμίσεις Ασφαλιστικού - αλλά μετακινούνται ως κόκκινες γραμμές μέσα στην ίδια την Ελληνική αντιπροσωπεία (ποιος θα αποδειχθεί πιο σκληρός, ποιος θα καρφώσει τον άλλον για ενδοτική στάση!) , πέτυχε απόλυτα. Πέτυχε τι; Εκείνο που περιέγραψε ο Γκίκας Χαρδούβελης με την αφοπλιστική ειλικρίνεια του παιδιού που φωνάζει "ο βασιλιάς είναι γυμνός!". Το ΔΝΤ "εμφανίζεται αδιάφορο για το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα". Οπότε; Οπότε όλο αυτό το - αρκετά ραγιάδικο - επιχείρημα που διέδιδαν τα non-papers του Μαξίμου και που ανέβαζε ο Βαγγέλης Βενιζέλος σε κάθε εμπιστευτική διακίνηση προς τα media, ότι δηλαδή οι "εταίροι" θα δειχθούν διαπραγματευτικά διαλλακτικοί ώστε να .... μην τους προκύψει κανένας ΣΥΡΙΖΑ, ξεφούσκωσε απότομα. Αφοί οι Σαμαραβενιζέλοι ήρθαν και στάθηκαν σε κόκκινες γραμμές ανάλογες με των Τσιπρολαφαζάνηδων, γιατί να διαπραγματευτεί το διεθνές σύστημα μαζί τους "αλλιώς";
Εκεί, κάπου, ήρθε κι έδεσε και η εμπνευσμένη πρωτοβουλία - κι αυτή Βενιζέλεια στην καταγωγή της, αλλά την είχαν σφιχταγκαλιάσει στο Μαξίμου - να επαγγελθούμε πρόωρη αποχώρηση/αποπομπή του επάρατου ΔΝΤ, τότε που φαντασιωνόμασταν clean exit στις αγορές πριν 3-4 μήνες. Το όνειρο διαλύθηκε, αλλά οι Κυβερνητικοί (και τα πρόθυμα media) άργησαν να το καταλάβουν. Τι έμεινε πίσω; Η απόλυτη ακαμψία του ΔΝΤ - ο κ. Ρίτσι Γκογιάλ, τις ημέρες των Παρισίων, εξήγησε ότι είχε έτοιμα τα εισιτήρια του για το οικογενειακό γεύμα τουThanksgiving στις ΗΠΑ, ακριβώς όπως πριν ένα χρόνο ο Τόμας Βίζερ του EuroWorkingGroup είχε εξηγήσει ότι δεν θαχαναν οι της ΕΕ τις διακοπές του σκι για να σέρνεται, τότε, η διαπραγμάτευση με την Ελλάδα! Αλλά προέκυψε και η επιμονή των Ευρωπαίων, πάντως του Βερολίνου, μην τυχόν και απομακρυνθεί το ΔΝΤ από την Τρόικα που "διαχειρίζεται" καλύτερα τους Έλληνες. Ρατσιστικό, κοντόφθαλμο, πολιτικά αδιέξοδο - αλλ' έτσι είναι/έτσι μας βλέπουν. "Διαχειρίσιμους"! Όπως ακριβώς - ή, μάλλον, αντίστοιχα - οι άνθρωποι της ΕΚΤ/της Φρανκφούρτης φρίκαραν με την χαλαρή εκείνη αδεξιότητα με την οποία πήγε η Ελλάδα "να παίξει με τις αγορές" χωρίς αλεξίπτωτο τον Αύγουστο, και κόντεψε να προκαλέσει συστημικό κραδασμό: όχι χαλαρή γραμμή πιστωτικής στήριξης, αλλά σιδηρόφρακτη ECCL μπήκε για μας στα σκαριά...
Από "Μνημόνιο" σε παράταση και "Εταιρική Σχέση": πώς τα διαβάζουν αυτά στο Λονδίνου
....Οπότε εισπράξαμε την τραγικωμική εικόνα του Αντιπροέδρου, υπουργού Εξωτερικών, αυτόκλητου Κυβερνητικού ΥπερΕκπροσώπου (και με μνήμες υπουργού Οικονομικών του 2011, μνήμες που δεν λένε να σβήσουν!) Βαγγέλη Βενιζέλου, να μας εξηγεί ότι το ΔΝΤ θα παραμείνει - και μάλιστα ότι η δική του, δηλαδή του ΔΝΤ, η χρηματοδοτική συμμετοχή θα λειτουργήσει ως δεύτερη/παράλληλη πιστωτική γραμμή στήριξης! Κι άρχισε ο νέος, ακόμη πιο αξιοδάκρυτος γύρος παραπλάνησης: πόσο θα διαρκέσει η επέκταση του Μνημονίου; (Που δεν θα γράφει επάνω "Μνημόνιο" αλλά "Επέκταση", ενώ θα διαπραγματευόμαστε το επόμενο να λέει "Εταιρική Σχέση"). Κάποιες βδομάδες (Βενιζέλος); Άντε δυο μήνες; Ή ένα εξάμηνο (Σώυμπλε) , δηλαδή "μέχρι να ξεκαθαρίσουν οι Έλληνες τις εκλογές τους";
Όσο κι αν δεν το συνειδητοποιούν κι οι ίδιοι, μ' αυτό είναι που βρέθηκαν κυρίως αντιμέτωποι οι Συριζαίοι στην αποστολή γνωριμίας με τον τραπεζικό χώρο στο Λονδίνο - μ' αυτό και όχι με τις όποιες προγραμματικές θέσεις που προσπάθησαν να περιγράψουν. Εδώ, ας μας επιτραπεί μια πρόβλεψη: παρά την ρητορική φρίκη για το επερχόμενο στην Ελλάδα, θα καβαλήσουν τα αεροπλάνα, θα σπεύσουν να πουλήσουν στην όποια Κυβέρνηση/κατάσταση προκύψει μετεκλογικά τα διάφορα "κατάλληλα" προϊόντα για το αύριο. Προϋπόθεση μια: να έχει ανοίξει - για την Ελλάδα - το όποιο αλεξίπτωτο αποφασίσουν "οι εταίροι" μας (=το Βερολίνο). Το αλεξίπτωτο αυτό θα ανοίξει - όπως άνοιξε - για λόγους συστημικούς. Ούτε επειδή την Ελλάδα την αγαπούν, ούτε επειδή θέλουν να την πειθαρχήσει. Η ταραχή του διεθνούς παράγοντα στο Λονδίνο (εκεί όπου το Συμβούλιο Ομολογιούχων απεφάσισε την χρεοκοπία του 1932...) οφείλεται ότι κι εκεί, πήραν υπερβολικά στα σοβαρά τους αυτόνομους σχεδιασμούς ΣΥΡΙΖΑ/Σταθάκη/Μηλιού. Οι σχεδιασμοί αυτοί κυρίως απειλούνται από τον χρόνο που θα απαιτήσει κάθε διαπραγμάτευση.
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Το άρθρο του Αντώνη Παπαγιαννίδη δημοσιεύτηκε στη ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ στις 1.12.2014
