Friday, 29 March 2024

Οι αντιφάσεις γύρω από την υποχρεωτικότητα

Ίσως την πιο εντυπωσιακή αυτοαντίφαση που συναντά κανείς στην δημόσια συζήτηση περί εμβολιασμού – και περί υποχρεωτικότητάς του, γιατί και στην Ελλάδα εκεί φθάσαμε αφού βρεθήκαμε πλέον στο μέσον του καλοκαιριού με λιγότερο από 50% του συνολικού πληθυσμού πλήρως εμβολιασμένο (έτσι μετριέται η πορεία προς την ανοσία της κοινότητας, ή της αγέλης – ανοσία που με την μετάλλαξη «Δέλτα» δείχνει να απαιτεί άνω του 80% εμβολιαστική κάλυψη δυο δόσεων συν δυο εβδομάδων) – συναντά κανείς στην προχθεσινή τοποθέτηση του Αντιπρόεδρου της Κυβέρνησης και πρώην Προέδρου του ΣτΕ, Τάκη Πικραμμένου: «Βλέπω τον εμβολιασμό ως ανθρωπιστικό καθήκον», με την εξειδίκευση/διευκρίνηση ότι πρόκειται «για υποχρέωση αλληλεγγύης απέναντι στον συνάνθρωπό μας». Μια τέτοια αναφορά, που υποτάσσει την έννοια της αλληλεγγύης – έννοια που γεννιέται μέσα από την ελεύθερη επιλογή, έννοια που αποτελεί εσωτερική αξία – στην υποχρέωση/στο καθήκον, δείχνει πόσο κοντά στο αδιέξοδο βρισκόμαστε. Όμως και η δημόσια τοποθέτηση της ΟΕΝΓΕ, δηλαδή της δευτεροβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης των νοσοκομειακών γιατρών, με το «ναι στην καθολικότητα, όχι στην υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών», πάσχει από αντίστοιχη εσωτερική αδυναμία: πώς εξασφαλίζεται η καθολικότητα, άμα δεν έχει προχωρήσει έως τώρα παρόλες τις εκκλήσεις;

Την εσωτερική αντίφαση παρόμοιων δημόσιων τοποθετήσεων θα είχε θεραπεύσει το αν εκείνοι που τις εξέπεμψαν – και όλοι οι άλλοι συντελεστές του επίσημου δημόσιου λόγου – είχαν πάρει το ραβδί του προσκυνητή. Και είχαν βγει δημόσια, από νωρίς, συστηματικά, σε ενημερώσεις στα αμφιθέατρα και στα προαύλια νοσοκομείων, μιας και μιλούμε για νοσοκομειακούς σήμερα, στα σχολεία αύριο αν η συζήτηση περί υποχρεωτικών εμβολιασμών φθάσει στους εκπαιδευτικούς αύριο, ώστε να βάλουν το προσωπικό τους κύρος και τα επιχειρήματά τους και το παράδειγμά τους και την πειστικότητά τους στην πρώτη γραμμή. (Η καημένη η Επιτροπή Βιοηθικής, άλλωστε, που δέχθηκε την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών ως ultimum remedium, είχε τονίσει πώς οφείλει να προηγηθεί η διεξοδική και στοχευμένη ανάλογα με τους πληθυσμούς πειθώ. ύστερα να ακολουθήσει αποτελεσματικό πλέγμα κινήτρων, πάλιν απευθυνόμενο στον κάθε στοχευόμενο πληθυσμού. και μόνον στο τέλος-τέλος να βγει το εργαλείο/όπλο της νομοθετημένης υποχρεωτικότητας. Από δίπλα και οι έρευνες ανά τον κόσμο – καθώς δεν είμαστε μόνοι, στην Ελλάδα, σ' αυτήν την παγίδα του κορωνοϊού και του τείχους ανοσίας της αγέλης που ΔΕΝ δημιουργείται παρά τις διαβεβαιώσεις και τις εκκλήσεις – που δείχνουν ότι η επιβολή υποχρεωτικών εμβολιασμών ροκανίζει την εμπιστοσύνη).

Κάτι τέτοιο δείχνει να συνειδητοποιεί, σιγά-σιγά, και ο Πρωθυπουργός όταν κατέβηκε από την Ολύμπια στάση και, απευθυνόμενος προς τους εκπαιδευτικούς – χαρακτηριστικό: στα πλαίσια συνεδρίου για την ψυχική υγεία μετά την πανδημία με έμφαση στην ανάγκη επαναφοράς της διδασκαλίας σε κανονικές συνθήκες – τους κάλεσε όλους να εμβολιασθούν. Και χρησιμοποίησε την διατύπωση: «Σας παρακαλώ: Εμβολιασθείτε!». Όπως, αντίστοιχα, πήραν προ ημερών το ραβδί του προσκυνητή και πήγαν στην Ιερά Σύνοδο Σωτήρης Τσιόδρας και Βασίλης Κικίλιας προκειμένου να απευθύνουν προσωπικά έκκληση να μιλήσει ο άμβωνας υπέρ του εμβολιασμού και πέτυχαν η επίσημη Εκκλησία (η μεγαλύτερη ΜΚΟ παγκοσμίως, αλλά και ο ισχυρότερος μηχανισμός πολιτικής πειθούς όταν το επιλέγει...) να ταχθεί επισήμως και να καλέσει τους πιστούς να μετάσχουν στον εμβολιασμό.

Ενώ και η τοπική αυτοδιοίκηση, οι δήμαρχοι κινητοποιήθηκαν – με αρκετή καθυστέρηση, καθώς το κεντρικό Κράτος ήθελε μέχρι προ ημερών να συγκεντρώσει επάνω στον εαυτό του την προσοχή και τα φώτα της δημοσιότητας γύρω από την μάχη κατά της πανδημίας – να μιλήσουν για την ανάγκη να προχωρήσουν οι εμβολιασμοί. Το έπραξαν, ιδίως οι δήμαρχοι νησιών, απευθυνόμενοι άμεσα στους δημότες τους. βεβαίως ο ένας, από προβεβλημένο τουριστικό νησί (όχι την Μύκονο!) προτίμησε να εγκαλέσει τους εργαζόμενους της εστίασης που ήρθαν από αλλού, ένας άλλος να αναφερθεί επιφυλακτικά στο τουριστικό ρεύμα. Ωστόσο, αν μη τι άλλο, ύψωσαν την φωνή τους, εκτέθηκαν στους δημότες τους.

Ενώ λοιπόν οι νομοθετήσεις και οι «άνωθεν» τοποθετήσεις περισσότερο δείχνουν προς την απόσειση της ευθύνης – «εμείς κάναμε τα πάντα, εσείς δεν πεισθήκατε» – παρά προς το αποτέλεσμα, ο χάρτης του ECDC για το βαθύ κόκκινο (στην Κρήτη) και για το κοκκίνισμα όλο και μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας διαφωνεί με τις καθησυχαστικές δηλώσεις του υπουργού Τουρισμού. Πρόσθετο πρόβλημα, κι αυτό των διαβεβαιώσεων, που μετά από λίγο σκοντάφτουν τραυματίζοντας την εμπιστοσύνη.

*Δημοσιεύτηκε στην economia.gr στις 23/7/2021. 

Add comment


Security code
Refresh