Παρασκευή, 29 Μάρτιος 2024

Με σοβαρότητα, με στοργή, με απαιτήσεις

dsc 4500 120x120-thumbΜε σοβαρότητα, με μια κάποια στοργή, με άμεσες προσδοκίες (ψέματα: με απαιτήσεις) καλωσορίζεται η κυβέρνηση που -μετά από πρόσθετο σασπένς ημερών ύστερα από την απόφανση της κάλπης της 17ης Ιουνίου, με πλήθος τακτικισμών, ηγετικών χειρισμών, καμαρίλιας και πιέσεων του ξένου παράγοντα- κατόρθωσε να σχηματιστεί. Κυβέρνηση των τριών, ουσιαστικότερα «τριών» αυτήν τη φορά απ' ό,τι επί κυβέρνησης Παπαδήμου, με τη ΝΔ ως κεντρικό της πυλώνα, αλλά αποφεύγοντας τα υπουργεία-παγίδες. με το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου να ακολουθεί, στηρίζοντας με εμπιστοσύνη, αλλά μη συμμετέχοντας με αναγνωρίσιμα στελέχη. με τη ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη να πράττει το ίδιο και αποδεχόμενη ευθύνη μέσω προσωπικοτήτων «του χώρου».

Κυβέρνηση που, «με πλήρεις αρμοδιότητες και χρονικό ορίζοντα όπως ορίζει το Σύνταγμα», αντιγράφουμε από το Προοίμιο της Προγραμματικής Συμφωνίας που προέκυψε διά χειρός Λαζαρίδη-Αγγελούδη/Σκανδαλίδη (στο ΠΑΣΟΚ όλα είναι διπλά)- Χατζησωκράτη θα επιχειρήσει τώρα να επαναφέρει (α) την Ελλάδα σε τροχιά Ευρωζώνης, απ' όπου έχει ήδη αισθητά ξεφύγει με τις προεκλογικές θέσεις των κομμάτων -ΟΛΩΝ των κομμάτων!- να έχουν διαμορφώσει έναν εικονικό κόσμο για τους Ελληνες, (β) την ελληνική οικονομία από το μεγάλο παγετώνα στον οποίο έχει εγκατασταθεί εδώ και μήνες, με το πιο πρόσφατο 3μηνο των διπλών εκλογών να έχει αφαιρέσει άλλα 1,5-2 δισ. από την αγορά μετά τα χρώστια 6,5 δισ. του Δημοσίου, συν άλλα 10-15 δισ. εκροές από τις τράπεζες κοκ, (γ) την κοινωνία από τη θρυμματοποίηση, που είναι το μόνο αληθινά πιο επικίνδυνο κι από το διχασμό.

* Με σοβαρότητα: η κυβέρνηση Σαμαρά ή, ας μας επιτραπεί, να τη χαρακτηρίσουμε κυβέρνηση Σαμαρά/Ράπανου (μολονότι το επεισόδιο με την υγεία του υπουργού Οικονομικών έφερε απότομα ένα σύννεφο στα πράγματα) έχει μπροστά της το ιστορικό -αληθινά- έργο, να μην είναι για την Ελλάδα η τελευταία κυβέρνηση του ευρώ. Η βαρύτητα των ωρών ήταν φανερή από τα πρώτα βήματα με το χρόνο να πιέζει ασφυκτικά με την τρόικα ήδη την εβδομάδα αυτή στην Αθήνα (αν και το μέτωπο της υγείας επηρεάζει το χρονοδιάγραμμα), για fast-finding, για αποτίμηση του που βρισκόμαστε, του πού έχει υποχωρήσει η εφαρμογή του προγράμματος για την Ελλάδα -άρα, από πού θα ξαναρχίσει ο ανήφορος.

* Με κάποια στοργή: χρωστάει η κοινή γνώμη στην κυβέρνηση αυτή και σε όσα θα προσπαθήσει εκείνο που, μόνο, μπορεί να αντισταθμίσει την ασφυκτική έλλειψη χρόνου και περιθωρίου χειρισμών -μια ανοχή στα πρώτα βήματα, μια στοργή γι' αυτούς που (σωστά το είπε ο Κωστής Χατζηδάκης) «ούτε ψύλλος στον κόρφο τους». Βέβαια, αυτά κερδίζονται - δεν χαρίζονται! Και το δείγμα γραφής των πολιτικών ηγεσιών τις ημέρες του σχηματισμού της κυβέρνησης δεν ήταν καλό: ο Αντώνης Σαμαράς γι' αλλού ξεκίνησε κι αλλού κατέληξε στις επιλογές προσώπων, με την πρακτική αποφυγής των επικίνδυνων χαρτοφυλακίων, αλλά με την εναπόθεση σε Βρούτση/Λυκουρέντζο των «πόστων κοινωνικής ευαισθησίας». Ο Βαγγέλης Βενιζέλος πήγε να εκκαθαρίσει τις δικές του εσωκομματικές ανασφάλειας κατά προτεραιότητα. Στη ΔΗΜΑΡ φαίνεται πως ο Αντώνης Ρουπακιώτης δίστασε μέχρι και να ορκιστεί.

* Με άμεσες προσδοκίες, που στην ουσία είναι ανηφορικότατες απαιτήσεις: εδώ, η κυβέρνηση έχει μπροστά της κάτι που δεν είναι βέβαιο ότι αληθινά το συνειδητοποιεί - χρειάζεται πρώτα απ' όλα να διαπραγματευθεί με τη δική της πλευρά, με εμάς, με τον ελληνικό λαό που μόλις την ανέδειξε στις κάλπες. Η επαναδιαπραγμάτευση με την τρόικα, με τους Ευρωπαίους «εταίρους», με το ΔΝΤ (οι οποίοι, σημειωτέον, έχουν πάθει ένα μικρό σοκ διαβάζοντας την Προγραμματική Συμφωνία των Τριών και βλέποντας τις πρόδηλες αποκλίσεις από τα συμφωνημένα των διαδοχικών μνημονίων. και πάλι όμως, εκπέμπεται από Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον εποικοδομητική καλή διάθεση) θα έχει τεχνικό περιεχόμενο, θα έχει και πολιτική διάσταση. Ομως η αληθινή τιτάνια διαπραγμάτευση θα είναι στο εσωτερικό και αυτή είναι μια δουλειά βαθύτατα πολιτική.

Οι τρεις -ΝΔ που έφτασε στην πηγή να πιει νερό, ΠΑΣΟΚ που αντιμετωπίζει τους εσωτερικούς δαίμονές του, ΔΗΜΑΡ που αισθάνεται ήδη πλαγιοκοπημένη από έναν ισχυρότατο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει το προνόμιο του αντιπολιτευτικού αρνητισμού- χρειάζεται να εξηγήσουν, τώρα, σ' εκείνους που τους ψήφισαν ότι ναι μεν θα κάνουν «ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν» προκειμένου να αμβλύνουν τους καταναγκασμούς του προγράμματος/των μνημονίων. αλλά ότι το προεκλογικό όνειρο πως το ρολόι θα ξαναγυρίσει πίσω, πως θα αποδειχθεί ότι η πολιτική του tax-tax-tax (φόροι επί φόρων κι άλλοι φόροι) και του cut-cut-cut (περικοπές επί περικοπών στα εισοδήματα) που μέχρι σήμερα υπήρξε το μόνο που εφαρμόστηκε από τη συνταγή ΔΝΤ και Ευρωπαίων, δεν ήταν παρά ένας κακός εφιάλτης που θα ξορκιστεί, πως όλα αυτά δεν ήταν παρά ένας προεκλογικός χειρισμός. Μια πολιτική αμαρτία. Τώρα, τώρα άμεσα θα επιχειρηθεί η προσγείωση σε κάτι που και να μην ξεπατώνει την ελληνική οικονομία (αληθινά όμως: όχι «εθνική κόκκινη γραμμή είναι το δικό μου -του ΔΕΗτζή, του φαρμακοποιού, του συμβολαιογράφου, του ταξιτζή, του «κατ' ανάγκην» φοροφυγά -το μικρό συμφέρον»!) και να ανταποκρίνεται σ' εκείνο που απαιτεί το διεθνές σύστημα από μια χώρα την οποία στηρίζει υπό όρους. Βαρύ αυτό.

Η επαναδιαπραγμάτευση αυτή προς το εσωτερικό -δηλαδή η ανάκτηση της ουσιαστικής στήριξης του ελληνικού λαού που και γνωρίζει και αντιλαμβάνεται σαφώς περισσότερα απ' όσα νομίζουν, υποτιμητικά γι' αυτόν, οι άρχοντές του -είναι ο μόνος τρόπος για να κερδηθεί η ουσιαστική νομιμοποίηση. Η οποία θα επιτρέψει στην κυβέρνηση Σαμαρά όχι να κάνει ωραίες προγραμματικές δηλώσεις και να λάβει την ψήφο εμπιστοσύνης της στη Βουλή (ψήφο εμπιστοσύνης που δεν θα είναι παρά ψήφος προσωρινής ανοχής: ξαναδιαβάστε την Προγραμματική Συμφωνία γραμμή-γραμμή!), αλλά τι; Να κουβαλήσει «προς τα έξω» μια γνήσια βούληση επαναδιαπραγμάτευσης.

Δηλαδή: (α) αναγνώρισης της πραγματικής κατάστασης: πού έχουμε φτάσει/πόσο έχουμε κατρακυλήσει; (β) επισήμανσης του τι χρειάζεται να διορθωθεί επειγόντως (επιμήκυνση χρόνου; φορολογική χαλάρωση; άμεση τροφοδότηση ρευστότητας; μετακίνηση προτεραιοτήτων;), (γ) πειστική υποστήριξη «προς τα έξω»/πειστική δέσμευση, ξανά «προς τα μέσα» και (δ) υλοποίηση: implementation-implementiation-implementation, που θα 'λεγε και η κυρία Λαγκάρντ.

Αμεσα δείγματα γραφής: Ποιος θα ξαναστήσει το Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων

«Ωραία αυτά που μας λένε. Αλλά πρακτικά, ποια βήματα χρειάζονται να ξεκινήσουν - τώρα, άμεσα, αφού ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά;», μαντεύουμε το ερώτημα του αναγνώστη. Λοιπόν: πρώτα πρώτα χρειάζεται μια βαριά δόση αλήθειας -ειλικρίνεια στο πού βρισκόμαστε. Οχι άλλες ευπρεπείς, διακοσμητικές μισές αλήθειες όπως εκείνες που δίδαξε ο αλήστου μνήμης Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ύστερα ο Βαγγέλης Βενιζέλος αυτοπροσώπως, τελικά ο Φίλιππος Σαχινίδης (που κόντεψε και να ανταμειφθεί με επάνοδο στο οικονομικό επιτελείο!): όλη την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Υστερα είναι απαραίτητο η διαπραγμάτευση με τους τροϊκανούς -και τους αντιπαθείς τεχνοκράτες, αλλά και τα επίφοβα πολιτικά αφεντικά τους- να γίνεται από την καθημαγμένη Ελλάδα του 2012 δημόσια: όχι άλλοι διαδρομισμοί, όλα τα σημαντικά βήματα ανοιχτά, διαθέσιμα στα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία και τα media.

Και, τέλος, κάποιες κινήσεις άμεσης -ουσιαστικής και συμβολικής, συνάμα - απόδοσης. Ξήλωμα, επιτέλους, των συμπαθέστατων και προσεκτικότατων και με οικουμενική αποδοχή στελεχών του διαβόητου Ταμείου Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, μάλλον και ορισμένων από τις στρατιές συμβούλων που έχει κατορθώσει να προσλάβει. Και αντικατάσταση με ανθρώπους αποφασισμένους όχι να εξηγούν (με λόγο μελίρρυτο, με αυτάρεσκη υπεράσπιση της νομιμότητας...) γιατί ΔΕΝ γίνεται να γίνουν ιδιωτικοποιήσεις, αλλά να κάνουν ΚΑΤΙ, να προχωρήσουν. (Και όταν ακουσθεί εκείνο το άθλιο «δεν θα πάω εγώ στον Κορυδαλλό», άμεση απομάκρυνση...).

Ή , πάλι, άμεση προώθηση της μισής ντουζίνας μεγάλων επενδυτικών σχεδίων που τελικά έλαβαν την έγκριση της Υπουργικής Επιτροπής (με 6 μήνες καθυστέρηση και επειδή στην τελική στροφή ο Γιάννης Στουρνάρας πήρε πάνω του να κόψει γόρδιο δεσμό) με τη διαδικασία του fast-track, η οποία κατέληξε να είναι αραμπάς: τώρα ένα-δύο μήνες για αδειοδότηση, με πλήρη δημοσιότητα του πού και γιατί κολλάει το πράγμα, και άμα πάλι έχουμε σημειωτόν, ξήλωμα του όλου μηχανισμού.

Ή, ακόμη, ομολογημένη προτεραιότητα στο να ξεκολλήσουν έργα όπως των αυτοκινητόδρομων, που έχουν ισχυρό πολλαπλαστή: και, οσάκις επανέρχεται εμπλοκή -με προσφυγή εδώ, ένας δισταγμός νομιμότητας Βρυξελλών εκεί, ένα τραπεζικό στήσιμο παρακάτω- άμεση και κατάφωτη δημοσιοποίηση. Μόνος τρόπος να ξεκουνηθούν τα πράγματα.

Αυτά, συν λίγη τύχη. Που δεν δείχνει να την έχει στο ξεκίνημά της η νέα κυβέρνηση….

*Δείτε εδώ το άρθρο όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ναυτεμπορική στις 25-06-2012.

Προσθήκη νέου σχολίου


Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση