Τετάρτη, 24 Απρίλιος 2024
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, κατά τους New York Times, το (δικομματικό) πολιτικό σύστημα - μετά την ψυχρολουσία των πρόσφατων εκλογών για ανανέωση του Κογκρέσσου στο μέσο της Προεδρικής θητείας Ομπάμα - αναγνωριζεται ως "λιγότερο δημοφιλές κι απο τις κατσαρίδες". Στις Ηνωμένες Πολιτείες, κατά τους New York Times, το (δικομματικό) πολιτικό σύστημα - μετά την ψυχρολουσία των πρόσφατων εκλογών για ανανέωση του Κογκρέσσου στο μέσο της Προεδρικής θητείας Ομπάμα - αναγνωριζεται ως "λιγότερο δημοφιλές κι απο τις κατσαρίδες". Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ο υποτιθέμενα συναινετικός Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ κατήγγειλε ευθέως Ματτέο Ρέντσι και Ντέηβιντ Κάμερον ότι έλεγαν ψέματα στους πολίτες τους για τα δρώμενα στην Σύνοδο Κορυφής ("κρατησα σημειώσεις και, όταν συνέκρινα όσα ελέχθησαν μέσα στην αίθουσα και εν συνεχεία έξω απ' αυτήν, διεπίστωσα ότι δεν συμπίπτουν")
Μπορούμε, λοιπόν, όταν παρακολουθουμε την εντεινόμενη απαξίωση του δικού μας πολιτικού συστήματος - το οποίο σταθερά παρακολουθεί εαυτό να βυθίζεται κλεινόμενο στο εαυτό του/στα δικά του με αφορμή την Προεδρική εκλογή, ή με το ανείπωτο επεισόδιο του τύπου Στύλιου/Κανέλλη στην Βουλή (πάλι καλά που ο Αντώνης Σαμαράς είχε το ένστικτο αυτοσυντήρησης της αποπομπής του υφυπουργού του...) - να μην αισθανόμαστε τραγικά μόνοι. Όμως, αυτό δεν φτάνει!
Καθώς, μετά και το Eurogroup της περασμένης βδομάδας η Κυβέρνηση - και, μαζί της, η Ελληνική Δημοκρατία, δηλαδή εμείς - μπαίνει στην τελική ευθεία της ΜΗ-διαπραγμάτευσης με τους "εταίρους" μας για την μετά τα Μνημόνια εποχή, αξίζει μια ματιά σε κάτι πολύ πιο βίαιο. Έτσι, υπενθυμιζόταν πρόσφατα ότι όπως ακριβώς ο Γιοργκ Ασμουσσεν είχε προειδοποιήσει επί Ντράγκι την Κυπριακή Δημοκρατία πως η παροχή ρευστοτητας προς τις τράπεζές της θα διακοπτόταν άμεσα - την άνοιξη του 2012 - αν δεν συμφωνούσε στο δικό της Μνημόνιο και το bail-in των τραπεζών της, έτσι ο ίδιος ο Ζαν - Κλωντ Τρισέ είχε απειλήσει το 2010 την Ιρλανδία με άμεση διακοιπη του ELA/Μηχανισμού έκτακτης παροχής ρευστότητας αν δεν δεχόταν τους δικούς της όρους bail-out (των τραπεζών, με... bail-in του Ιρλανδικού Δημοσίου).
Παρόμοιες υπενθυμίσεις δεν είναι τυχαίες. Θυμηθείτε:
Στα μέσα Απριλίου του 2011, ο Jean-Claude Trichet - αντιτασσόμενος, τότε, στην λογική μιας αναδιάρθρωσης του Ελληνικού χρέους όπως εκείνη που έγινε, τελικά, μετά απο μύριες περιπέτειες και σε δυο δόσεις, το 2012 - εξηγούσε ως εξής την αντίθεση της ΕΚΤ: "Ακόμη και μια εθελοντική αναδιάρθρωση [Σημ: όπως εκείνη που τελικά προκρίθηκε] θα οδηγούσε σε σημαντικές υποβαθμίσεις της πιστοληπτικής διαβάθμισης όλων των Ελληνικών χρεογράφων [Σημ: το "SD" των rating agencies, που τελικά ζήσαμε]. Και, παρακάτω, το κεντρί: "[Η Ελλάδα] θα κινδυνεύσει να χάσει άμεσα το μεγαλύτερο μέρος των ενεχύρων που διαθέτει για πράξεις νομισματικής πολιτικής" αλλά και οι Ελληνικές τράπεζες "ενδεχομένως να χρειαστεί να αποκλειστούν απο πράξεις νομισματικής πολιτικής", καθώς σε απόφαση του Εκτελεστικού Συμβουλίου της ΕΚΤ οφειλόταν η "αναστολή των απαιτήσεων υψηλής διαβάθμισης για χρεόγραφα που εκδίδει ή εγγυάται η Ελληνική Κυβέρνηση [Σημ: προσέξτε τώρα!] βασιζόμενη στο τρέχον [Σημ: τότε] πρόγραμμα και την τήρηση του".
Η βιωσιμότητα του χρέους και οι "παραμετρικές βελτιώσεις": πώς η χήνα βαφτίζεται ψάρι...
Γιατί αναξέσαμε παλιές πληγές; Διότι τώρα, τώρα που η Κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου ξεκαβαλίκεψε απο το (πολύ ψηλά για τα μέτρα της ) άλογο της "καθαρής εξόδου" απο τα Μνημόνια και της "απαλλαγής" απο την Τρόικα - με τον μοναχικό Γκίκα Χαρδούβελη να προαναγγέλλει ότι θάχουμε, πάντως, παράταση της στήριξης κατά 6 ή και 12 μήνες, με ρόλο επιτήρησης και της Ευρώπης "μας" αλλά και του ΔΝΤ, αν και όχι τόσο οχληρά λεπτομερειακό όσο μέχρι τώρα - τώρα που και ο ΣΥΡΙΖΑ ωρίμασε τόσο ώστε ο Αλέξης Τσίπρας να αναφέρεται σε κάθε στροφή του λόγου του σε "διαπραγμάτευση", τώρα γινεται βαθμιαία φανερό ότι η απέναντι πλευρά δεν πολυενδιαφέρεται για διαπραγμάτευση!Μάλλον έχει περάσει στην φάση αμοιβαίως αποδεκτών συμφωνιών που θα στηρίζονται σε "συναντίληψη", χωρίς πολλά-πολλά λόγια. (Και χωρίς ανάγκη να περνούν οι συμφωνούμενες ρυθμίσεις απο οχληρές διαδικασίες, π.χ. ενώπιον Κοινοβουλίων κοκ). "Συναντίληψη" πάει να ζητηθεί απο την Κυβέρνηση ως προς την μη-ανάγκη επιμονής στα περί ελαφρύνσεως του δημοσίου χρέους της Ελλάδας- αντί γι αυτό, θα μείνουμε με τις "παραμετρικές βελτιώσεις" που ο Ευάγγελος Βενιζέλος σαν άλλος μοναχός του Μεσαίωνα βάφτισε ισοδύναμες με το πεφιλημένο "κούρεμα" (η χήνα γίνεται ψάρι, άρα νηστίσιμη, άρα ψηφίστε να τελειώνουμε!).
Άλλωστε, ο ίδιος ο Βενιζέλος, αλλά και ο (Πρωθυπουργός) Αντώνης Σαμαράς, έχουν τόσες φορές διακηρύξει ότι το Ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο - όπως και ο Κλαους Ρέγκλινγκ διευθυντής του ESM, βασικού "ιδιοκτήτη" του μεγαλύτερου μέρους του χρέους μας... - ώστε να ακούγεται παράφωνη η Ελληνική θέση περί ελαφρύνσεως, τώρα προστέθηκαν και "πηγές" των Βρυξελλών απ' όπου σπαρακτικά η Κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου ανέμενε φιλική στήριξη από την Επιτροπή Γιουνκέρ, ώστε η συζήτηση αυτή να στραβώνει προτού καν ξεκινήσει.
Εν τω μεταξύ, αξίζει να πάει κανείς και να αναζητήσει το αληθινό ιστόγραμμα που περιγράφει τις λήξεις του βιώσιμου Ελληνικού δημοσίου χρέους. (Που το βρίσκει κανείς αυτό; Μα... στο Προσχέδιο του Προύπολογισμού). Πρόκειται για ένα ιστογραμμα που έχει νωρίς κορύφωση, το 2015 (κοντά στα 20 δις), ύστερα πέφτει κάτω από τα 10 δις επί τρία χρόνια, για να πάει στα 12 δις το 2019. Μετά, οι λήξεις κινούνται γύρω στα 6-7 δις τον χρόνο μέχρι το 2031, ξαναπερνούν προς τα 10 δις μέχρι το 2036, εκτοξεύονται στα 15 δις για δυο χρόνια, κορυφώνονται κοντά στα 20 δις το 2039. Ύστερα πέφτουν στην γειτονιά των 10 δις μέχρι το 2045, για να γίνουν πεδιάδα κοντά στα 5 δις τον χρόνο, και κοιλάδα στα 2 δις (άντε, με ένα λοφάκι στα 6 δις το 2054) μέχρι το 2057 - δηλαδή 45 χρόνια μετά το διαβόητο PSI του 2012, που "έδωσε" όλην αυτήν την ιστορία.
Τελικά, ο Γκίκας Χαρδούβελης είναι που είπε την αληθινή αλήθεια. "Έχουν υποσχεθεί ότι κάτι θα μας δώσουν [όσον ότι αφορά το χρέος], ελπίζουμε ότι πράγματι θα το πάρουμε".
... και πώς πριονίζεται το κλαρί πάνω στο οποίο όλοι καθόμαστε
Μαντεύουμε πως ο αναγνώστης θα δυσανασχετήσει : "Λόγια, λογια, λόγια" όλα αυτά, ενώ η πραγματική οικονομία ζει τα δικά της αδιέξοδα. Ενώ μόνο μια επανεκκίνηση της οικονομίας θα μπορούσε να βγάλει τους πραγματικούς ανθρώπους από τα αδιέξοδά τους. Εδώ, επιστρατεύεται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και οι φθινοπωρινές προβλέψεις της που προκειμένου περί Ελλάδος, οριστικοποιούν την πρόβλεψη για +0,6% ανόδο του ΑΕΠ φέτος, με ρόζ σύννεφο σχεδόν + 3% το 2015. Μπορεί. Όμως άλλα στοιχεία επιβάλλουν προσοχή. Μας το θύμιζε πιο πρόσφατα η Eurobank σε μελέτη της: δεν έχουμε μόνο την κατακόρυφη πτώση του ακαθάριστου διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών που συνεχίζεται και συνεχίζεται - το β΄ 3μηνο του 2014 ήταν το... 18ο συνεχόμενο τρίμηνο υποχώρησης, και το τελευταίο "βήμα" ήταν -4,3% έναντι του ίδιου διαστήματος του 2013. Έχουμε και την συνεχιζόμενη πτώση των τιμών των διαμερισμάτων, που μάλιστα "κατόρθωσε" να έχει ξεπεράσει σε βύθιση την υποχώρηση του διαθέσιμου εισοδήματος: πήγε πίσω κατά -36% μέσα στην 6ετία που καλύπτει η κρίση. (Φυσικά, κάτω από τους μέσους όρους κρύβονται μεγάλες διαφορές. "Ιδιαίτερα" ακίνητα μπορεί να διατηρούν την αξία τους, ενώ άλλα έχουν χάσει πάνω από το μισό...).
Αυτό το reverse wealth effect, πολύ πιο "βαθύ" απ' ο,τιδήποτε μπορεί να έχει συμβεί με την εξάχνωση των μετοχικών χαρτοφυλακίων (ποιος έχει μετοχές πλέον στην Ελλάδα! ενώ 85% των Ελλήνων έχουν ιδιοκατοίκηση - 20 ποσοστιαίες μονάδες περισσότεροι απ' ό,τι στην ΕΕ των "15"), τραβάει προς τα κάτω κι άλλο την οικονομία. Εκείνο, δε, που δεν ενσωματώνει στην συλλογιστική της ούτε η Κυβέρνηση, ούτε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι ότι η "επιτυχέστατη" προσγείωση των αξιών των ακινήτων, ιδίως μέσα απο την διαδικασία του χαρατσιού Βενιζέλου και ήδη του ΕΝΦΙΑ, έρχεται να ξηλώσει/να ξεριζώσει κάθε αίσθηση ασφάλειας που είχε χτίσει για τον εαυτό του ο Έλληνας της μεταπολεμικής περιόδου μέσα απο το ακίνητο. Αντικαθιστώντας την με μια αίσθηση... διωγμού.
Να κλείσουμε όμως με Eurogroup και Γερουν Νταϊσσελμπλουμ: "Όταν η Ελλάδα ολοκληρώσει την αξιολόγηση (α΄βήμα) με ικανοποιητικό τρόπο (β΄βήμα) και θελήσει υποστήριξη (γ΄βήμα), τότε υπάρχει και η βούληση απο την Ευρωζώνη (δ΄βήμα)." Τα πράγματα είναι απλά.
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Το άρθρο του Αντώνη Παπαγιαννίδη δημοσιεύτηκε στη Ναυτεμπορική στις 10.11.2014.
