Οι περιπέτειες μιας τρικομματικής Κυβέρνησης συνασπισμού στην εξωτερική πολιτική
- Κατηγορία: Παπαγιαννίδης Αντώνης
- Δημιουργηθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2021
Μετά και την πολύκροτη συνέντευξη Αντώνη Σαμαρά στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της περασμένης Κυριακής, μετά και την έναρξη των διερευνητικών επαφών Ελλάδας-Τουρκίας σε 61ο γύρο, στην Πόλη, τα ΕλληνοΤουρκικά έρχονται να εγκατασταθούν ακόμη πιο έντονα στο επίκεντρο της – πάντα ταραχώδους – Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. (Η οποία, ενδεικτικό κι αυτό, ονοματίζεται – ειδικά σ' εμάς όταν αγγίζει τα σπουδαία – «εθνικά θέματα». Απειλώντας με οστρακισμό όποιον κινηθεί σε διαφορετική από την – το μαντέψατε! – γραμμή των «εθνικών δικαίων». Λησμονήθηκε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που δίδαξε ότι οι λαοί δεν έχουν δίκαια – συμφέροντα έχουν και πρέπει να γνωρίζουν να τα υπερασπίζονται, να τα προβάλλουν, να τα κερδίζουν).
Την ίδια στιγμή, με την ίδια αφορμή, αναδεικνύεται στο εσωτερικό της χώρας και στα ένδον του πολιτικού της συστήματος το αδύνατο σημείο που έχει η σημερινή Κυβέρνηση, Κυβέρνηση πλειοψηφίας 158 βουλευτών και με κυρίαρχη θέση στις δημοσκοπήσεις: αποτελεί Κυβέρνηση συνασπισμού, και μάλιστα τρικομματική. Συμβαίνει, δε, ακριβώς στα φλέγοντα της εξωτερικής πολιτικής/των εθνικών θεμάτων οι τρεις συνιστώσες της Κυβέρνησης αυτής να έχουν βαθύτερες διαφορές: η εκδηλωθείσα δυναμικά συνιστώσα Σαμαρά θεωρεί την συμμετοχή στις διερευνητικές παγιδευτική, την δε προοπτική προσφυγής στην Χάγη διακύβευση εθνικών κεκτημένων (π.χ. γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο). Χώρια που επιχειρεί επανεκκίνηση του Μακεδονικού, με διαφωνία περί την εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Στην επιχειρηματολογία του ο Αντ. Σαμαράς – τον οποίο, βέβαια, δύσκολα θα κατηγορούσε για αλλαγή θέσεων! – επικαλείται και απόψεις του τέως ΠτΔ Προκόπη Παυλόπουλου περί δυνατότητας επίκλησης του άρθρου 42 παρα 7 της Συνθήκης ΕΕ/ρήτρας αμοιβαίας συνδρομής της Ένωσης προς Κράτος που αντιμετωπίζει απειλή εδώ, για την περίπτωση της Τουρκίας. (Με δεδομένη την σοβαρή ψυχρότητα στις σχέσεις των δυο, Σαμαρά-Παυλόπουλου, η επίκληση αυτή έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον). Αν μη τι άλλο, ο Πρ. Παυλόπουλος αποτελεί εμβληματική φιγούρα της άλλης – κυρίαρχης διαρθρωτικά – συνιστώσας της Κυβέρνησης, της Καραμανλικής/ιδρυτικής. Φυσικά, η τρίτη συνιστώσα είναι η Μητσοτακική/προεδρική, συνεπώς η διορίζουσα και παύουσα στο Πρωθυπουργοκεντρικό μας σύστημα. πλην όμως πολυπληθής είναι η συνιστώσα αυτή μόνον κατά δήλωσιν.
Πάντα, οι Κυβερνήσεις συνασπισμού έχουν πρόβλημα όταν χρειάζεται να αντιμετωπισθεί βαρύ ζήτημα. Στα ζητήματα όμως της εξωτερικής πολιτικής, το πράγμα μπλέκει επειδή... υπάρχει και η απέναντι πλευρά. Η οποία θεωρεί ότι μιλάει με έναν και μόνο συνομιλητή. Εδώ, η δική μας πλευρά θεωρεί και διακηρύσσει ότι μοναδικό θέμα προς συζήτηση (πολύ περισσότερο προς διαπραγμάτευση!) είναι η οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών. Η Τουρκική πλευρά θεωρεί ότι θα πρέπει να συζητηθούν όλα όσα προσεγγίσθηκαν και στους προηγούμενους 60 γύρους των διερευνητικών. Η αλήθεια είναι ότι ανακοινώσεις/κοινές ενημερώσεις δεν θα γίνουν, αυτό συμφωνήθηκε. Πλην όμως – όλοι τα γνωρίζουν – κάθε πλευρά θα ανακοινώσει, έστω και δια διαρροών, «τα δικά της». Πώς θα αντιμετωπισθεί αυτό στην δική μας πολιτική σκηνή; (στην Τουρκική υπάρχουν ... διαφορετικές μέθοδοι πειθάρχησης!).
Πέρα, όμως, κι από την απέναντι πλευρά υπάρχει και το διεθνές σύστημα – αύριο, δε, δηλαδή πολύ κοντά χρονικά – το Ευρωπαϊκό. Εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνος του blame game για όποια πλευρά (θεωρηθεί ότι) διακόψει τις διερευνητικές. Όταν όμως ήδη στο εσωτερικό σου εγκαλείσαι ότι κακώς ξεκίνησες τις διερευνητικές, πώς προχωράς;
Σημαίνει κάτι απ' όλα αυτά ότι κλονίζεται η ενδοΚυβερνητική σταθερότητα: Με τίποτε! Η εξουσία είναι ισχυρό συνεκτικό υλικό, η ανησυχία για το τι θα μπορούσε να συμβεί – κομματικά, πάντα – αν χαθεί η εξουσία, ακόμη πιο ισχυρό. Απλώς, ενώ όλοι ορκίζονται για την βαρύτητα των εθνικών θεμάτων, η βασική χρήση τους αποδεικνύεται χρήση πιονιών στην σκακιέρα – εύκολα θυσιάζονται, πάμε παρακάτω!
*Δημοσιεύτηκε στην economia.gr στις 30/1/2021.