Παρασκευή, 19 Απρίλιος 2024
Και είχαν όντως τρόπο να το επιβάλουν. Και το επέβαλαν! Και υπέστη η Κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου μια κατά κράτος - επικοινωνιακή, ιδίως... - ήττα, καθώς είχε καταστήσει βασικό στρατηγικό (Θεούλη μου!) πλαίσιο της δράσης της το "Εμείς, με τον γρόνθο μας, θα βγάλουμε τον λαό μας απο το Μνημόνιο", δηλαδή είχε αγοράσει την πλέον απλοϊκή/Λαφαζανική εκδοχή Συριζαϊσμού. Τα περί απομακρύνσεως του ΔΝΤ, περί ψιλοαποπομπής της Τρόικας, περί "αποκρούσεως" κάθε περαιτέρω χρηματοδότησης απο το ΔΝΤ, περί αρνήσεως ακόμη και προληπτικής γραμμής στήριξης (ώστε να μην τίθεται ζήτημα νέου Μνημονίου/όρων/conditionality) ήταν τι; Ότι "οι αγορές", τις οποίες είχαμε αρχικά θεωρήσει αρπακτικές και ανάλγητες - γι αυτό και περιήλθαμε στην σκληρότατη στοργή/διάσωση των "εταίρων" μας -, τώρα που τις ξαναθυμηθήκαμε ως πηγή ανεξαρτησίας, διότι ως γνωστόν "του Ελληνος ο τράχηλος, ζυγόν δεν υπομένει!" , και συνεπώς θα κινηθούμε μόνοι και υπερήφανοι στις αγορές (οι οποίες, τελικά, σαν καλύτερες πήγαμε να τις θεωρήσουμε ), τελικά αποδείχθηκε ότι αποτελούν ολισθηρή υπόθεση.
Βέβαια "οι αγορές" επηρεάζονται. Αν μη καθοδηγούνται. Από την Άνγκελα Μέρκελ - που πολύ τον αγαπά τον Αντώνη Σαμαρά, και που πολύ την εκτιμά την προσπάθεια του Ελληνικού λαού κοκ - μέχρι τον Κλάους Ρέγκλινγκ του ESM - τον "ιδιοκτήτη" του Ελληνικού χρέους - απο τον Μάριο Ντράγκι (ακόμη και τον Ζαν-Κλωντ Τρισέ: ανεσύρθη κι αυτός, να νουθετήσει) μέχρι τον Γερούν Ντάϊσσελμπλουμ (απερχόμενο απο την Προεδρία του Eurogroup, αλλά ακόμη ορθοτομούντα τον λόγο της μεγάλης πλειοψηφίας των "εταίρων" μας), απο την Κριστίν Λαγκάρντ μέχρι και τον Πουλ Τόμσεν "της", όλοι τους είπαν τον κακό τους τον λόγο. Ότι θα ήταν παρακινδυνευμένο να βγει η Ελλάδα στις αγορές. Ότι θα ήταν πρόωρο. Ότι δεν θα ήταν σώφρον, τουλάχιστον χωρίς προληπτική γραμμή στήριξης - πείτε την ομπρέλα, πείτε την αλεξικέραυνο. (Πάντως, conditionality θα υπάρχει. Μνημόνιο θα υπάρχει, που μπορεί βέβαια να γράφει επάνω "ετουτο δεν είναι Μνημόνιο". Καθώς και Τρόικα θα υπάρχει, έστω με άλλη δομή ή/και μορφή, παρομοίως).
Αυτό τα είδαμε, τα ζήσαμε. Όμως ζήσαμε και την ταχύτατη βελτίωση του κλίματος και των μεγεθών στις αγορές μόλις - μα ΜΟΛΙΣ! - ειπώθηκαν δυο καλά λόγια στήριξης απο Βρυξέλλες , ύστερα και από Βερολίνο. (Βέβαια πάλι με conditionality, ακριβή τήρηση των συμφωνημένων κοκ.). Που... αυτή η βελτίωση κι αν δείχνει κάτι για τα όρια της αυτονομίας της πολιτικής στα χρόνια της κρίσης.
Να μην βρεθούμε με λάθος συμπεράσματα απο το "ζεμάτισμα" στις αγορές
Προσέξτε, όμως, μην πέσουμε στην παγίδα των εύκολων συμπερασμάτων. Ναι μεν η Κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου την υπέστη ευθέως την ήττα της και ανέκρουσε πρύμναν. Όμως και η Αντιπολίτευση - η Αξιωματική, πάντως - βλέπει την εικόνα "δυναμικής, σκληρής διαπραγμάτευσης", την οποία πρότεινε ως υποκατάστατο του τάχαμου σκισίματος των Μνημονίων, να οπισθοχωρεί. Ταχύτατα, ως προς την πειστικότητά της στα μάτια της κοινής γνώμης. Πώς θα αντιδράσει; Με πρόσθετους βαθμούς προσγείωσης ή με νέα φάση υπόσχεσης για εξεγερτικότητα;
Εκείνο που επιπρόσθετα δίδαξαν οι υπέρθερμες μέρες της περασμένης εβδομάδας ήταν - και είναι πολύ βαρύ... - το αντίστοιχο εκείνου που είχαν ζήσει οι Κύπριοι την δική τους Μαύρη Βδομάδα του 2013. Δηλαδή το πόσο γρήγορος είναι ο χρόνος, πόσο ελάχιστο περιθώριο αφήνεται για χειρισμούς, πόσο κολλημένη στον τοίχο βρίσκεται η ομάδα πολιτικής διαχείρισης. Είχε προσπαθήσει να πει κάτι στην Κυβέρνηση, στους Σαμαροφύλακες και στον Βενιζέλο, ο Γκίκας Χαρδούβελης όταν επέστεψε απο την Ουάσιγκτον. είχε εξηγήσει στο οικονομικό επιτελείο ο υφυπουργός Οικονομικών (και sherpa του Σώϋμπλε) Steffen Kampeter τι είχε αληθινά πει στο Βερολίνο η Καγκελάριος στον Πρωθυπουργό (o oποίος άλλα κατάλαβε, πάντως άλλα είπε στα media) . τώρα μάλλον κάτι επιχειρεί να "περάσει" στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ο Γιώργος Σταθάκης, επανακάμψας κι αυτός απο Ουάσιγκτον. Θα ανοίξουν, έσω και εκ των υστέρων τα αυτιά; Διατηρούμε αρκετές αμφιβολίες...
Και να εξηγήσουμε το γιατί: υπάρχει πάντα ο πειρασμός - και τούτο ισχύει και για τον αλαφροΐσκιωτο εαυτό τής Κυβέρνησης Σαμαρά/Βενιζέλου (δείτε πώς θα πάει το θέμα του ανασχηματισμού, τώρα, που "χάρισε" μιαν ευκαιρία στην Κυβέρνηση η λαμπρή αποχώρηση Δημήτρη Αβραμόπουλου δι' Εσπερίαν...) και για του δύσκολα προσαρμοζόμενο στις απαιτήσεις της κυβερνητισμότητας ΣΥΡΙΖΑ - να διαβαστεί ανάποδα το "Δεν μας άφησαν!", με το οποίο ξεκινήσαμε αυτήν την ανάλυση. Να οικοδομηθεί, δηλαδή, μια νέα αντι-Μνημονιακή νεύρωση, βασισμένη στο ότι "εκείνοι", δηλαδή οι ξένοι/οι αγορές και οι πολιτικοί της Ευρώπης και τα διεθνή media και το ΔΝΤ και όλοι οι άλλοι "οι κακοί" από κοντά, μηχανεύτηκαν και πάλι δεινά για την καημένη την πατρίδα μας.
Αντί για μια βάση συναινέσεων, νέος παροξυσμός αντιπαράθεσης;
Αντί δηλαδή να συνειδητοποιήσουμε ότι οι λεονταρισμοί απλώς εξευτελίζουν εκείνους που τους επιχειρούν, αντί να "εγγράψουμε" στην κοινή γνώμη - η οποία βρίσκεται ούτως ή άλλως σε φάση επώδυνης συνειδητοποίησης - ότι η διαπραγμάτευση είναι κάτι στο οποιο κάτι δίνεις και κάτι παίρνεις, αντί να αφήσουμε να δημιουργηθούν συναινέσεις σε κάποια ελάχιστα (π.χ. τι ακόμη μπορεί αν σηκώσει το Ασφαλιστικό, πού χρειάζεται αληθινά χαλάρωση στα κόκκινα δάνεια, πού τελειώνει η ουσία και πού αρχίζει η ιδιοληψία στα εργασιακά: όλα, μέτωπα στα οποία η Τρόικα μπορεί να κάνει εύκολα ζημιά επανακάμπτουσα σε λίγες μέρες), αντί γι αυτό κινδυνεύουμε να στήσουμε ένα νέο σκηνικό καταδίωξης. Και, με την βοήθεια του κυνηγιού ανεμομύλων των "180" της προεδρικής εκλογής, να εκτονώσουν οι πολιτικές ηγεσίες την αίσθηση αδυναμίας τους που εισέπραξαν αυτές τις μέρες - απο "αγορές" και "εταίρους" εξίσου - σε έναν ακόμα παροξυσμό αντιπαράθεσης.
Σ' αυτό το φόντο, οι συζητήσεις που κάθε τόσο ανεβαίνουν στην επιφάνεια περί "Κυβέρνησης ειδικού σκοπού" (απ' αυτήν την Βουλή, εννοείται: μετά απο εκλογές, είναι άλλη υπόθεση) δεν είναι απλώς υπονομευμένες. Κινδυνεύουν να υποσκάψουν τον ίδιο τον πυρήνα συναίνεσης που προκύπτει - σιγά-σιγά, ως εκ των πραγμάτων - από την συνειδητοποίηση του πόσο δύσβατος είναι ο δρόμος μπροστά. Η Ελλάδα καλείται ουσιαστικά να πείσει τους "εταίρους" της, ότι το συνεχιζόμενο-άνευ-τέλους-στον ορίζοντα Πρόγραμμά της θα γίνει Πρόγραμμα Ανασυγκρότησης αντί για (μόνον) Πρόγραμμα Διάσωσης και Προσαρμογής. Δηλαδή από tax-tax-tax και cut-cut-cut, να περάσουμε σε κάτι που να κινητοποιεί (αληθινά) επενδύσεις και να διατηρεί (ειλικρινά) την κοινωνική συνοχή. Οι ίδιοι όμως οι "εταίροι" βρίσκονται σε ποικίλες φάσεις δικής τους αποσταθεροποίησης και νευρικότητας: οι Γερμανοί έχουν τους "Alternative fuer Deutschland" που ανεβαίνουν, έχουν την υπερήφανη οικονομία τους να γλιστράει, έχουν την υφήλιο να τους φωνάζει ότι πάνε να προσαράξουν τον εαυτό τους και την Ευρωζώνη. οι Γάλλοι έχουν χάσει την επαφή της γέφυρας του καραβιού με το πηδάλιο. οι Ιταλοί πάνε για τρίτη χρονιά σε ύφεση, με τα διορθωτικά μέτρα τους να μην πιάνουν. η ΕΚΤ πασχίζει να αποφύγει τον αποπληθωρισμό στην Ευρωζώνη, αλλά οι τράπεζες δεν δείχνουν ενθουσιασμό στα σήματά της (και η Γερμανία της έχει ανοίξει πόλεμο).
Αυτή η διαπραγμάτευση, μια τέτοια διαπραγμάτευση της Ελλάδας με τους "εταίρους" της έχει γνήσια λογική ακριβώς επειδή πηγάζει απο αδιέξοδα και των δυο πλευρών, αλλά και απο συνειδητοποιήσεις και των δυο πλευρών. Χρειάζεται κάτι που λείπει: χρόνο. Χρειάζεται και κάτι άλλο που λείπει: ένα μίνιμουμ εμπιστοσύνης. Α, ναι, χρειάζεται και πρόσωπα - δύσκολη υπόθεση μετά την πικρή εμπειρία της Κυβέρνησης Παπαδήμου. Στην δικιά μας πάντως άκρια της διαπραγμάτευσης, είναι τόσο πιο εύκολο να περιοριστούμε σ' έναν ακόμη κύκλο αντιπαράθεσης/σκυλοκαυγά, με φόντο το "Δεν μας άφησαν!"...
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Το άρθρο του μέλους μας Αντώνη Παπαγιαννίδη δημοσιεύτηκε στη ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ 20.10.2014
