Παρασκευή, 29 Μάρτιος 2024

Παλιά αντανακλαστικά σε (εντελώς) νέες συνθήκες

Με την δημόσια συζήτηση να πορεύεται προς την καρδιά του πελώριου Ελληνικού καλοκαιριού, το πολιτικό σύστημα πασχίζει να σεβασθεί (κατ' επιταγήν του - αποδεικνύεται - γενάρχη ολόκληρης της πολιτικής τάξης της Μεταπολίτευσης, του Ανδρέα Παπανδρέου) "τα μπάνια του λαού". Πλην όμως, να, η πραγματικότητα της οικονομίας δεν τους αφήνει ν' αγιάσουν!
Εμείς πάντως, προσπαθώντας να συμμορφωθούμε μ' αυτήν την λογική, δεσμευόμαστε να ... μην χρησιμοποιήσουμε νούμερα, αριθμούς, ποσοστικές ενδείξεις σ' αυτό το σημείωμα. Κι ας ξανασκύβουν πάνω στα στοιχεία των δημοσιονομικών και των εξωτερικών συναλλαγών (αλλά και των κεφαλαιακών αναγκών) της Ελλάδας του δεύτερου 6μήνου του 2014 απο τους Τροϊκανούς και τους μεταμελημένους του ΔΝΤ μέχρι τους ανθρώπους "της εποχής Χαρδούβελη" στο ΥΠΟΙΚ ή τους συμμετέχοντες του brainstorming του Economist που (μεσοκαλόκαιρα!) καλούν να αναζητήσουμε "το μεγάλο σημείο καμπής (big turning point) για την Ελλάδα στο μεγάλο νέο αναστοχασμό (big rethink) για την Ευρώπη".

Από την αυτοδικαίωση των δικαστικών
στην κατάληξη του ΕΜΠ και το σώου της ΔΕΗ
Λοιπόν: ζώντας κάτω από τον ήπιο εκτροχιασμό των δημοσιονομικών απαιτήσεων όπως προκύπτουν απο τις δικαστικές αποφάσεις οι οποίες - για να δικαιολογήσουν την άποψη του Μισθοδικείου περί "ευπρεπούς επιπέδου διαβίωσης", το οποίο αποτελεί δικαίωμα των δικαστών μας - επαναφέρουν στο 2012 τα εισοδήματα όλου του "σκληρού πυρήνα" του Δημοσίου, έχοντας να κάνουν και με την πολύ πιο ουσιαστική κατολίσθηση που υπόσχεται/απειλεί να ρθει το φθινόπωρο με το Ασφαλιστικό, η Κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου χρειαζόταν έναν αντιπερισπασμό. Τον βρήκε - σχεδόν ιδεώδη! - με τις κινήσεις ανοίγματος μετώπων απο "αιχμηρές" συνδικαλιστές ομάδες, τις οποίες έκρινε πολιτικά επωφελές να στηρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ. Όμως... να, οι πραγματικές συνθήκες έχουν αλλάξει, έχουν μετακινηθεί.
Τι θα πει αυτό; Με την γνώριμη λογική του meum est, της ιδιοκτησίας επί των θεσμών στους οποίους (υποτίθεται) εργάζονται, οι απειλούμενοι με διαθεσιμότητα διοικητικοί υπάλληλοι του ΕΜΠ σήκωσαν ψηλά το μπαϊράκι της κατάληψης του Ιδρύματος. Έχοντας, όπως ακριβώς οι δικαστικοί, την βαθιά πεποίθηση ότι είναι "διαφορετικοί" απο τον όχλο, απο το vulgum pecus ανέργων, απροστάτευτων εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα, ακόμη-ακόμη "άλλων" απειλούμενων του δημοσίου τομέα (σχολικοί φύλακες, καθαρίστριες, δημοτικοί αστυνομικοί: δηλαδή... λαουτζίκος!), οι άνθρωποι του ΕΜΠ κράτησαν ομήρους τους φοιτητές προκειμένου να επωφεληθούν της εσωτερικής αμφιθυμίας της Κυβέρνησης - Λοβέρδος έναντι Αρβανιτόπουλου, "προοδευτικό πρόσημο" ΠΑΣΟΚ έναντι ΝΔ - και να κερδίσουν ό,τι μπορούν. Πέτυχαν το στοιχείο εκείνο ειδικής μεταχείρισης που "δικαιούνται". πάντως ήθελαν/απαιτούσαν/χρειάζονταν ευθύτερη υποχώρηση των "απέναντι": πλην όμως, ευθύς ως ενεφανίσθη εισαγγελική έρευνα για τις πρακτικές καταλήψεις στο ΕΜΠ, έκαναν πίσω και οι ίδιοι και όσοι φοιτητές υλοποιούσαν την κατάληψη. "Το εξάμηνο δεν θα χαθεί".
Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα η κατάσταση με την "μικρή ΔΕΗ", όπου με την θεωρία περί ηλεκτρισμού ως κοινωνικού αγαθού άνθισε η γνώριμη βαθιά αντικοινωνική πρακτική της απεργίας που οδηγεί σε διακοπές ρεύματος μέσα στο καλοκαίρι, την τουριστική σαιζόν, τα γνωστά και καθιερωμένα. Για να ανοίξει η πόρτα στην επιστράτευση/επίταξη: γνώριμο το αντανακλαστικό. Βέβαια έλλειψε η γραφική και μηντιακά πολύτιμη επιθετικότητα ενός Νίκου Φωτόπουλου (των ημερών ομηρίας Τάκη Αθανασόπουλου, όταν όλα ήταν πολύ πιο μελετημένα και σταδιακά), όμως και πάλι ξεθάφτηκαν τα τσεκούρια του πολέμου. Εδώ η στήριξη ΣΥΡΙΖΑ ήταν πιο άμεση, καθώς "έπαιξε" ο χειρισμός του δημοψηφίσματος υπέρ ή κατά της περαιτέρω ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, με τον πρόσθετο χειρισμό ΚΚΕ για δημοψήφισμα υπέρ ή κατά του συνολικού πλαισίου της ενεργειακής οικονομίας να ανοίγει προοπτικές συμφωνημένης διαφωνίας στα πλαίσια διακυβέρνησης "για πρώτη φορά Αριστερά" - χειρισμοί που σε κάνουν να ρεμβάζεις - όμως και πάλιν η μαχητικότητα υπήρξε πολύ πολύ πιο χαμηλότονη απ' όσο θυμόμασταν. Χαρακτηριστικά, όταν κρίνονταν τα ασφαλιστικά μέτρα για την κήρυξη της απεργίας ως παρανόμου/καταχρηστικής (ως γνωστόν μια απεργία ελάχιστα ενδιαφέρει αν είναι νόμιμη ή παράνομη "υπό Ελληνικές συνθήκες": ενδιαφέρει αν θα είναι επιτυχημένη ή αποτυχημένη) οι ίδιοι οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των εργαζόμενων βρέθηκαν να υποστηρίζουν ότι με τίποτε η απεργία δεν θα οδηγούσε σε περικοπές ηλεκτροδότησης! Ενώ άλλοι σχεδίαζαν υψηλότερο προσωπικό ασφαλείας μην και εκτονωθεί η ένταση....

Η νέα ψευδαίσθηση περι χρέους -
Γιάννης Στουρνάρας και Γιάννης Μηλιός
Ενώ έτσι τρέχει η άμεση επικαιρότητα θυλάκων της οικονομίας που οδηγεί την πολιτική αντιπαράθεση , η "μεγάλη λευκή ελπίδα" του φθινοπώρου - που είχε προδιαγαφεί ότι θα ήταν αν όχι η (στην λαϊκή φαντασία) επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με τους Ευρωπαίους, με Γιάννη Στουρνάρα σε ρόλο λευκού ιππότη κοκ - πηγαίνει ταυτόχρονα πιο πίσω αλλά και πιο ψηλά. Τι σημαίνει πάλιν αυτό; Με τις αγορές να συνεχίζουν να βλέπουν θετικά την περίπτωση "Ελλάδα" - όθεν και η νέα έκδοση ομολόγων, που επιταχύνεται, με τους διάφορους μεγάλους του διεθνούς τραπεζικού κατεστημένου όλο και να κάνουν μια περατζάδα απο Αθήνα! - οι Ευρωπαίοι "εταίροι" τείνουν να εντάξουν την ιδιαίτερη Ελληνική συζήτηση σε μια σαφώς ευρύτερη Ευρωπαϊκή αναθεώρηση/νέα θεώρηση των πραγμάτων.
Αυτό βοηθάει την Ελλάδα; Ναι και όχι. Ναι, διότι η προσέγγιση του Ελληνικού προβλήματος, απο μόνο του, δεν θα πήγαινε τα πράγματα και πολύ μακριά. Είτε ο λευκός ιππότης ήταν ο Γ. Στουρνάρας, είτε όποιος τυχόν πρόωρες εκλογές θάφερναν στην πρώτη γραμμή απο πλευράς ΣΥΡΙΖΑ. (Πύκνωσαν πάντως πάλιν οι ενδείξεις ότι οι "εταίροι" αποθαρρύνουν το σχήμα Σαμαρά-Βενιζέλου να αυτοφυγαδευθεί όπως ο Κώστας Καραμανλής).
΄Οχι, διότι οι συνολικές συζητήσεις στην "Ευρώπη" - δηλαδή: η ωρίμανση των πραγμάτων στην Γερμανία... - πηγαίνουν προς στιγμήν προς άλλη κατεύθυνση. Πριν απο κάποιους μήνες, μια Ελληνίδα ερευνήτρια - δημοσιογράφος, η Μαριαννα Tόλια, είχε συγκεντρώσει σ' ένα μικρό βιβλίο ("Το ευρώ, ο Νότος και η Ελλάδα - Έρευνες και Προσεγγίσεις για την κρίση στον Ευρωπαϊκό Νότο και ο ρόλος του ευρώ") μια σειρά απο μελέτες - από το ίδιο το ΔΝΤ, απο την Banque de France, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα... - που έδειχναν πώς το αδιέξοδo του Ευρωπαϊκού Νότου δεν προήλθε απο την αύξηση του εργατικού κόστους όπως έχει περάσει στην κοινή γνώμη του Βορρά η επικρατούσα γερμανική προπαγάνδα. Αντιθέτως, προέκυψε απο το κυριολεκτικό ξεπάτωμα του παραγωγικού μοντέλου του Ευρωπαϊκού Νότου με τον συνδυασμό (α) της έγκαιρης μείωσης του εργατικού κόστους στην ίδια την Γερμανία, (β) της στρεβλής αρχιτεκτονικής της Ευρωζώνης που έχει εγκαταστήσει τον μεν Βορρά σε χαμηλά πραγματικά επιτόκια, τον δε Νότο σε πολύ υψηλότερα και (γ) το πλέγμα εμπορικών και επενδυτικών σχέσεων της "Ευρώπης" με την βαριά παραγωγική μηχανή καταναλωτικών αγαθών της Κίνας.
Ήδη, λοιπόν, μελέτη της Deutsche Bank έρχεται να "αξιοποιήσει" με τον δικό της τρόπο παρόμοιες τοποθετήσεις ερευνητών. Αξιοποιεί το επιχείρημα με τέτοιον τρόπο, ώστε να προκύπτει πώς ο νέος "κακός" μπορεί να μην είναι οι σπατάλες, αναποτελεσματικές, ακριβές στο εργατικό κόστος παραγωγής χώρες του Νότου, αλλά είναι ... η Κίνα. Έχει, βλέπετε, προηγηθεί κάτι που θορύβησε την Γερμανική πλευρά: η απο μέρους της (απερχόμενης) Ευρωπαϊκής Επιτροπής ανακίνηση θέματος ευθύνης της ίδιας της Γερμανίας για τις μακροοικονομικές ισορροπίες στα πλαίσια της ΕΕ - πώς; Μέσα από τα παραγόμενα υπερβολικά εμπορικά πλεονάσματά της, που φθάνουν αισίως το 7,5% του ΑΕΠ της χώρας. "Φυσικά" η Γερμανία ουδέποτε θα το δεχθεί, αυτό...
Πολύ πιο πρόσφατα, ο Γιάννης Μηλιός ως υπεύθυνος Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, εξηγούσε - πρώτα στα ΝΕΑ, ύστερα πολύ πιο διεξοδικά και θεμελιωμένα στην εκπομπή "Ασκώ τα δικαιώματά μου" στην ERTOPEN - πώς οι συζητήσεις για μείωση του χρέους της Ευρωπαϊκής περιφέρειας (και μπορεί τα 300+ δισ ευρώ "μας" να είναι για μας συνθλιπτικά, όμως τα 2+ τρισ της Ιταλίας είναι το αληθινό βουνό...) δεν αποτελούν για την ¨Ευρώπη" το πραγματικό ενδιαφέρον. Θα μπορούσε - όπως είχε εξηγηθεί και απο τον Νικολα Οικονομίδη προ εβδομάδων, τον ίδιο που κινδύνευσε να "τιμωρηθεί" γι αυτό με το να γίνει... υπουργός Οικονομικών αντί του Γκίκα Χαρδούβελη... - να υπάρξει μια ακραία μακροπροθεσμιοποίηση του χρέους, ένα "θάψιμο του χρέους" στην αγκαλιά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για 5 ή 6 δεκαετίες, χωρίς να θιγεί η θεσμική τιμή της Ευρωζώνης. Όμως, όπως πρόσφατα σημείωνε ευθέως η Έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα πριν λιγότερο απο δυο μήνες "μια μείωση του χρέους στην Ελλάδα θα μπορούσε να κάνει την χώρα να χαλαρώσει τις μεταρρυθμίσεις. Το μεγάλο χρέος θεωρείται μοχλός πίεσης προς την κυβέρνηση, την αναγκάζει να δρα".
Δύσκολη υπόθεση να δρας με παλιά αντανακλαστικά.

Δημοσιεύτηκε στην "Ναυτεμπορική" στις 8/7/2014

Προσθήκη νέου σχολίου


Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση