Παρασκευή, 29 Μάρτιος 2024

Για να παρακολουθήσουμε την εμπιστοσύνη στην Βουλή


Τελικά, επιχειρώντας να τιθασεύσει τον πολιτικό χρόνο - γιατί αυτό έκανε, ουσιαστικά, η Κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου με την (αυτονόητη!) πρωτοβουλία του δεύτερου για "επιδέξιο" συνταγματικό χειρισμό με την ψήφο εμπιστοσύνης αυτής της εβδομάδας - η σημερινή κυβερνητική συσσωμάτωση έφερε το ρολόι στο παρελθόν. Το κατά πόσον είναι έξυπνο αυτό, να εγκαθίσταται δηλαδή κανείς στο χθες ή το προχθές ή το κάποτε επειδή το σήμερα είναι άβολο και το αύριο είναι φοβιστικό, εξαρτάται από το πόσο ακριβώς δυσαρεστεί το σήμερα και φοβίζει το αύριο.
Τουλάχιστον η συζήτηση στην Βουλή, που προηγείται της ψηφοφορίας επί της εμπιστοσύνης (σιγά-σιγά το έμαθαν όλοι: χρειάζεται μόνον η πλειοψηφία των παρόντων, άρα θα... αποφασίσει ο Εισαγγελεύς εκτελέσεως των ποινών για το αν θα κοσμήσουν την Βουλή των Ελλήνων οι ένοικοι Κορυδαλλού Χρυσαυγίτες, άρα θα δούμε τι θα κάνουν οι Δημαρίτες και οι λοιποί που διαθέτουν συνειδησιακή αμφιθυμία...), θα επιτρέψει ή μάλλον θα επιβάλει στα κυβερνητικά έδρανα να καταθέσουν μια συνολική πρόταση "επόμενης μέρας". Δεν εννοούμε, φυσικά, τις κορώνες Βαγγέλη Βενιζέλου και τις τυχόν πλειοδοσίες Νεοδημοκρατικής φιλολαϊκότητας, αλλά το κάτι-σαν-πρόγραμμα το οποίο υποτίθεται ότι εδώ και καιρό κυοφορείτο στο Μαξίμου με την συνδρομή ΚΕΠΕ, ΙΟΒΕ, Τράπεζας της Ελλάδος/ΔΟΜ, ακόμη-ακόμη και Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ/Βρυξελλών. και που, τώρα, θα πρέπει να αντιπαρατεθεί προς τις θέσεις με τις οποίες ο Αλέξης Τσίπρας στην ΔΕΘ (αρέσει-δεν αρέσει αυτό) έθεσε την ημερήσια διάταξη της εποχής και τώρα οι άλλοι τρέχουν... Ποσοτικοποιήσεις ή μη, συμβατότητα ή μη με τα Τροϊκανά ή με τα μετά-το-Πρόγραμμα-Προσαρμογής, πειστικότητα ή μη των σχεδιασμών και των ταξιμάτων - πάντως κάποια διαφάνεια θα αποκατασταθεί στην δημόσια συζήτηση μέσω Βουλής.
[Τώρα, άδηλον τι θα καταλάβει ο διαβουκολημένος Τύπος και τα τηλεπαράθυρα που - αμφότερες οι εκδοχές! - σπεύδουν κάθε μέρα να παπαγαλίσουν την πιο πρόσφατη διαρροή: χθες ανησυχία για τις διαπραγματεύσεις και την ανάλγητη στάση της Τρόικας. προχθές προαναγγελία "κόκκινων γραμμών". σήμερα αυτοπεποίθηση και διαβεβαιώσεις ότι όλα πάνε πρίμα - ήρθε άλλωστε και ο φίλος μας ο Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ. αύριο κάτι απο απαιτήσεις Μάριο Ντράγκι. ύστερα βλέπουμε... Πάντως, το να τεθούν στο τραπέζι και να συζητηθούν προτάσεις πολιτικής είναι κάτι το θετικό. Αν μη τι άλλο επειδή (πρέπει να) υπευθυνοποιεί τους πολίτες οι οποίοι ετοιμάζονται σιγά-σιγά να γίνουν ψηφοφόροι].

Πορευόμαστε προς εκλογές Μαΐου 2012 ή Ιουνίου 2012;
Όλος αυτός ο χειρισμός, βέβαια, απλώς μετακινεί την ώρα της κρίσης τον Φεβρουάριο του 2015, τότε όπου - αν δεν υπάρξει άλλο ατύχημα διαδρομής - κατά τα φαινόμενα ετοιμάζεται να αστοχήσει η Προεδρική εκλογή δια των "180" και θα βρεθούμε σε εκλογές. Για τις οποίες, ακριβώς στήνεται όλο αυτό το προεκλογικό σκηνικό (και ανεβαίνει στις αγορές ο "πολιτικός κίνδυνος χώρας" για την Ελλάδα). Το ερώτημα όμως - το αληθινό, το ουσιαστικό! - είναι αν αυτές οι εκλογές θα είναι επανάληψη του Μαΐου ή του Ιουνίου του 2012.
Τι ήταν ο Μάιος; Η απαρχή της πολυδιάσπασης, της θρυμματοποίησης του πολιτικού σκηνικού, με τον παλιό διπολισμό να πηγαίνει περίπατο και με διάφορα φυτά (δηλητηριώδη όπως η Χρυσαυγή, παράξενα όπως οι ΑνΕλληνες) να διεκδικούν τόπο; Ή "ξήλωμα" εκείνου που είχε οδηγήσει έως τότε τα πράγματα - του ΠΑΣΟΚ, όχι δε απλώς του ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ - , όπως είχε ταυτισθεί με τις επιλογές και την οδύνη των Μνημονιακών επιλογών; Συν η δημιουργία στην θέση εκείνη (πιο ριζοσπαστικά) του ΣΥΡΙΖΑ
Τι ήταν πάλι ο Ιούνιος; Η επίσημη επανεβεβαίωση απο τον ψηφοφόρο οτι δεν θέλει/δεν δέχεται αυτοδυναμίες, ότι δηλαδή επιβάλλει συνεργασίες/συγκυβέρνηση; Ή μια θεμελιακή επιλογή - σε αντιπαράθεση με το βασικό λάβαρο του τότε ΣΥΡΙΖΑ - υπέρ της εμμονής στην λεγόμενη "Ευρωπαϊκή προοπτική";
Αν έχουμε Μάιο θα πλήξει, αυτήν την φορά, την Νέα Δημοκρατία όσο κι αν αυτή πάει να "παίξει το ΠΑΣΟΚ", δηλαδή να κάνει αντιπολίτευση σε ό,τι η ίδια εφαρμόζει ("λόγω της κακιάς Τρόικας"). Θα συνεχίσει βέβαια να διαλύει και το ΠΑΣΟΚ, όπως το έπραξαν ήδη και οι Ευρωεκλογές. "Γεύση Ιουνίου" ενδεχομένως να υπάρχει, όχι όμως τόσο ως απόκρουση των αυτοδυναμιών όσο ως επιμονή - ψυχολογική, με λογική ενός Ευρωπαϊκού "ανήκειν"; ή απορρέουσα από τον φόβο που επιδιώκεται να παίξει κυρίαρχο ρόλο, πχ. με την συζήτηση για τις καταθέσεις; - στην Ευρωπαϊκή συνέχεια. Αυτό είναι που κυρίως θα παρακολουθήσουμε στο θέατρο σκιών της ψήφου εμπιστοσύνης στην Βουλή των Ελλήνων αυτές τις μέρες...

Μην σβήνετε τις σοβαρές πτυχές της μνήμης από την συνείδηση
Αν όμως αυτή είναι μια πρώτη μορφή επιστροφής στο παρελθόν, υπάρχει μια άλλη λιγότερο σημαντική πλην δυνητικά πιο ολισθηρή. Τι εννοούμε; Είδαμε κάποια στιγμή της περασμένης βδομάδας το επεισόδιο της παρουσίας ή μη Χρύσανθου Λαζαρίδη στις διαβουλεύσεις Γκίκα Χαρδούβελη με την Τρόικα, επεισόδιο που απεκάλυψε ότι υπήρχε ήδη ανησυχία Βενιζέλου/ΠΑΣΟΚ για το όλο στήσιμο των διαπραγματεύσεων: αυτό μας συνδέει άμεσα με το πώς "παρήχθη" η σημερινή Κυβέρνηση.
Μην ξεχνούμε - έτσι που έρχεται στην πρώτη γραμμή το περίπου σύνθημα "Τώρα το Μνημόνιο τελειώνει!" συν "Φεύγει η Τρόικα, που τόσο μας ταλαιπώρησε..." - ότι η βασική συνιστώσα της Κυβέρνησης Σαμαρά/Βενιζέλου είναι η ΝΔ . Η ΝΔ που, στο Ζάππειο-Ι τουλάχιστον, είχε διατυπώσει μια δομημένη κριτική απέναντι στο Μνημόνιο-Ι. στο Ζάππειο-ΙΙ, μάλιστα, είχε προχωρήσει και σε διατύπωση εναλλακτικής πρότασης: εκείνης που πήγαινε να διαπραγματευθεί με τους "εταίρους" μας μετά την Κυβέρνηση Παπαδήμου και τα PSI.
Ε, λοιπόν, αυτήν όλη την πορεία των Ζαππείων τα οποία "έχτισαν" την στάση της ΝΔ την είχε στενά παρακολουθήσει (αν όχι διαμορφώσει...) ο Χρύσανθος Λαζαρίδης. Ο οποίος - ακόμη πιο καίρια - έπαιξε κεντρικό/instrumental ρόλο και στην μετάβαση της ΝΔ στο σχήμα Παπαδήμου, κυρίως όμως στην (μετά τον Μάιο/Ιούνιο ) "μεγάλη ανατροπή" της συγκυβέρνησης, με ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αλλά - προπαντός! - της ευθυγράμμισης προς νέο Πρόγραμμα Προσαρμογής. Εδώ, ελλοχεύει ένα διπλό ψέμα: η διαπραγμάτευση με τους "εταίρους" μας, που οδήγησε στο Μνημόνιο-ΙΙ και όλα όσα ζήσαμε το 2013-14 είναι ψέμα ότι "δεν έγινε" (όπως δεν είχε γίνει τίποτε, μα τίποτε! ως διαπραγμάτευση επί ΓΑΠ/Παπακωνσταντίνου με το Μνημόνιο-Ι). η διαπραγμάτευση όμως αυτή, του 2012, κατόρθωσε να ενσωματώσει μικρό μόνο τμήμα των αναλύσεων των Ζαππείων. Σε όλην αυτήν την διαδρομή, ο ρόλος Χρύσανθου - μην προσωποποιούμε την ιστορία, αλλά όπως και να το κάνουμε τα άτομα οδηγούν τις πολιτικές - υπήρξε τουλάχιστον όσο κεντρικός του Γιάννη Στουρνάρα. Ο οποίος, για να μην αφήσουμε κομμάτια ιστορίας απέξω, ευθώς ως είχε επιστρέψει απο την διαπραγμάτευση του τέλους 2012, είχε εξηγήσει δημόσια/on-record πόσο μονόπλευρο ήταν το αποτέλεσμα, πόσο front-loaded ήταν η πορεία που συμφωνήθηκε. Αυτό, δηλαδή, που έφερε την καταβύθιση του 2013, αλλά και ... το διαβόητο Πρωτογενές Πλεόνασμα.
Όταν λοιπόν ακούμε ότι στην τωρινή στροφή, υπάρχει "ζήτημα Λαζαρίδη", ουσιαστικά θέλουμε να χάσουμε (θέλουν να μας κάνουν να χάσουμε) την μνήμη των πραγμάτων. Το ίδιο, όταν μάθουμε αύριο, ότι "δεν πρέπει να πολυαναμειγνύεται ο Γιάννης Στουρνάρας".
Ανάλογα, λιγάκι πιο χλωμά όμως (όχι επειδή πέρασε περισσότερος χρόνος, αλλά επειδή όπως είπαμε δεν υπήρξε αρχική διαπραγμάτευση: και τούτο όχι επειδή η εποχή ΓΑΠ/Παπακωνσταντίνου ήταν προσκυνημένη, αλλά επειδή... στην φάση Καστελλόριζου οι άνθρωποι είχαν φρικάρει από τον πανικό τους) ισχύουν και με τις προηγούμενες φάσεις. Το ότι οι ημέρες Παπακωνσταντίνου "βολικά" έχουν σβήσει - τότε, δηλαδή, που έγινε η εξαρχής στρεβλή θεμελίωση του Μνημονίου/Προγράμματος Προσαρμογής όπως... εξηγούσαν τα Ζάππεια - οφείλεται στο ότι ό ίδιος βρέθηκε μπλεγμένος στα δίχτυα της λίστας Λαγκάρντ. ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου μόλις τώρα ξανασηκώνεται από την πρόταση δημοψηφίσματος του 2011. (Το οποίο, ή μάλλον τον λιθοβολισμό του οποίου, σιγά-σιγά η "δημοκρατική Ευρώπη" συνειδητοποιεί τι σήμανε. Άλλη ιστορία, αυτή). Όμως το ότι η σημερινή ηγεσία του πάλαι ποτέ διαλάμψαντος ΠΑΣΟΚ λησμονεί την άλλη μεγάλη στροφή (ποια; μα... της "πολιτικής διαπραγμάτευσης" Β.Β. , που έφερε το χαράτσι Βενιζέλου και μιαν ομοβροντία περί το Ασφαλιστικό, το οποίο τώρα ωριμάζει) αποτελεί πρόσθετο ακρωτηριασμό της μνήμης. Ενώ τότε ουσιαστικά, και με πελώριο κόστος, ήταν που "στάθηκε στα πόδια της" η δημοσιονομική ισορροπία.
Πάμε λοιπόν για showtime και μαλλιοτράβηγμα στην Βουλή των Ελλήνων και την συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης. Όχι όμως και σβησμένη κάθε μνήμη.
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στη Ναυτεμπορική στις 06-10-2014

Προσθήκη νέου σχολίου


Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση