Παρασκευή, 19 Απρίλιος 2024
Όταν έγινε η απορρόφηση της ΑΤΕ από την Τράπεζα Πειραιώς, πέρα από την (μαθημένα τα βουνά από χιόνια...) αναμενόμενη σειρά αντιδράσεων και τους φόβους για το μέλλον της χρηματοδότησης του πρωτογενούς τομέα -διότι αυτή είναι η ουσία, ήδη από την δεκαετία του΄30 όταν υπό την πίεση της Κοινωνίας των Εθνών (και τη μεταρρυθμιστική λογική Βενιζέλου, Ελευθερίου Βενιζέλου) δημιουργήθηκε από τα σπλάχνα της Εθνικής Τράπεζας, η Αγροτική - είχε τεθεί το ερώτημα αν και πώς η Πειραιώς μπορούσε να «κληρονομήσει» κάτι από τα αντανακλαστικά της Αγροτικής. Πώς, δηλαδή, μια τράπεζα που στρατολόγησε με επιτυχία Άνθιμο Θωμόπουλο ή Νίκο Καραμούζη θα ξανάβρισκε το πνεύμα ενός Στέφανου Δέλτα ή ενός Κωνσταντίνου Γόντικα, ενός Αλέξανδρου Μυλωνά ή ενός Διαμαντή Πεπελάση - σταματούμε εδώ. Ερωτήματα ουσίας αυτά και όχι προσχηματικά.
Ώσπου είδαμε να τρέχει -τις τελευταίες βδομάδες- μια ολόκληρη τηλεοπτική καμπάνια που πρόβαλε την έννοια και τη λογική της συμβολαιακής γεωργίας από την Πειραιώς. Έπεσε, δε, στα χέρια μας και το εφημεριδάκι «Επί Γης», με επιμέλεια Στ. Ζωντού, όπου η Πειραιώς προσπαθεί να δείξει ότι έχει ενσωματώσει μια συνολική -που μάλιστα την προβάλει ως νέα- αντίληψη για τη χρηματοδοτική κάλυψη της γεωργίας (σωστότερα: του αγροτοδιατροφικού τομέα), και μάλιστα με ξεκίνημα την ανάλυση της συμβολαιακής λογικής, με την οποία επιχειρείται να αποκτήσει επιχειρηματική λογική ο αγροτικός τομέας. Ο αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος της Πειραιώς, Χρ. Αντωνιάδης, απαντά εκ των προτέρων στην ενδεχόμενη δυσπιστία του ιδιαίτερου πελάτη της ΑΤΕ, του αγρότη που ήδη βρίσκεται στην Πειραιώς, διαβεβαιώνοντας ότι «είναι σε θέση να κατανοεί τις ιδιαίτερες απαιτήσεις των αγροτικών εκμεταλλεύσεων και τον κυκλικό και πολυλειτουργικό χαρακτήρα της γεωργίας».
Τα διαβάζαμε λοιπόν αυτά και -με τη συνήθεια του δημοσιογραφικού σιναφιού, που γενικώς «διαβάζει»- διαπιστώσαμε ότι συνηχούσαν με παρατηρήσεις τις οποίες πριν μήνες είχαμε συναντήσει για την ίδια αυτή συμβολαιακή λογική σε ένα αναπάντεχο σημείο -το ηλεκτρονικό TVXS του Στέλιου Κούλογου- δια χειρός της Αγγελικής Μυλωνά, από τους «παλιούς» ακριβώς της ΑΤΕ. Εκεί, ξεκινώντας από την περιγραφή των δυνατοτήτων της σημερινής γεωργίας (με παράδειγμα την πεδιάδα των Σερρών και του Στρυμώνα, που «μπορούν να θρέψουν Λουξεμβούργο και Μάλτα και Μονακό μαζί»... αλλά και όπου προωθούνται πρότυπες δραστηριότητες, από βουβαλίσιο κρέας και γάλα μέχρι φάρμα στρουθοκαμήλων, δίπλα σε ρύζι και βιομηχανικη ντομάτα), περνούσε στη διευκρίνιση του ρόλου της συμβολαιακής προσέγγισης. Που σε άλλο σημείο του κειμένου, πιο αυστηρό, εξηγείται πώς μπορεί να μειώσει την αστάθεια των τιμών, να εξασφαλίσει σταθερό περιβάλλον, να λειτουργήσει ως καταλυτης για επενδυτικές πρωτοβουλίες, να στηρίξει χρηματοδοτικά δίκτυα πωλήσεων ή εξαγωγών. «Ο παραγωγός θα έχει όλη την απαιτούμενη ρευστότητα, αποκλειστικά για παραγωγικό σκοπό, τη στιγμή που τη χρειάζεται, αλλά και εγγυημένη πληρωμή της παραγωγής που έχει συμφωνήσει να παραδώσει». Με σημερινούς όρους, αυτή είναι η σύγχρονη εκδοχή του αγροτικού παραδείσου...
Δεν ξέρουμε αν τελικά η Πειραιώς/ΑΤΕ πέτυχε τον στόχο των 30 συμβολαίων, συνολικού ύψους 170 εκατ. ευρώ -με τα 70 απευθείας για παραγωγούς, τα υπόλοιπα για συνεργαζόμενες επιχειρήσεις- όμως είναι ενδιαφέρον να βλέπει κανείς πώς η πείρα της Αγροτικής έρχεται να ενσωματωθεί στη σημερινή λειτουργία του αγροτοδιατροφικού τομέα. Αν πάει κανείς πίσω, κάπου τρία τέταρτα του αιώνα -τότε που η Αγροτική πολεμούσε για τον εκχρηματισμό της ελληνικής γεωργίας- θα βρει παράξενες συνηχήσεις με τις απαιτήσεις του τώρα.
Δημοσιεύτηκε στο protagon στις 9/6
