Τρίτη, 23 Απρίλιος 2024
Μέσα σε αρκετή μηντιακή παραζάλη - παράδειγμα το γαϊτανάκι που στήθηκε γύρω από τα stress tests των τραπεζών, άλλο παράδειγμα το επιδέξιο κέντρισμα της συνεχιζόμενης έντασης στην Βουλή -, έδειξε πάντως προς στιγμήν να προσγειώνεται η κατάσταση όσον αφορά τους κεντρικούς πολιτικούς συντελεστές.Τι εννοούμε; Ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς, ευρισκόμενος υπό διπλή πίεση στην Σύνοδο Κορυφής της περασμένης εβδομάδας (καθώς κλήθηκε όχι μόνον να σηκώσει την διορθωτική συζήτηση για την "προληπτική γραμμή στήριξης", αλλά και να αντιπροσωπεύσει - λόγω ασθενείας του Ν. Αναστασιάδη - τις θέσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας, την ώρα που βρισκόταν σε εξέλιξη ευθεία τουρκική προσβολή αν όχι της κυριαρχίας, πάντως κυριαρχικών της δικαιωμάτων /ΑΟΖ), αναδιπλώθηκε στην φόρμουλα της "συνετής εξόδου της Ελλάδας στην κανονικότητα". Προσέθεσε, δε, ότι τίποτε δεν είναι συμφωνημένο (όπως διαδιδόταν στην Αθήνα...) αλλά πάντως ξεκίνησε η σχετική διαδικασία. Ο ανεπίληπτης ορθοδοξίας και σημαντικής εγγύτητας στις αγορές ECONOMIST μεταφέρει στο μεταξύ "Ευρωπαίων αξιωματούχων" την αντίληψη ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι πλέον ο "αδιάλλακτος ριζοσπάστης/firebrand" που το 2012 υποσχόταν να "σκίσει το βάρβαρο Μνημόνιο" [έκτοτε, η περιγραφή βρήκε βέβαια πολλούς μιμητές, με πιο πρόσφατο τον Αντώνη Σαμαρά...], ενώ αθόρυβα τείνει να "πείσει τους δυνητικούς επενδυτές" ότι μια Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όχι απλώς θα διατηρήσει την Ελλάδα εντός Ευρωζώνης, αλλά και θα κρατήσει μια στάση φιλική προς την επιχειρηματικότητα. (Δεν είναι φιλολογικό αυτό το ενδιαφέρον, καθώς ο ECONOMIST λίγο-πολύ "προϋπαντά" με εκτιμήσεις του μια εποχή διακυβέρνησης αν όχι ΣΥΡΙΖΑ, πάντως κυβερνητικού συνασπισμού με βασική γεύση ΣΥΡΙΖΑ).
Ταυτόχρονα, άνθρωποι σαν τον Γιώργο Σταθάκη, βήμα-βήμα καταθέτουν αυτονόητες πραγματικότητες, όπως π.χ. ότι "κούρεμα" ή οτιδήποτε αντίστοιχο επί των δανείων ΔΝΤ είναι εκτός συζήτησης, καθώς και ότι μονομερείς κινήσεις δεν ανήκουν στους σχεδιασμούς. Ακόμη και ο Ευάγγελος Βενιζέλος επανήλθε (μπροστά σε γαλλόφωνο επιχειρηματικό ακροατήριο) σε μια γραμμή "σταδιακής εξόδου από το Μνημόνιο", με την εφαρμογή εθνικού προγράμματος ανάπτυξης/σχεδίου για την απασχόληση.
Πίσω από αυτήν την προσγείωση , πολύπλευρη, βρίσκεται μια μαγική λέξη - αν προτιμάτε βρίσκεται η αποκρυστάλλωση μιας συνειδητοποίησης. Ότι η Ελλάδα πλησιάζει την στιγμή μιας διαπραγμάτευσης. Όχι φουριόζικης, φασαρτζήδικης, μαγκίτικης επίδειξης πυγμής/αυτονομίας κοκ. Αλλά προσέλευσης σε μια επιχειρηματολογημένη, με βάση έως τώρα τα κεκτημένα (τα οποία είναι κεκτημένα ακριβώς επειδή οι Έλληνες βάλαμε το κεφάλι κάτω και πληρώσαμε, με κάθε τρόπο, κάποιες μάλιστα εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριωτών μας πλήρωσαν με τρόπο τραγικό. οχι επειδή οι Κυβερνήσεις "πάλεψαν" κλπ.) αλλά και τις αστοχίες (που δεν ήταν μόνο οι δικές μας καθυστερήσεις και χρονοτριβές, ήταν και οι σχεδιαστικές αδυναμίες των διαδοχικών Μνημονίων και η πεισματική στάση της Τρόικας σε πολλές στροφές) του Προγράμματος Προσαρμογής, όπως αυτό εφαρμόστηκε.
Τι σημαίνει διαπραγμάτευση και τι είπε ο Αλ. Παπαδόπουλος
Διαπραγμάτευση, ασφαλώς σημαίνει ότι δέχεσαι πρώτα-πρώτα να καταλάβεις με ποιον τρόπο λειτουργεί ο "απέναντι", η άλλη πλευρά. Στην πραγματική πραγματικότητα, όχι στο δικό σου φαντασιακό! (Γι αυτό, πολύτιμος ο Κώστας Λαπαβίτσας που σημειώνει πως η έως τώρα Συριζέϊκη προσέγγιση "μικρή σχέση έχει με την λειτουργία των χρηματοπιστωτικών αγορών". Πολύτιμος θα είχε υπάρξει κι αν τον είχε διαβάσει - όχι αναγκαστικά αυτόν μόνο - η Κυβέρνηση Σαμαρά, όταν καβάλα στην Ροζινάνθη εκστράτευε για κατάκτηση των ίδιων των "αγορών"). Διαπραγμάτευση σημαίνει και ότι ετοιμάζεσαι να εκθέσεις τα επιχειρήματά σου, δουλεμένα, ουσιαστικά. Και σημαίνει να κρατήσεις την ένταση της αντιπαράθεσης, όχι "forget it, Yannis!". (Αλλιώς δεν λέγεται διαπραγμάτευση. Λέγεται, ξέρω και 'γω πώς; Έντιμη συνθηκολόγηση;). Διαπραγμάτευση σημαίνει συνειδητοποίηση - και υπεράσπιση αυτής της συνειδητοποίησης στο εσωτερικό μέτωπο! - ότι σε ορισμένες δικές σου θέσεις θα χάσεις, ώστε σε άλλες να κερδίσεις. (Αν νομίζεις, αν θεωρείς ότι εσύ θα επιβάλεις τα δικά σου, αυτό δεν λέγεται διαπραγμάτευση. Λέγεται συνθηκολόγηση του απέναντι. Φαντασθείτε π.χ. τους Χριστιανούς στην αρένα να φωνάζουν "Ξουτ!" στα λιοντάρια. Κι εκείνα να βάζουν την ουρά κάτω από τα σκέλια, να φεύγουν).
Δανειστήκαμε τον τίτλο αυτού του σημειώματος από την συνέντευξη που είχε δώσει προ ημερών στην "ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ" ο βετεράνος Αλέκος Παπαδόπουλος. Ο οποίος μίλησε πολύ ζωντανά για έναν "οδικό χάρτη 7 σημείων" ο οποίος θα μπορούσε να φέρει ριζική λύση (θα λέγαμε: ριζική αντιμετώπιση, οι "λύσεις" δεν υπάρχουν πια, τις πάτησε το τραίνο) στο Ελληνικό πρόβλημα. Όμως, ακριβώς επειδή διαπραγμάτευση αυτού του τύπου είναι απίθανο να την κάνει "μονομερώς κάποιο τυχαίο κυβερνητικό σχήμα" , αλλά και είναι ακόμη πιο απίθανο σ' αυτήν να προσέλθουν εύκολα οι "εταίροι" της Ελλάδας (αν δε το κάνουν, κινδυνεύουν να ... ζητούν υπογραφές όλων των κομμάτων, ή άλλες ελαφρότητες οι οποίες απλώς θα εκτροχιάζουν χειρότερα τα πράγματα), έθεσε για μιαν ακόμη φορά το αίτημα να υπάρξει μια "μια εθνική υπογραφή". Δηλαδή (για να είμαστε ρεαλιστές) να καεί μια ομάδα ανθρώπων/ στελεχών/πολιτικών που να σηκώσει το βάρος της διαπραγμάτευσης χωρίς να περιμένει ούτε μηντιακά εύσημα, ούτε επιβράβευση στις κάλπες. Να διαπραγματευθεί δημόσια και ενώπιον της διεθνούς κοινής γνώμης την ουσία του Ελληνικού προβλήματος: μόνον οι τεχνικές λεπτομέρειες νοείται, πλέον, να φυλάσσονται για τους διαδρόμους και για τα κλειστά δωμάτια και για τις "σχέσεις εμπιστοσύνης" των εκάστοτε Κυβερνητών μας με τους εκάστοτε "εταίρους" μας. Αυτή θα ήταν άλλωστε η βασική διαφορά απο μια επανάληψη της Κυβέρνησης Παπαδήμου... Και να προκύψει έτσι ένα αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης για την Ελλάδα το οποίο - μετά ! - να τεθεί για επιψήφιση στον κόσμο, στην κοινή γνώμη/λαό.
Μπορεί να προσπεραστεί ο παροξυσμός της αντιπαράθεσης;
"Γίνονται αυτά;" Δεν γίνονται, οπότε... δείτε στην πρακτική των επόμενων μηνών σαν τι θα γίνει με τον παροξυσμό της αντιπαράθεσης, με συνεχώς λιγότερο ενδιαφέρον για την ουσία. Πάντως η κωδικοποίηση των "7 σημείων"/Παπαδόπουλου έχει ούτως ή άλλως ενδιαφέρον. Ξεκινάει μ' ένα διόλου πρωτότυπο δίδυμο επιμήκυνσης/μείωσης επιτοκίων, μαζί και με την κεφαλαιοποίηση των μετά το 2012 τόκων και με συμφωνία του αντίστοιχου επιτοκίου: αυτή η τετραπλή κίνηση δίνει την αληθινή/αγοραία βιωσιμότητα του χρέους. Το οποίο χρέος είναι κωμικό να διακηρύσσουμε τώρα μόνοι μας (Σαμαράς/Βενιζέλος) ότι είναι βιώσιμο, είναι όμως τραγικό (ΣΥΡΙΖΑ, πλην έλλογων συντελεστών του) και να πιστεύουμε και ότι θα προχωρήσει οποιαδήποτε διαπραγμάτευση με σημείο εκκίνησης μια διακηρυγμένη μονομερή διαγραφή του.
Σ' αυτά προστίθεται ένα "ανελέητο" (ο Αλ. Παπαδόπουλος την έχει την συνήθεια να τραντάζει) πλέγμα μεταρρυθμίσεων [...] από την ίδια την χώρα, μέσα σε συνθήκες αυτοσυνειδησίας και αυτογνωσίας". Συν μια συνολική και οριστική - δηλαδή όχι άλλα βολικά μπαλώματα... - αντιμετώπιση του θέματος των τραπεζών. Συν "κεφαλαιακές ροές [πέραν του ΕΣΠΑ/ΣΕΣ] προς την Ελλάδα, σε τάξη μεγέθους 10 δις, με φθίνουσα πορεία διαχρονικά" με στόχευση και την αναπτυξιακή επανεκκίνηση της οικονομίας, την διάσωση του Ασφαλιστικού αλλά και "διασφάλιση κοινωνικής συνεκτικότητας" με παρεμβάσεις σε τομείς όπως πρόνοια ή υγεία και "άλλων ευαίσθητων υπηρεσιών του σκληρού πυρήνα του Κράτους". (Να δούμε εδώ ένα διακριτικό υπονοούμενο για το τι θα έχει ως αύριο το μπαράζ των πρόσφατων Τουρκικών προκλήσεων στην Κύπρο;).
Αυτή την πλατφόρμα Αλ. Παπαδόπουλου, θα μπορούσε κανείς εύκολα να την μπερδέψει είτε με τις συζητήσεις για Οικουμενική Κυβέρνηση από την σημερινή Βουλή που ακούγονταν τελευταίως από πλευρές διαφορετικές όσο ο Σπύρος Λυκούδης, ο Νίκος Σηφουνάκης ή ο Δημήτρης Κρεμαστινός (ή και ο Γιάννης Μπουτάρης...), είτε πάλι για Κυβερνήσεις συνεργασίας σε μετεκλογική βάση. Δεν θάπρεπε. Γιατί οι παραπάνω προτάσεις είτε λειτουργούν ως προσπάθεια εξόδου από εκδοχές πολιτικής αμηχανίας, είτε αποτελούν το πολιτικό αντίστοιχο της προσευχής των αγγέλων προς τα άστρα (τι είναι αυτό; είναι η συμπαθητική έστω προσδοκία ότι, με σχήματα και με προθέσεις, θα αποδιώχνονταν τα προβλήματα), είτε πάλι επαναφέρουν την λογική Κυβερνήσεων "ειδικού σκοπού" χωρίς όμως πραγματικό σκοπό.
Ενώ σκοπός υφίσταται. Και σ' αυτόν παραπέμπει η εκδοχή Αλ. Παπαδόπουλου. Και είναι ο σκοπός αυτός να υπάρξει μια γνήσια διαπραγμάτευση για το Ελληνικό πρόβλημα με δύσκολους συνομιλητές "απέναντι", χωρίς εμείς οι ίδιοι να αυτοπεριοριζόμαστε για τις ανάγκες της εσωτερικής μας αντιπαράθεσης. Αυτή είναι η "εθνική υπογραφή" , φρονούμε. Που είναι κρίμα όχι ότι δεν θα υπάρξει, αλλ' ούτε καν θα επιχειρηθεί.
Μέχρι τότε, έχουμε τις πλημμύρες! Ώστε να οργίζεται ο Πρωθυπουργός, ώστε να διδάσκουν τα μήντια ότι "ήταν φραγμένες οι σχάρες", ώστε να σπαράσσεται η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Τα καθιερωμένα.
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Αντώνης Παπαγιαννίδης
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στη ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ 27.10.2014
