Πέμπτη, 28 Μάρτιος 2024

Η πολιτική ζωή ως κλεφτοπόλεμος

09aΤίποτε απ' όλα όσα θα διαβάσετε στην συνέχεια – τα οποία πιστεύουμε απόλυτα, τα οποία αποτελούν το καλύτερο προϊόν της όποιας αναλυτικής ικανότητάς μας! – δεν έχουν ουσία. Διότι η πραγματική ζωή, στην οικονομία και την κοινωνία, παίζεται αλλιώς. Για να το καταλάβετε, δείτε λοιπόν τα δυο αμέσως επόμενα επεισόδια:

Πηγαίνει ένας άνθρωπος στην διεύθυνση Γεωργίας της περιοχής του (τώρα, σήμερα, στην εποχή του συγκριτικά φωτισμένου υπουργού Θανάση Τσαυτάρη από τον οποίο έχουμε ακούσει από τις πιο ουσιώδεις παρεμβάσεις για την προσπάθεια να «ξεκολλήσει» ο πρωτογενής τομέας) και παίρνει κατ' αρχήν άδεια να ξεκινήσει καλλιέργεια σαλιγκαριών. Μπορεί να ακούγεται παράξενο, όμως πρόκειται για μια καλλιέργεια που μπορεί να πήρε μπρος πρόσφατα, όμως και αποδίδει και βρίσκει ανά την Ελλάδα μιμητές και πετυχαίνει εξαγωγικές επιδόσεις. Ετοιμάζεται λοιπόν ο άνθρωπός μας, διαρρυθμίζει τον χώρο του, οργανώνει τις προμήθειές του, δανείζεται, φτιάχνει τις συμβάσεις του – πάει να πάρει την οριστική άδεια (η οποία προϋποθέτει τις προηγούμενες κινήσεις) και ...του την αρνούνται επειδή στην περιοχή «δεν επιτρέπεται η εκτροφή κτηνών». Τελεία.

Ναι, το κάναμε το αυτονόητο ερώτημα: «επιχείρησε να λαδώσει;» Μας δόθηκε η απάντηση ότι ούτε γνωρίζει την τέχνη, ούτε την θέλει. Καλά να πάθει).

Πάμε τώρα σ' ένα άλλο επεισόδιο, βιωμένο προ ημερών. Πρωί Παρασκευής, στην κορύφωση της κίνησης και στην διασταύρωση Κατεχάκη με Μεσογείων, ακριβώς πάνω στην γωνία είναι σταματημένο μπροστά στον φούρνο-καφέ ένα αυτοκίνητο. Μέσα δυο νεαροί άντρες, η μια πόρτα ανοιχτή, κάποιος ή κάποιοι έχουν πάει προφανώς μέσα να πάρουν καφέ. Δυσκολεύει σαφώς την κίνηση, την οποία επιχειρεί να ρυθμίσει ο τροχονόμος, καθώς το ρεύμα της Κατεχάκη πάει εν μέρει να στρίψει κλειστά δεξιά, προς την Μεσογείων, και το λεβέντικα σταθμευμένο στην γωνία εμπόδιο ανακόπτει την κίνηση. Κορναρίσματα, εκνευρισμός. Ο τροχονόμος, απορημένος αλλά και πονηρεμένος προφανώς, κάνει νόημα στον οδηγό του να φύγει. Ο άλλος, τίποτε! Σε μια διακοπή της ροής, πλησιάζει, λέει στον οδηγό: «Φύγε, τώρα, αμέσως!» , ο άλλος χαλαρά του απαντάει κάτι αλλά δεν κινείται. ο δυστυχής τροχονόμος βγάζει το μπλοκάκι να κόψει κλήση, κάνει να αρχίσει να τον γράφει. βγαίνει από το μαγαζί ένας τρίτος λεβέντης, αρχίζει να του μιλάει. ο τροχονόμος σχεδόν διαμαρτύρεται, οι περαστικοί κοιτάνε και σχολιάζουν, η ώρα περνάει, το εμπόδιο παραμένει.

Τι έγινε τελικά; Τίποτε! (Η μαρτυρία – και η πινακίδα του αυτοκινήτου – στην διάθεση του κ. Δένδια . Ήταν το πρωί μετά την ημέρα αποκατάστασης της τάξης στο Ραδιομέγαρο της Μεσογείου, λίγο πιο πάνω).

Η αναγνώριση του ΣΥΡΙΖΑ προς ΝΔ
και η ευγνωμοσύνη ως πολιτική αρετή

Ας μας συγχωρήσει ο αναγνώστης για το ταπεινόν των επεισοδίων που καταγράψαμε, όμως ειλικρινά όταν αυτή – όταν τέτοια... - είναι η πραγματικότητα, όλα τα άλλα τα υψηλά δεν έχουν νόημα. Κανένα. Η πολιτική ζωή, η συζήτηση για την οικονομία, οι πτυχές της οικονομικής πολιτικής, όλα αποδεικνύεται πως λειτουργούν σ' ένα παράλληλο σύμπαν το οποίο βαθύτατα περιφρονεί την ζωή των πραγματικών ανθρώπων.

Πάμε όμως και σ' αυτά, τα επίσημα: δεν αποφεύγονται! Την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, η έκβαση της ψήφου μομφής («δυσπιστίας» το λέει για λόγους πολιτικής ορθότητας το Σύνταγμα...) που προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ κατά της Κυβέρνησης ΝΔ/ΠΑΣΟΚ με φαινόμενη αφορμή τον χειρισμό της πικρής ιστορίας της ΕΡΤ, κυρίως όμως με στόχο την διαπραγμάτευση της εφαρμογής του Μνημονίου, δεν έχει κριθεί. Πάντως μόνο μεγάλη ανατροπή – πολιτικός σεισμός – θα μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα. Όπως έγινε, την στιγμή και με το περιεχόμενο που έγινε, η κίνηση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στόχο έχει να αγοράσει πολιτικό χρόνο, να μεταφέρει τις πολιτικές εξελίξεις παραπέρα, επιδεινώνοντας ταυτόχρονα το ισοζύγιο πολιτικού κόστους εις βάρος της Κυβέρνησης. Βέβαια, το ίδιο μπορεί να το διατυπώσει κανείς και πιο σουρεαλιστικά: βλέποντας οι Συριζαίοι ότι η Κυβέρνηση προσχωρεί βαθμιαία στις δικές τους θέσεις στα θέματα της σχέσης με την Τρόικα (η βροχή του «Όχι νέα μέτρα», του γενικώς «Δεν θα περνάνε τέτοια από την Βουλή») χρειάστηκαν να βρουν ένα στοιχείο διαφοροποίησης. οπότε έδραξαν την ευκαιρία των ΜΑΤ στην ΕΡΤ προκειμένου να ξαναγυρίσουν στον πολιτικό κλεφτοπόλεμο. Αναγνώρισε ο ΣΥΡΙΖΑ ότι η Κυβέρνηση προσχωρεί στην λογική του, οπότε από ευγνωμοσύνη της χάρισε πολιτικό χρόνο...

Να το δούμε όμως και πιο ουσιαστικά: ο χειρισμός της ψήφου μομφής τι κάνει; (Α) «Κολλάει» την ΝΔ και τους βουλευτές της, τους διαφόρους «70» κλπ., που παριστάνουν ή που ειλικρινά διαφωνούν με την μια ή με την άλλη πτυχή των φορολογικών, ή των ασφαλιστικών, η των πλειστηριασμών, στην πραγματικότητα των επιλογών τους. Με φρέσκια την εμπιστοσύνη, ποιος κυβερνητικός μπορεί αύριο να λέει, πειστικά, «εγώ είμαι με την άλλη λογική»; (Β) «Κολλάει» ακόμη περισσότερο τα κατάλοιπα του ΠΑΣΟΚ πάνω στην ΝΔ και τις επιλογές της – το φάσμα ενός ΠΑΣΟΚ ως συνιστώσας της ΝΔ κυριολεκτικά αποσαθρώνει τον Πασοκικό χώρο. (Γ) Βγάζει στην σέντρα τους ίδιους τους ψηφοφόρους του κυβερνητικού χώρου: «Αυτούς που θα ψηφίσουν όσα θεωρείς ότι διαλύουν την ζωή σου, δανειολήπτη, συνταξιούχε, διπλοτρίδιπλα φορολογούμενε ιδιοκτήτη ακινήτων, αυτούς επιλέγεις – να τους χαίρεσαι!».

Όμως, όλα αυτά δεν είναι τίποτε μπροστά στο(Δ), δηλαδή μπροστά στην σύσφιξη των τάξεων του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος κινδυνεύει – αληθινά – να θρυμματισθεί πορευόμενος προς την Βαλχάλλα της εξουσίας. Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι (Δ1) η πραγματικά ουσιώδης τοποθέτηση Τσίπρα στο Ώστιν του Τέξας, ότι η Ελλάδα δεν θα οδηγηθεί οικειοθελώς εκτός ευρώ, ότι η αποχώρηση από το ευρώ θα ήταν πλήγμα για όποια χώρα το επιλέξει (και για την ίδια την Ευρωζώνη), δύσκολα χωνεύεται από τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ – και από τις υπο-ηγεσίες , εντός Συνασπισμού περισσότερο παρά των επιμέρους εσυνιστωσών ... - έναν κόσμο που ονειρεύεται καριοφύλια, γιουρούσια και άλλα συγκινητικά. Θα πει επίσης ότι (Δ2), η βαθύτερα ορθή παρατήρηση του Μανώλη Γλέζου ότι «δεν έχει πείσει» ο χώρος αυτός πως υπάρχουν οι πόροι για να χρηματοδοτηθεί η σειρά υποσχέσεων, επίσης δημιουργεί θέμα. Χρειάζεται να φτάσει κανείς στα σπαρακτικής απλοϊκότητας επιχείρημα ότι... η θέσπιση, πάλι, του κατώτατου μισθού των 751 ευρώ «δεν θα έχει δημοσιονομικό αποτέλεσμα» (προφανώς κάποιοι στον Συριζάϊκό παράδεισο αγνοούν ότι η καταβολή του μισθού για τους εναπομένοντες εργαζόμενους, γίνεται από ψιλοχρεοκοπημένες επιχειρήσεις), ώστε να κρατήσει όρθιες κάποιες θέσεις πολιτικής.

Ούτως ή άλλως, άμα η ψηφοφορία περπάτησε όπως αναμένεται, ο πολιτικός χρόνος πάει πλέον για Ευρωεκλογές – ή για πραγματικό «ατύχημα διαδρομής» στην Βουλή, που όμως τότε θα είναι ατύχημα αληθινά κατασκευασμένο. Αυτά όμως... πληρώνονται. Ακριβά.

Το βουνό των οφειλόμενων
δύσκολα αντιλογίζεται από τις καταθέσεις

Στο μεταξύ, στο Συνέδριο του Levy Institute για την κρίση – δυο μέρες στο Μέγαρο Μουσικής: ήρθε να συμπληρώσει το προ 6μήνου εγχείρημα «διαφώτισης»/ένταξης σ' ένα κυρίως ρεύμα οικονομικής σκέψης Συριζαίων, στην «Αθηναϊδα» - επέτρεψε, στο κλείσιμο της περασμένης εβδομάδας κι ενώ ακουγόταν ο βόμβος της ψήφου εμπιστοσύνης στην Βουλή, να δει κανείς άλλες πραγματικότητες. Ποιες; Αυθαίρετα κάπως, θα κρατήσουμε δυο επεισόδια.

Το ένα φορά την ψύχραιμη, αλλά βαθύτατα πολιτική τοποθέτηση του Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Ισλανδίας Μ. Γκούντμουντσσον (αν πιάσαμε σωστά το όνομα), ο οποίος περιέγραψε πώς στο βάθος της μεγαλύτερης κρίσης μπορεί να περπατήσει η διαχείριση, από μια μικρή χώρα, των σχέσεων με τον «έξω κόσμο». (Βέβαια, η Ισλανδία είχε νόμισμα. Έχει δε και παραγωγή/διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά – έστω ψάρια και αλουμίνιο, με βάση υδροηλεκτρική και γεωθερμική ενέργεια. Εχει δε και παράδοση πολιτικής συνεργασίας).

Το άλλο ήταν η παρουσίαση του τραπεζικού/ χρηματοπιστωτικού κόμπου, από Γερ. Αρσένη, Αιμ. Αυγουλεα, Δημ. Βαγιανό και Γ. Ζαββό, η οποία άφησε να ανέβει στην επιφάνεια μια βαθύτερη ανησυχία για το πού θα πάμε/για το πού πορευόμαστε τώρα, «μετά την ανακεφαλαιοποίηση». Την οποία μάθαμε να θεωρούμε ότι έκλεισε έναν κύκλο ανασφάλειας, ενώ... ενώ ανοίγει έναν καινούργιο, ακόμη πιο δύσβατο. Άμα, δε, συσχετίσει κανείς τα ήδη διαφαινόμενα NPLs των τραπεζών με ένα συγκλονιστικό νούμερο – γνωστό, δημόσιο: το είχε η «ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ» πρωτοσέλιδο πριν μια βδομάδα... - των 33,6 δις ευρώ που καθίστανται απαιτητά από τις επιχειρήσεις μέσα στους επόμενους μήνες, τότε βλέπει ότι το επιχείρημα της Τρόϊκας («έχετε ακόμη 160+ ευρώ σε καταθέσεις!») αρχίζει να μην αρκεί.

Η συζήτηση για το Ελληνικό αδιέξοδο δεν γίνεται να προχωρήσει με πολιτικό κλεφτοπόλεμο και ψηφοφορίες στην Βουλή.

*Δημοσιεύτηκε στη Ναυτεμπορική στις 11-11-2013.

Προσθήκη νέου σχολίου


Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση