Tuesday, 30 May 2023
Τα άρθρα Μελών και Φίλων της Παρέμβασης, όπως δημοσιεύτηκαν στον ελληνικό και διεθνή τύπο.
Για να δείτε τα άρθρα ανά συγγραφέα, πατήστε εδώ .
Για πολλούς η πανδημία έχει οδηγήσει στην επιστροφή του κράτους έθνους. Επιστροφή που θα συνεχίσει και μετά το τέλος της κρίσης.
1. Αυτή η θεωρία στηρίζεται στο ότι σήμερα η κάθε χώρα κλείνει τα σύνορά της και πολεμάει τον αόρατο εχθρό με τα δικά της μέτρα. Σε κάποιον βαθμό αυτό ισχύει. Ακόμα και σήμερα τα σύνορα παραμένουν μεν κλειστά, αλλά, για παράδειγμα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει ήδη ξεκινήσει ένα πρόγραμμα ενίσχυσης της κεφαλαιακής ρευστότητας με επαναγορά ομολόγων ύψους 750 δις ευρώ. Αυτό βέβαια δεν αρκεί, αλλά πάντως δείχνει πως τα τείχη αμβλύνονται.
Αλλά και πιο γενικά, η ιδέα πως μετά την τωρινή κρίση το κράτος θα συνεχίσει να παραμένει αυτόνομο είναι λανθασμένη. Όσο ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός επιβιώνει, και θα επιβιώνει για πολλά χρόνια ακόμη, η παγκοσμιοποίηση θα συνεχίσει να μειώνει την αυτονομία των εθνικών κρατών. Αφού η αδυναμία του κράτους να ελέγχει τις κινήσεις των κεφαλαίων εντός των εθνικών συνόρων θα συνεχίζεται. Αυτό γίνεται ακόμα πιο προφανές αν περάσουμε από τον οικονομικό χώρο σε αυτόν των παγκόσμιων ΜΜΕ, της παγκοσμιοποιημένης τηλεόρασης, στα έξυπνα κινητά τηλέφωνα κτλ. Ακόμα και τα αυταρχικά καπιταλιστικά κράτη όπως η Κίνα, δεν καταφέρνουν πια να ελέγξουν εντός των εθνικών συνόρων ξένους τρόπους του σκέπτεσθαι και του ζην. Μόνο στο μη καπιταλιστικό, ολοκληρωτικό καθεστώς της Βόρειας Κορέας τα κρατικά τείχη κατορθώνουν να εμποδίσουν σχεδόν κάθε εξέλιξη προερχόμενη από το εξωτερικό. Με βάση τα παραπάνω νομίζω πως η συνεχιζόμενη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και στον οικονομικό και στον πολιτισμικό χώρο δεν είναι συμβατή με την αυτονομία του κράτους έθνους. Βέβαια, τα κράτη ούτε θα εξαφανιστούν ούτε θα συρρικνωθούν σε ό,τι αφορά τους δημόσιους πόρους, αλλά θα συνεχίσουν να χάνουν ένα μεγάλο μέρος της αυτονομίας τους. Τα κρατικά τείχη που η κρίση επέφερε θα αμβλυνθούν ριζικά.
2. Από την άλλη μεριά όμως, η παγκοσμιοποίηση μπορεί να αλλάξει μορφή. Να γίνει δηλαδή λιγότερο νεοφιλελεύθερη, αν αρχίσουν να ελέγχονται οι τωρινές άναρχες αγορές από σοβαρούς παγκόσμιους πολιτικούς μηχανισμούς. Ειδικά σε ό,τι αφορά τις τεράστιες «tech-corporations» (Amazon, Microsoft κτλ.) κατά τη διάρκεια της κρίσης έχουν αποκομίσει απίστευτα κέρδη. Λόγω της τεράστιας αύξησης κύκλου εργασιών έχουν κάνει χιλιάδες προσλήψεις. Από τη μια αυτό είναι πολύ θετικό σε μια εποχή αυξανόμενης ανεργίας, από την άλλη όμως τις γιγαντώνει περαιτερω. Η αυξανόμενη κατακραυγή εναντίον τους θα αναγκάσει τις κυβερνήσεις μετά την κρίση να επιβάλλουν δραστικούς ελέγχους (βλ. Economist, 4/4/2020). Αυτό σίγουρα δεν θα οδηγήσει στην αποπαγκοσμιοποίηση, αλλά θα κάνει τις παγκόσμιες αγορές λιγότερο άναρχες.
Επιπλέον πρέπει να ληφθεί υπόψη πως, πιο συγκεκριμένα, στο τέλος του Β Παγκόσμιου Πολέμου συγκλονιστικές αλλαγές οδήγησαν στην «επιστροφή του πολιτικού», δηλαδή στην χρυσή εποχή της σοσιαλδημοκρατίας (1945-1975). Εποχή όπου το κράτους ήλεγξε σε έναν βαθμό την αγορά, μείωσε τις ανισότητες και ανέπτυξε το κράτος πρόνοιας. Ίσως μετά το τέλος της κορωνοϊκής κρίσης δούμε εξίσου συγκλονιστικές αλλαγές όχι πλέον στο επίπεδο του εθνικού κράτους αλλά σε ένα μεταεθνικό επίπεδο - ευρωπαϊκό ή/και παγκόσμιο. Γιατί η τωρινή κρίση έχει δημιουργήσει ένα συλλογικό ήθος, την αίσθηση στους περισσότερους ανθρώπους πως τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν ριζικά. Πως υπάρχουνε, για παράδειγμα, παγκόσμιοι κίνδυνοι που απαιτούν παγκόσμια αλληλεγγύη και παγκόσμιο πολιτικό συντονισμό. Από αυτή την άποψη, τέτοιες λύσεις δεν αφορούν μόνο τις πανδημίες και την κλιματική αλλαγή. Αφορούν επίσης τις πρωτοφανείς ανισότητες που οδηγούν στους λαϊκισμούς και στην υπόσκαψη της δημοκρατίας, στα παγκόσμια τρομοκρατικά δίκτυα, σε αυτά των ναρκωτικών, της παράνομης διακίνησης ανθρώπων κτλ.
Βέβαια, επειδή δεν υπάρχει ποτέ ένας αυστηρά ντετερμινιστικός μονόδρομος στις μελλοντικές κοινωνικές εξελίξεις, οι παγκόσμιοι πολιτικοί έλεγχοι μπορεί να έχουν θετικά αλλά και αρνητικά αποτελέσματα. Σε ό,τι αφορά τα δεύτερα, οι δικαιολογημένοι έλεγχοι των πολιτών στην περίοδο της πανδημίας μπορούν να συνεχίσουν και μετά την κρίση σε βαθμό που μέσω των νέων τεχνολογιών τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ανθρώπων, ακόμα και οι σκέψεις τους, να είναι στη διάθεση της πολιτικής εξουσίας. Να φτάσουμε δηλαδή έτσι σε ένα σημείο ολοκληρωτικής επιτήρησης εκ των άνω. Αυτό που ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς αναλύει σε βάθος στο νέο βιβλίο του (Ο αόρατος Λεβιάθαν. Πόλις, 2020). Ένα δεύτερο παράδειγμα πιθανού κινδύνου είναι η ραγδαία ανάπτυξη της ψηφιοποίησης στην περίοδο της κρίσης. Αυτό σίγουρα θα συνεχίσει με ταχύτερους ρυθμούς και μετά την κρίση. Πρόκειται για μια εξέλιξη που θα ενισχύσει την παραγωγικότητα, αλλά θα διευρύνει το ψηφιακό χάσμα για όλους εκείνους που λόγω ηλικίας, εκπαίδευσης και μετανάστευσης δυσκολεύονται να ενταχθούν στον ψηφιακό κόσμο. Αν αυτό το σοβαρό πρόβλημα αγνοηθεί ή δεν αντιμετωπιστεί δραστικά θα δούμε την περιθωριοποίηση ενός σημαντικού αριθμού ανθρώπων.
3. Αν τα παραπάνω προβλήματα όμως λυθούν, οι παγκόσμιοι πολιτικοί έλεγχοι θα οδηγήσουν στην πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση των παγκόσμιων κινδύνων. Σε ό,τι αφορά την ΕΕ, κυρίως η Γερμανία αρνείται να προχωρήσει σε μια πιο αλληλέγγυα πολιτική έναντι των πιο αδύναμων οικονομιών. Οι περισσότεροι γερμανοί έχουν την εσφαλμένη ιδέα πως τα οφέλη που έχουν σήμερα οφείλονται αποκλειστικά στις δικές τους προσπάθειες. Άρα δεν έχουν καμιά υποχρέωση να βοηθήσουν τους οικονομικά αδύναμους. Οι γερμανικές ελίτ όμως ξέρουν πολύ καλά πως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Για την στιγμή δεν έχουν το θάρρος να πουν στους ψηφοφόρους πως τα σημερινά οφέλη δεν οφείλονται μόνο στην εργασία τους. Οφείλονται επίσης σε μια «άνιση συναλλαγή» μεταξύ Νότου και Βορρά. Μια συναλλαγή που συστηματικά μεταφέρει πόρους από τονπρώτο στο δεύτερο. Πόρους που είναι πολύ πιο σημαντικοί από την ευρωζωνική βοήθεια. Αν και η Γερμανία έχει κατορθώσει για την ώρα να εμποδίσει την έκδοση ευρωομολόγου, υπό την πίεση του Νότου, της Λαγκάρντ και του Μακρόν, αναγκάστηκε να δεχθεί να δώσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πολύ περισσότερους πόρους κατά τρόπο που οι κίνδυνοι και τα οικονομικά βάρη να κατανέμονται κατά ένα σχετικά δίκαιο τρόπο. Γιατί μεσοπρόθεσμα η διάλυση της Ευρώπης δεν συμφέρει τη Γερμανία. Με άλλα λόγια, νομίζω πως η ευρωζώνη θα επιβιώσει. Δεν θα δούμε το τέλος της, αλλά μάλλον την άμβλυνση του γερμανικού αυταρχισμού. Πιο γενικά, η Ευρώπη θα γίνει η ελπίδα του κόσμου που έρχεται. Αφού ο ευρωπαϊκός ημι-σοσιαλδημοκρατικός καπιταλισμός, αντίθετα με τον νεοφιλελεύθερο και τον αυταρχικό καπιταλισμό, έχει δείξει τον δρόμο για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία.
Συμπεράσματα: Η επιστροφή στην αυτονομία τους κράτους έθνους που η κορωνοϊκή κρίση έφερε δεν πρόκειται να συνεχίσει. Μετά το πέρας της κρίσης η παγκοσμιοποίηση θα συνεχίσει να οδηγεί στην άμβλυνση της αυτονομίας των κρατών. Οι πολυεθνικές θα διεισδύσουν ακόμα περισσότερο την περιφέρεια του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Ενώ στον χώρο των παγκοσμιοποιημένων ΜΜΕ, τα καπιταλιστικά αυταρχικά κράτη δεν θα μπορέσουν να ελέγξουν τις εξωτερικές πολιτισμικές επιρροές εντός των τειχών τους. Μπορεί όμως η παγκοσμιοποίηση να γίνει λιγότερο νεοφιλελεύθερη, από παγκόσμιους πολιτικούς μηχανισμούς, αφού η κρίση έχει δείξει πιο καθαρά πως οι πανδημίες, η κλιματική αλλαγή, τα παγκόσμια τρομοκρατικά και εγκληματικά δίκτυα, καθώς και οι πρωτοφανείς ανισότητες δημιουργούν κινδύνους για την ανθρωπότητα που μόνο ένας αποτελεσματικός υπερεθνικός πολιτικός έλεγχος μπορεί να αντιμετωπίσει. Βέβαια, με την προϋπόθεση πως αυτός ο έλεγχος δεν θα υποσκάψει τα πολιτικά δικαιώματα των πολιτών, όπως επιχειρεί να κάνει ο Όρμπαν. Το σοκ της κορωνοϊκής κρίσης και η επιθυμία των ανθρώπων για ριζικές παγκόσμιες αλλαγές δεν φτάνουν. Χρειάζεται και η βούληση ισχυρών ηγετών. Είναι ο συνδυασμός των τριών παραπάνω παραγόντων που μπορεί να οδηγήσει στον δρόμο προς τα μπρος.
*Δημοσιεύτηκε στα "Νέα" στις 11/4/2020.
Στο δίδυμο Σωτήρη Τσιόδρα – Νίκου Χαρδαλιά που κατέληξε να συμβολίζει συνολικά την εμπειρία των Ελλήνων από τον Covid-19, με τον πρώτο να συνδυάζει την προσπάθεια επεξήγησης των επιστημονικών δεδομένων και την παρακολούθηση των διεθνών τάσεων με την ενσυναίσθηση για το τι βιώνουν οι καθημερινοί άνθρωποι, τον δεύτερο να αντιπροσωπεύει το στοιχείο οργανωτικότητας με το αίτημα επιβολής που αποδεικνύεται ότι η μεγάλη πλειοψηφία δέχεται σήμερα αδιαμαρτύρητα, ήρθε και προστέθηκε η φιγούρα του 60άρη Ηλία Μόσιαλου. Ο οποίος, με προέλευση από τον «Ρήγα Φεραίο», εδώ και χρόνια καθηγητής Πολιτικής της Υγείας στο LSE στην έδρα Brian Abel-Smith (και ιδρυτής του διεπιστημονικού κέντρου ερευνών LSE Health, με έμφαση στις διεθνείς πτυχές της Πολιτικής Υγείας καθώς και στα Οικονομικά της Υγείας) τις τελευταίες δυο δεκαετίες υπήρξε κορυφαίος – κυριολεκτικά – σύμβουλος πολιτικής τόσο στην Ευρώπη όσο και (πιο σημαντικό) στην Κίνα.
Από το ξεκίνημα της κρίσης του Covid-19, με συνεχή παρουσία του στα social media (και εν συνεχεία του με συνδέσεις σε διάφορα ραδιοτηλεοπτικά μέσα) τοποθετήθηκε διεξοδικά σχετικά με την πολιτική ανάσχεσης του ιού που θάπρεπε να ακολουθήσει η Ελλάδα – και η Μεγ. Βρετανία, άλλωστε. Οι απόψεις του, ιδίως για το κλείσιμο των σχολείων, προξένησαν εντύπωση, ενώ πολλοί εισηγήθηκαν στον Κυριάκο Μητσοτάκη να χρησιμοποιήσει την εμπειρία του. Την ίδια μέρα (στις 26 Μαρτίου) δέχθηκε υπό τον μεν Έλληνα Πρωθυπουργό μεν την πρόταση να λειτουργήσει «ως εκπρόσωπος της Κυβέρνησης στους διεθνείς οργανισμούς για Covid-19», από δε τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας /Ευρώπη να μετάσχει στην (10μελή) ομάδα εμπειρογνωμόνων /Senior Strategic Advisors «για την ανάπτυξη των δημοσίων συστημάτων υγείας για την αντιμετώπιση της πανδημίας».
Την δημόσια προσοχή τράβηξε η πρότασή του να αγοράσουν οι Κυβερνήσεις – οι Ευρωπαϊκές – τα δικαιώματα ευρεσιτεχνίας για το εμβόλιο κατά του Covid-19 από τους φορείς που τώρα συναγωνίζονται ποιος πρώτος θα αναπτύξει το εμβόλιο, ώστε εφόσον προκύψει να διανεμηθεί έγκαιρα (και σε βάση ίσης μεταχείρισης...) στους πληθυσμούς, πριν το τρίτο κύμα της επιδημίας (το δεύτερο μάλλον δεν προλαβαίνεται). Με την πρόταση Μόσιαλου – αρκετά ρομαντική, αφού σήμερα δυο ντουζίνες εταιρείες και ινστιτούτα «τρέχουν» έρευνα, αρκετές με άμεση στήριξη των Κυβερνήσεών «τους» ή και μεγιστάνων της φιλανθρωπίας – ευθυγραμμίστηκε ο Έλληνας Πρωθυπουργός.
Έως εδώ, η ιστορία μάλλον γνωστή. Όμως ο Η. Μόσιαλος υπήρξε κεντρική φιγούρα (και αμφιλεγόμενη, κατά την Ελληνική μας παράδοση) στην Κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου. Όπου, ως εκπρόσωπος Τύπου και υπουργός ΜΜΕ, δεν σήκωσε απλώς το βάρος της δημόσιας υπεράσπισης του Μνημονίου-1 αλλά και υπέβαλε πρωτοποριακή πρόταση εκσυγχρονισμού/διάσωσης της ΕΡΤ που συνάντησε βίαιες αντιδράσεις (Υπενθύμιση: επί Μνημονίου-2, η ΕΡΤ έκλεισε). Μεγάλο μέρος των αντιδράσεων, που «απέκλεισαν» την παραμονή Μόσιαλου στην μετέπειτα Οικουμενική Παπαδήμου, προήλθαν (φυσικά!) από το παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ.
Και αυτή η διάσταση Μόσιαλου σχετικά γνωστή – αν και κάπως λησμονημένη. Λιγότεροι όμως θυμούνται το παλιότερο ξεκίνημα της διαδρομής. Αρχές της δεκαετίας του ΄90 διοργανώνεται στο Λονδίνο ένα μεγάλο συνέδριο – με θέμα εκείνο που στην συνέχεια έγινε γνωστό ως κίνημα του Εκσυγχρονισμού, και έδωσε λίγα χρόνια αργότερα την Κυβέρνηση Σημίτη. (Τότε, ο Κώστας Σημίτης διέβαινε την πολιτική έρημο και λειτουργούσε τον ΟΠΕΚ/ «Οργανισμό Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας μας» ως πλατφόρμα ύπαρξης). Στο Συνέδριο λοιπόν του Εκσυγχρονισμού, με Κωνσταντίνο Τσουκαλά στην έναρξη, με Νίκο Μουζέλη εμβληματική φιγούρα λόγω LSE (όποιος θέλει, μπορεί να ανατρέξει στο «Λαϊκισμός και Πολιτική» των Μουζέλη-Λίποβατς-Σπουρδαλάκη στις Εκδ. Γνώση), το κουπί της διοργάνωσης τράβηξε ποιος; Ο Ηλίας Μόσιαλος, τότε ανερχόμενο αστέρι στο LSE!
(Κατακλείδα: όταν η εποχή Σημίτη επικράτησε στην Ελληνική πολιτική σκηνή, ο Η. Μόσιαλος παρέμεινε/αφέθηκε «εκτός», πλην της επαφής με Αλέκο Παπαδόπουλο στο πέρασμα από το Υπουργείο Υγείας).
Για τον Τ.Σ. Έλιοτ (αφιερωμένο στον Έζρα Πάουντ) «ο Απρίλης είναι ο σκληρότερος μήνας». Και ακόμη: «Πού είναι οι ρίζες που στεριώνουν, πού φυτρώνουν κλαριά από το πέτρινο ετούτο έδαφος; Δεν μπορείς να το πεις, ούτε να το μαντέψεις, καθώς το μόνο που γνωρίζεις είναι ένας σωρός από εικόνες».
Θα αποδειχθεί έτσι, τώρα, και για μας; Πάντως βαθμιαία το έδαφος στρώνεται για μια τέτοια συνειδητοποίηση. Γιατί μπορεί ο κόσμος, η κοινή γνώμη, ο καθένας και η καθεμιά να βρίσκεται ακόμη στην συναίσθηση απειλής της πανδημίας – στον προσωπικό φόβο ή στην προσπάθεια να τον αποδιώξεις, στην αποδοχή μέτρων και περιορισμών που δεν θα τους διενοείτο κανείς μέχρι χθες – και μπορεί το κλίμα έκτακτης ανάγκης να οδηγεί σε προώθηση/αποδοχή των μέτρων που, κλιμακωτά, λαμβάνονται να ξεπερνά επίσης κάθε προσδοκία. [Μια στάση, εδώ: αυτό για την ώρα ισχύει παντού! Στην Ελλάδα, η αποδοχή της Κυβέρνησης Μητσοτάκη όσον αφορά την διαχείριση της κρίσης βρίσκεται σε οροφή μετρήσεων Μεταπολίτευσης. Οι όποιες απόπειρες αντιπολιτευτικού λόγου «δυναμικού τύπου», αυτοβυθίζονται. Όμως, δείτε και παραέξω. Η δημοφιλία Μπόρις Τζόνσον στο Ηνωμένο Βασίλειο επίσης κορυφώνεται – κι ας χρειάστηκε να κάνει εσπευσμένη αναστροφή από την αρχική του λογική/πολιτική περί «ανοσίας αγέλης»/ herd immunity. Αλλά και του ιδιόρρυθμου Ντόναλντ Τραμπ η δημοφιλία στις ΗΠΑ συναντάται σε υψηλή πτήση – κι ας ασκεί αυτός κυριολεκτικά πολιτική ανεμοδούρας. Οι λαοί συσπειρώνονται πίσω από τους ηγέτες την ώρα του κινδύνου. Ύστερα είναι που αρχίζουν τα δύσκολα].
Γιατί αναφερόμαστε έτσι στον Απρίλη, ο οποίος μόλις ξεκίνησε; Επειδή, έτσι όπως έληξε η προθεσμία των επιχειρήσεων να δηλώσουν αίτημα ενίσχυσης με την δυνατότητα αναστολής των συμβάσεων εργασίας του προσωπικού τους, το οποίο θα δικαιούται τα «800 ευρώ»/ενίσχυση ειδικού σκοπού, συν ό,τι συμφωνηθεί με τον εργοδότη «για έκτακτες ανάγκες» με τηλε-εργασία και μέχρι τις κανονικές αποδοχές τους, συν κάλυψη των ασφαλιστικών εισφορών τους τώρα θα προκύψει η αληθινή έκταση του μέτρου. Αυτό ήταν το πρώτο μέτρο που προωθήθηκε με την λογική στήριξης /ελάφρυνσης των επιχειρήσεων και στήριξης/εξασφάλισης ενός κατώτατου στους εργαζόμενους. Τώρα όμως χρειάζεται να λειτουργήσει! Να πιστωθούν οι λογαριασμοί των εργαζομένων, να υποβληθούν οι ΑΠΔ για τις εισφορές, να γίνουν οι υπεύθυνες δηλώσεις εργαζομένων στο supportemployees.yeka.gr τις μέρες αυτές, οι δηλώσεις εργοδοτών αντιστοίχως στην ΕΡΓΑΝΗ.
Τίποτε δεν είναι απλό: επιχειρήσεις που ανεστάλη η μια από τις δραστηριότητές τους; Τύχη των εργαζομένων εκείνων που δεν πρόλαβε τις επιχειρήσεις τους η απαγόρευση απολύσεων; Ερμηνεία του «πλήττονται σημαντικά» για τις δικαιούχους επιχειρήσεις; Βήμα-βήμα διεύρυνση των ΚΑΔ; Προσθήκη των αυτοαπασχολούμενων, από δικηγόρους μέχρις υδραυλικούς - ψάξτε κι εδώ για πρόσθετες κατηγορίες: φωτογράφοι; πρωτογενής τομέας; ξεναγοί;
Εδώ, θα χρειαστεί η μηχανή του Δημοσίου να λειτουργήσει –να λειτουργήσει με ευλυγισία, χωρίς γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και προπαντός με ταχύτητα. Ταυτόχρονα όμως – Απρίλης ο πιο σκληρός μήνας – θα συνειδητοποιούνται δυο πράγματα: οι επιχειρήσεις που έκλεισαν, ακόμη-ακόμη και εκείνες που βλέπουν την τζίρο τους να καταρρέει, ξέρουν αν θα ξανανοίξουν; Ελπίζουν; Σχεδιάζουν; Πιστεύουν; Και οι εργαζόμενοι των ίδιων αυτών επιχειρήσεων πως τα ζουν αυτά τα ζωτικά ερωτήματα;
Εδώ δίπλα ελλοχεύει το άλλο: η αίσθηση ότι «τα μέτρα» διευρύνονται , μαζί και με την διάδοση στην δημόσια συζήτηση της βασικής φιλοσοφίας – δεν είναι ελληνική εφεύρεση! – του whatever it takes, ανοίγει ορέξεις. Υποσχέθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης δώρο Πάσχα/επίδομα ευγνωμοσύνης σε γιατρούς και νοσηλευτές «στους ήρωες με τις πράσινες και τις λευκές μπλούζες». (Πλην του δώρου Πάσχα που «θα καταβληθεί σε όλους στον ιδιωτικό τομέα, στο ακέραιο»). 'Ήδη επεκτάθηκε και στα στελέχη Χαρδαλιά/Πολιτικής Προστασίας. Προσέρχεται δυναμικά, απαιτητικά η συνδικαλιστική ηγεσία των αστυνομικών – να μην είναι 55.00 συνολικά (σχεδόν 500 ανά 100.000κατοίκους); Πόσοι όμως «εκτεθειμένοι στον κορωνοϊό», αλήθεια-αλήθεια;
Κυρίως όμως ο «Απρίλης, πιο σκληρός μήνας» θα είναι γιατί τώρα, με την απόδοση ΦΠΑ για Μάρτιο συν παρακρατούμενων φόρων και εισφορών, θα φανεί η πραγματική επίπτωση από την καθίζηση της οικονομικής δραστηριότητας. Άρα και των αληθινών δημοσιονομικών δυνατοτήτων. Και δεν πλησιάζουμε καν το τι θα συμβεί με την εξυπηρέτηση των (μη-εισέτι κόκκινων) δανείων στο τραπεζικό σύστημα. Προφητικός (ή μάλλον σοβαρά προσγειωμένος) ο Χρ. Σταϊκούρας όταν έλεγε «το κόστος πρέπει να είναι δίκαια μοιρασμένο στην κοινωνία» - μαζί βέβαια και με το άλλο; «προφανώς λάθη θα κάνουμε, προσπαθούμε για το καλύτερο». Τώρα θα αρχίσει να κρίνεται αν αυτό αρκεί.
*Δημοσιεύτηκε στην "Ναυτεμπορική" στις 4/4/2020.
Σιγά-σιγά, κι αφού στην Ελλάδα μας ήρθε η λογική του "whatever it takes για τα μέτρα αντιμετώπισης των οικονομικών επιπτώσεων της κρίσης κορωνοϊού – βοήθησε η σχετική άρση των περιορισμών του Συμφώνου Σταθερότητας σε Ευρωπαϊκή κλίμακα, συν το ξεκλείδωμα από το δικό μας πρωτογενές πλεόνασμα... – αρχίζει η προσπάθεια προσγείωσης στην δύσβατη ανηφορική πραγματικότητα. Σε απλά Ελληνικά: έστω ότι η χαλάρωση επιτρέπει να δαπανηθούν πόροι για άμβλυνση των επιπτώσεων. Όμως, πόση είναι η κάμψη που αναμένουμε; Και από πού θα προκύψουν οι πόροι;
Ακριβώς το δεύτερο αρχίζει να προβληματίζει. Το ότι «έχουμε το ελεύθερο» να περάσουμε – στην Ελλάδα – σε μειωμένα πλεονάσματα και σε ελλείμματα, δεν σημαίνει ότι έχουμε και διαθέσιμους πόρους. Ήδη, η – απαραίτητη – αναβολή υποχρεώσεων σφίγγει τα περιθώρια. Αλλά... πού θα πάνε οι προθεσμίες υποβολής των φετινών φορολογικών δηλώσεων; Οι πρώτες καταβολές; Εν τω μεταξύ, όσο πληρέστερο το lock-down, τόσο μεγαλύτερο το πάγωμα της αγοράς – από που θα βγει ΦΠΑ;. Αυτά/τέτοια ήδη κάνουν το Γενικό Λογιστήριο και το ΥΠΟΙΚ να πατούν φρένο στις προσδοκίες ευρύτερης στήριξης: τα 10 δις που αναφέρονται, είναι 5% του ΑΕΠ – ναι μεν δεν αποτελούν όλα δαπάνες, αλλά από πού βγαίνουν; Είναι όντως «εξασφαλισμένα» τα ταμειακά διαθέσιμα για μετά τον Απρίλιο; Πόσο ασφαλείς είναι οι προβλέψεις ροών για τις επόμενες εβδομάδες; Και η κινητοποίηση μέρους του «μαξιλαριού» των 35+ δις ευρώ, πόσο απλή υπόθεση θα αποδειχθεί – ΑΝ επιδιωχθεί έγκαιρα;
Όμως και άλλα μέτρα παγώματος πληρωμών μπορούν να δημιουργήσουν πρόβλημα. Σίγουρα στις τράπεζες, όπου μοναχικός ο Άδωνις Γεωργιάδης διείδε πόσο εύκολα μπορεί να ανατραπεί η κουλτούρα πληρωμών που πήγαινε να αποκατασταθεί. Όμως και στο μέτωπο των επιταγών, μια οριζόντια ρύθμιση – τύπου εκείνης πρώτων ημερών capital controls – μπορεί να χτίσει πρόβλημα. Γρήγορα.
Για αυτό, έρχεται στην πρώτη γραμμή το θέμα των προβλέψεων για την έκταση της κρίσης, για τις επιπτώσεις σε επίπεδο ΑΕΠ και (ακόμη περισσότερο) απασχόλησης. συν, οι προβολές για την ανάκαμψη όταν πλέον ο κύκλος του κορωνοϊού θα έχει ολοκληρωθεί – δηλαδή για το 2021, κατά πάσαν πιθανότητα. Όμως περισσότερο από προβλέψεις και προβολές/forecasts και projections, πρόκειται για σενάρια: ο καθένας επιλέγει τις υποθέσεις του και εν συνεχεία τρέχει το μοντέλο που πιστεύει περισσότερο. όμως οι ίδιες οι υποθέσεις είναι χτισμένες στην άμμο.
Δείτε πρώτα λίγο «έξω»: Ο ΟΟΣΑ, που πριν δυο βδομάδες είχε προσπαθήσει να φανεί ψύχραιμος μιλώντας για υποχώρηση της ανάπτυξης (ως χειρότερο σενάριο, δε) σε επίπεδα 1,5% , σπεύδει ήδη – δια του Γ.Γ. του Άνχελ Γκουρία – να ομολογήσει ότι αυτή η πρόβλεψη «φαίνεται ήδη υπερβολικά αισιόδοξη». Λόγω πολιτικής ευαισθησίας, ο Γκουρία δείχνει προς την κατεύθυνση της μεγάλης ανεργίας που απειλείται, μαζί και με το ενδεχόμενο προσάραξης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Και δέχεται ότι ακόμη κι αν δεν περάσουμε συνολικά σε παγκόσμια ύφεση, το σοκ που ήδη διαδίδεται στις οικονομίες είναι βαρύτερο και από την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, και από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους του 2001 – οπότε οι χώρες «θα αντιμετωπίζουν επί χρόνια τον αντίκτυπο του κορωνοϊού».
Ας ερχόμαστε, τώρα, λίγο στα δικά μας: Η Τράπεζα της Ελλάδος, σε επίδειξη ψυχραιμίας, δέχεται να υποχωρήσει η έως τώρα πρόβλεψή της για φετινή ανάπτυξη στο 2,4% σε επίπεδο μηδενικής αύξησης του ΑΕΠ, «ποντάροντας» στο ότι το δεύτερο 6μηνο θα επιτρέψει να απορροφηθούν οι ζημιές των δυο πρώτων 3μήνων. Για το καημένο το πρωτογενές πλεόνασμα του 3,5% του ΑΕΠ, ασφαλώς δέχεται «αρκετές μονάδες κάτω από τον αρχικό στόχο», αλλά χωρίς να αποτολμά ποσοτική πρόβλεψη. Μόνο κάτι σαν ευχή, να ελαχιστοποιηθεί «η επίπτωση στην βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους».
Ο Πάνος Λιαργκόβας – σήμερα ΚΕΠΕ, αλλά με την εμπειρία στο γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στην Βουλή – θέλησε να φανεί ακόμη πιο θετικός, αφού θα θεωρούσε ενδεχόμενο «αν μέχρι τον Μάϊο τιθασσευθεί η επίπτωση» να επαρκέσει το β' 3μηνο για επαναφορά. Βέβαια είχε προνοήσει να επισημάνει ότι «το πρώτο ζητούμενο είναι να παραμείνουμε ζωντανοί», προτού αρχίσουμε να χτίζουμε προβολές για την επόμενη μέρα – αλλά και να επικεντρώσει την προσοχή στην επιβίωση των επιχειρήσεων που «πρέπει να τις βρει όρθιες» η ως άνω επόμενη μέρα.
Όμως η Morgan Stanley, που για την Ευρωζώνη κάνει λόγο για πτώση του ΑΕΠ κατά 5%, σ' εμάς μιλάει για -5,3%, και τούτο με έλλειμμα να φθάνει στο 1,3% του ΑΕΠ. (Βέβαια, μας «χαρίζει» αναπήδηση κατά 6,3% για την επόμενη χρονιά, οπότε σβήνει την πτώση – σχεδόν).
Γενικώς, προσδεθείτε.
*Δημοσιεύτηκε στην "Ναυτεμπορική" στις 29/3/2020.
Νεωτερικότητα
Η έννοια της νεωτερικότητας παίζει κεντρικό ρόλο στην ανάλυση των σύγχρονων κοινωνιών. Πρόκειται για έναν όρο πολυσημικό που ερμηνεύεται διαφορετικά ανάλογα με το κοινωνικοοικονομικό και ιστορικό πλαίσιο. Ο πιο συνηθισμένος ορισμός εστιάζεται στον πολιτισμικό χώρο. Κυρίως στις αξίες, ιδεολογίες και πρακτικές που απορρέουν από την Γαλλική Επανάσταση. Για παράδειγμα, η εναντίωση στον αυταρχισμό του ancien régime και το θρησκευτικό σκοταδισμό, η έμφαση στο ρασιοναλισμό, στην ατομική ελευθερία, στην ανάπτυξη της επιστήμης κτλ. Αυτού του είδους ο προσανατολισμός κυριαρχεί στους κύκλους φιλοσόφων, διανοητών, και μορφωμένων αριστοκρατών και αστών όχι μόνο στην προεπαναστατική Γαλλία αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό δείχνει πως για την ιδιαιτερότητα των νεωτερικών κοινωνιών η εστίαση πρέπει να είναι λιγότερο στα πολιτισμικά και περισσότερο στα κοινωνικά/δομικά χαρακτηριστικά της νεωτερικότητας. Πιο συγκεκριμένα, αυτό που καθιστά μοναδικά τα χαρακτηριστικά της νεωτερικότητας είναι η σύνδεσή τους με ένα είδος κοινωνικής οργάνωσης που κυριάρχησε στην Δύση μετά την Αγγλική Βιομηχανική και την Γαλλική Επανάσταση. Αυτή η οργάνωση παρουσιάζει δύο κοινωνικο-δομικά χαρακτηριστικά που είναι μοναδικά, δεν εντοπίζονται δηλαδή ούτε κάν στις πλέον πολύπλοκες προνεωτερικές κοινωνίες. Αυτά είναι:
- η αποδυνάμωση της παραδοσιακής κοινότητας και η κινητοποίηση και ένταξη του πληθυσμού στο έθνος κράτος, και
- η ολική διαφοροποίηση των θεσμικών χώρων που ο καθένας έχει δυνητικά τη δική του λογική και δυναμική. Μια κατάσταση που οδηγεί στην ευρεία εξατομίκευση.
Λόγω έλλειψης χώρου και λόγω του ότι είναι το πρώτο χαρακτηριστικό που συνδέεται άμεσα με την Επανάσταση του 1821, δεν θα ασχοληθώ με το δεύτερο.
Κινητοποίηση και ένταξη στο έθνος κράτος
Μετά την ανάδυση του έθνους κράτους και την πρωτόγνωρη διείσδυσή του στην περιφέρεια, βλέπουμε την περιθωριοποίηση της παραδοσιακής, μη κοινωνικά διαφοροποιημένης κοινότητας. Η προνεωτερική σχετική αυτονομία της κοινότητας έναντι της κεντρικής εξουσίας μειώθηκε σημαντικά όταν οι συνεχώς επεκτεινόμενοι μηχανισμοί της κεντρικής διοίκησης οδήγησαν στην έκλειψη του παραδοσιακού οικονομικού, πολιτικού και πολιτισμικού τοπικισμού. Οι κοινότητες στην περιφέρεια δεν εξαφανίστηκαν, έχασαν όμως τον παραδοσιακό χαρακτήρα τους καθώς και μεγάλο μέρος της αυτονομίας τους. Επιπλέον, λόγω της ραγδαίας αστικοποίησης, ο πληθυσμός της υπαίθρου άρχισε να συρρικνώνεται. Οι παραπάνω διαδικασίες συνδέονται με τη μαζική κινητοποίηση του πληθυσμού που εξασθένησε τους δεσμούς του με τις τοπικές, σχετικά αυτάρκεις, παραδοσιακές κοινότητες και τον έφερε πλησιέστερα στο εθνικό κέντρο. Ο πληθυσμός ενσωματώθηκε δηλαδή στις ευρύτερες πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές αρένες οι οποίες συγκροτούν αυτό που αποκαλούμε έθνος κράτος. Είναι με αυτόν τον τρόπο που σταδιακά οι κρατικοί μηχανισμοί διείσδυσαν στην περιφέρεια κατά τρόπο που ήταν αδιανόητος στην προνεωτερικότητα.
Με βάση τα παραπάνω, πρέπει να τονιστεί πως παρόλο που η ιδέα του έθνους προϋπήρχε, ήταν στη διάρκεια των αγώνων εναντίον της οθωμανικής κυριαρχίας και της δημιουργίας μιας στοιχειώδους κρατικής δομής από τον Καποδίστρια που περνάμε από το έθνος στο κράτος έθνος. Καθώς το βάρος μετατίθεται από την περιφέρεια στο εθνικό κέντρο οι ταυτότητες διαμορφώνονται όλο και περισσότερο από τους εθνικούς θεσμούς και ιδεολογίες. Αυτοί που ζουν στην περιφέρεια ταυτίζονται πλέον λιγότερο με τις τοπικές κοινωνίες και περισσότερο με το εθνικό κέντρο. Αισθάνονται για παράδειγμα λιγότερο πατρινοί και περισσότερο έλληνες. Εισέρχονται έτσι σε αυτό που ο Benedict Anderson (1991) αποκαλεί «φαντασιακή κοινότητα του κράτους έθνους».
Στο επίπεδο των συλλογικών φορέων δράσης στη μετα-επαναστατική περίοδο τα μέσα κυριαρχίας περνούν σταδιακά από του τοπικούς προύχοντες στους αρχηγούς των κομμάτων που αρχικά ήταν λέσχες σημαντικών προσώπων (τα τζάκια). Στο λεγόμενο ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό του 19ου αιώνα, τα λαϊκά και το μεγαλύτερο μέρος των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων δεν συμμετείχαν στην ενεργό πολιτική. Στη συνέχεια η εξέγερση στο Γουδί και ο ερχομός του Βενιζέλου στην Αθήνα έσπασε τον παλαιοκομματισμό. Ως πρωθυπουργός προσπάθησε να εκσυγχρονίσει την κοινωνία καθώς και το πολιτικό σύστημα σκοπεύοντας να δημιουργήσει ένα κόμμα κατά τα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα. Οι τοπικοί παράγοντες όμως είχαν ακόμη σημαντική δύναμη και τα βενιζελικά σχέδια απέτυχαν. Καθώς ο κρατικός μηχανισμός δυνάμωνε, οι τοπικοί προύχοντες και καπεταναίοι καταλάβαιναν πως η αντίστασή στην κεντρική εξουσία δεν ήταν πια δυνατή. Αποφάσισαν έτσι να ελέγξουν το κράτος εκ των έσω καταλαμβάνοντας θέσεις κλειδιά στην κρατική διοίκηση.
Βέβαια, όχι μόνο 19ο αιώνα αλλά και στον 20ο παρατηρούμε αντιδημοκρατικές, στρατιωτικές κυρίως επεμβάσεις που κατήργησαν τον δημοκρατικό κοινοβουλευτισμό αναδεικνύοντας έτσι πως η νεωτερικότητα μπορεί να πάρει δημοκρατικές αλλά και αυταρχικές μορφές. Στην Ελλάδα ωστόσο μετά την πτώση των δικτατορίας των συνταγματαρχών η αντιπροσωπευτική δημοκρατία απέκτησε γερές ρίζες. Και σε αυτό βοήθησε και η ένταξή μας στην ευρωζώνη.
Πιο γενικά τώρα, κοιτώντας τις κομματικοπολιτικές εξελίξεις από το 1821 μέχρι σήμερα, η Επανάσταση του 1821 βοήθησε στη γέννηση και, παρά τους εμφύλιους διχασμούς, στην επιβίωση του δημοκρατικού κοινοβουλευτισμού. Ο αυταρχικός εκσυγχρονισμός της μεταξικής περιόδου ήταν πολύ λιγότερο σημαντικός από τον δημοκρατικό εκσυγχρονισμό της τρικουπικής και βενιζελικής περιόδου.
Συμπερασματικά, η νεωτερική περίοδος της Ελλάδας ξεκίνησε με το πέρασμα από το προ-επαναστατικό έθνος στο ελληνικό κράτος έθνος – αποτέλεσμα των αγώνων, εντός και εκτός της χώρας, που προετοίμασαν και στη συνέχεια υλοποίησαν το στόχο της απελευθέρωσης από τον τουρκικό ζυγό. Η ελληνική επανάσταση ήταν η πρώτη εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα Βαλκάνια. Έγινε έτσι παράδειγμα για τις επαναστάσεις των υπόλοιπων βαλκανικών χωρών. Μαζί με τα ελληνικά δημοκρατικά συντάγματα της περιόδου (τα πιο προοδευτικά εκείνης της εποχής), οι αιματηροί αγώνες για την ανεξαρτησία αποτελούν την παρακαταθήκη των αγώνων του 1821 στις επόμενες γενιές. Είναι ακριβώς αυτή η παρακαταθήκη που εξηγεί την αντοχή των δημοκρατικών θεσμών στη χώρα μας. Γιατί παρά τους διχασμούς και πιο γενικά την εσωτερικευμένη συγκρουσιακή κουλτούρα των νεοελλήνων οι φιλελεύθεροι, δημοκρατικοί θεσμοί επέζησαν.
Συγκρίνοντας την Ελλάδα με αντίστοιχες εξελίξεις
Τελειώνοντας θέλω να αναφερθώ σε άλλες εξίσου οικονομικά λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες της ημιπεριφέρειας που ακολούθησαν μια πορεία προς τη νεωτερικότητα παρόμοια με αυτή της Ελλάδας. Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής (κυρίως η Αργεντινή και η Χιλή) την ίδια περίοδο (αρχές του 19ου αιώνα) κατάφεραν να κερδίσουν την ανεξαρτησία τους από την Ισπανική Αυτοκρατορία. Η διαδρομή αυτών των χωρών έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με αυτά της Ελλάδας: ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό στο 19ο αιώνα, άνοιγμα του πολιτικού συστήματος στο πρώτο ήμισυ του 20ού, στρατιωτικές επεμβάσεις και αργότερα χούντες παρόμοιες με τη δική μας επταετή δικτατορία κτλ. Αν για να καταλάβουμε την ιδιαιτερότητα της νεωτερικότητας πρέπει να εστιάσουμε στην κοινωνικο-δομική οργάνωση των σύγχρονων χωρών, για να καταλάβουμε την ιδιαιτερότητα του ελληνικού δρόμου προς τη νεωτερικότητα είναι χρήσιμο στραφούμε προς τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και όχι μόνο. Από μια τέτοια σύγκριση γίνεται σαφές πως η Επανάσταση του 1821 δεν ήταν μια παραδοσιακή εξέγερση όπως τα βίαια ξεσπάσματα δουλοπαροίκων κατά του φεουδάρχη, ούτε όπως οι εξεγέρσεις τοπικών parlements εναντίον της απολυταρχικής εξουσίας του Λουδοβίκου toυ 14ου στην Γαλλία. Ήταν μια επανάσταση που συνδέεται άμεσα με την Γαλλική Επανάσταση, τη νεωτερική επανάσταση par excellence. Ήταν η είσοδός μας στη νεωτερική εποχή.
*Δημοσιεύτηκε στα "Νέα" στις 13/3/2020.
Ασφαλώς η προτεραιότητα σ' αυτές τις μέρες που ζούμε θα ανήκε στην προσέγγιση των επιπτώσεων – οικονομικών και όχι μόνο – της επιδημίας του κορωνοϊού, που (φυσικά) έφθασε και στην «θωρακισμένη» υγειονομικά Ελλάδα μας. Αλλά και στην προβολή των ακόμη που δυσάρεστων επιπτώσεων από την διαφαινόμενη – σε απόσταση αναπνοής, πλέον – πραγματική και επίφοβη κρίση του Προσφυγικού/ Μεταναστευτικού. Και στα δυο μέτωπα, η εποχή των λόγων και των σχεδιασμών έχει περάσει. Χώρα τουριστική η Ελλάδα. Με κινητικότητα του πληθυσμού της. Με αδύναμη θέση στις αλυσίδες αξίας. Προσδεθείτε! Να δούμε πώς θα «διαβάσει» την συγκυρία και το EuroWorking Group.
Όμως η ταχύτητα των εξελίξεων δεν επιτρέπει κάτι το αξιόπιστο: μένουμε λοιπόν σε κάτι που ο αναγνώστης ίσως θεωρήσει υπεκφυγή.
Ο λόγος για την επιμελημένα παραμερισμένη οικονομική δημοκρατία – κι ας βρίσκεται παρούσα σε κάθε στροφή: «κόκκινα δάνεια» , ρυθμίσεις, προστασία πρώτης κατοικίας και σχέση του οφειλέτη με τις τράπεζες; σχέσεις εργοδοτών/εργαζομένων στα χρόνια της κρίσης, αλλά και τώρα μετά την επέλευση της «κανονικότητας»; Την συναντήσαμε τις εντελώς τελευταίες μέρες την έννοια αυτή, σε δυο διαφορετικές (;) στιγμές.
Πρώτο επεισόδιο: «Εθνικό Σχέδιο για οριστική λύση στα «κόκκινα δάνεια»» παρουσίασε με Ημερίδα το ΜέΡΑ25 του Γιάνη Βαρουφάκη. Συγκέντρωσε ένα κάποιο κοινό από καταναλωτικούς φορείς, τοπικές αρχές, Επιμελητήρια, Δικηγορικούς Συλλόγους. αρκετή συμμετοχή νεότερων ηλικιών. Ο ίδιος ο Γ. Βαρουφάκης θέλησε να επεξηγήσει το «Εθνικό Σχέδιο» ως λειτουργική εκκαθάριση των ισολογισμών των τραπεζών, με τερματισμό όμως των πλειστηριασμών /των εξώσεων, με επανένταξη των «κόκκινων δανειοληπτών» στην οικονομική ζωή, με εντοπισμό/αποβολή των στρατηγικών κακοπληρωτών. Το προτεινόμενο σχήμα, στην ουσία Bad Bank («Οδυσσέας» αντί του «Ηρακλή») με έκδοση κρατικά εγγυημένων ομολόγων υπέρ των τραπεζών, το θεωρεί συμβατό με τους κανόνες Βρυξελλών/ΕΕ και Φρανκφούρτης/ΕΚΤ: δεν είναι, ακόμη κι αν υπό όρους 2014-15 θα μπορούσε διαπραγματευτικά να ήταν... Προβλέπει Συμβούλιο Εκκαθάρισης με ευρεία συμμετοχή, για τον εντοπισμό των στρατηγικών κακοπληρωτών, αλλά και ρόλο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης για τον προσδιορισμό του ύψους «εισφοράς διατήρησης δικαιώματος χρήσης και συνιδιοκτησίας» στα σχετικά ακίνητα ή/και ΜΜΕ.
Εκείνο όμως που αξίζει να κρατηθεί ήταν η προθυμία φορέων – και μάλιστα των Δικηγορικών Συλλόγων Αθήνας και Πειραιά – να προσέλθουν ως ενδιάμεσοι στην συζήτηση και στην εφαρμογή, μετά την λήξη της προστασίας της πρώτης κατοικίας. (Γιατί αυτός είναι ο ουσιαστικός μοχλός της συζήτησης: το φάσμα των πλειστηριασμών σε εννέα βδομάδες...). Σε αυτού του είδους τους φορείς απηύθυνε έκκληση να αναμειχθούν στην εφεξής διαδικασία και η Λούκα Κατσέλη, η οποία παρενέβη στην ημερίδα με την επιστημονική της ιδιότητα - αλλά και ως εμπνευστής του φερώνυμου Νόμου που τώρα λήγει η τελευταία του εκδοχή. Όμως στην έκκληση Λ. Κατσέλη, ένα σημείο που θα πρέπει να κρατηθεί είναι η αναφορά – και η επεξήγηση – ότι σταθερά επανέρχεται ένα ζήτημα οικονομικής δημοκρατίας. Πρακτικά: αντιμετώπισης της ανισότητας ισχύος μεταξύ δανειολήπτη και τραπεζών ή/και εταιρειών διαχείρισης των κόκκινων δανείων.
Αυτό, θα μας επιτραπεί να πούμε, ήταν η πολιτικά πιο ουσιώδης παρέμβαση της εκδήλωσης ΜέΡΑ25. Μαζί με την βραχύλογη παρέμβαση/παραδοχή της εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ στην Ημερίδα, Χριστίνας Ανδρέου, για αναγκαιότητα επίλυσης του προβλήματος των κόκκινων δανείων «με ενιαία κοινωνική αντιπολίτευση» .
Δεύτερο επεισόδιο: σε εντελώς διαφορετικό κοινό – πλειοψηφία μεσόκοπος-και-βάλε-κόσμος, με μια αίσθηση παλαιού ΠΑΣΟΚ... - η διοργάνωση εκδήλωσης από τον Τομέα Οικονομίας του ΣΥΡΙΖΑ, σε αναζήτηση «Δίκαιης και βιώσιμης ανάπτυξης με προοδευτικές πολιτικές». Εδώ, επιχειρήθηκε μια συνύπαρξη ανθρώπων που προσέρχονται με την πιο οικολογική προσέγγιση της βιωσιμότητας – όπως ο Ευρωβουλευτής Πέτρος Κόκκαλης (με έμφαση στο νέο Green Deal της ΕΕ) ή η δήμαρχος Αγ. Δημητρίου Μαρία Ανδρούτσου (που στάθηκε στην πρακτική εμπειρία της πόλης, της συνοικίας, της γειτονιάς από το τι σημαίνει βιώσιμη ανάπτυξη).
Ενώ όμως το κυρίως πολιτικό στίγμα έθεσε ο Νίκος Παππάς ως αρμόδιος του ΣΥΡΙΖΑ «υποδεχόμενος» την λογική της Agenda 2030 και της βιωσιμότητας στην συζήτηση, και πάλι θα σημειώσουμε ότι μια τοποθέτηση της Λούκας Κατσέλη είχε το, δυνητικά πιο ενδιαφέρον, πολιτικό περιεχόμενο μέλλοντος. Τι εννοούμε; Η Λ. Κατσέλη παρουσιάζοντας όλη την ιστορία της Agenda 2030 και αναζητώντας το περιεχόμενο τόσο της έννοιας του «προοδευτικού» / της προοδευτικής προσέγγισης, όσο και της βιωσιμότητας, ανακίνησε και εδώ την έλλειψη οικονομικής δημοκρατίας. Δηλαδή τα φαινόμενα ανισότητας που επιτείνονται λόγω της υποχώρησης του συνδικαλισμού και των ενδιάμεσων φορέων στην εκπροσώπηση των ανθρώπων. Από την αγορά εργασίας μέχρι την αντιμετώπιση του κοινωνικού αποκλεισμού, η αναζήτηση αυτή μπορεί να αποδειχθεί «φορέας μέλλοντος».
*Δημοσιεύτηκε στην "Ναυτεμπορική" στις 7/3/2020.
Η επάνοδος των εργαζομένων στην εργασία μετά τον καρκίνο είναι ένα θέμα με ιδιαίτερη κοινωνική σημασία που θα απασχολεί ολοένα και περισσότερο τους εργαζομένους, τις επιχειρήσεις και την πολιτεία.
Το ανθρώπινο δυναμικό περιλαμβάνει όλο και περισσότερους ανθρώπους που έχουν νοσήσει ή νοσούν από καρκίνο. Η υποστήριξη των συνανθρώπων μας κατά την επάνοδο στην εργασία τους ενέχει, πλέον, ένα σημαντικό διακύβευμα για το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού κάθε χρόνο οι διαγνώσεις νέων περιστατικών καρκίνου στην Ευρώπη ανέρχονται σε 3,4 εκατομμύρια. Περίπου το ήμισυ των ατόμων που διαγιγνώσκονται με καρκίνο βρίσκεται σε ηλικία εργασίας, δηλαδή, ένας στους δύο από εμάς θα αντιμετωπίσουμε έμμεσα ή άμεσα μια διάγνωση καρκίνου, είτε στη διάρκεια της ζωής μας, είτε στον ευρύτερο οικογενειακό μας κύκλο. Την ίδια στιγμή, οι θεραπείες και τα ποσοστά επιβίωσης έχουν βελτιωθεί, καθώς ο καρκίνος μετατρέπεται σταδιακά σε μια χρόνια πάθηση και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις -όπως η έγκαιρη διάγνωση- αποκτά ιάσιμη μορφή.
Για αυτούς τους λόγους και επειδή οι περισσότεροι από εμάς σίγουρα θα εργάζονται περισσότερα χρόνια, η επάνοδος στην εργασία ενός εργαζόμενου με καρκίνο θα γίνει μια κοινή εμπειρία για τα στελέχη των επιχειρήσεων και μάλιστα, μία από τις δυσκολότερες στη διαχείρισή τους.
Μία περίπλοκη και πολυεπίπεδη διαδικασία
Οι επιπτώσεις του καρκίνου και της θεραπείας του μπορεί να επηρεάσουν όλες τις πτυχές της ανθρώπινης υγείας και ευεξίας, συμπεριλαμβανομένων σωματικών, ψυχολογικών και νοητικών συμπτωμάτων, όπως αναφέρεται σε συμπεράσματα της βρετανικής ΜΚΟ Macmillan και της κοινωνικής εταιρείας Working with Cancer. Οι επιπτώσεις αυτές μπορεί να είναι είτε βραχυπρόθεσμες, είτε μακροπρόθεσμες. Η ανάκαμψη από τον καρκίνο δεν είναι γραμμική διαδικασία και συνήθως διαρκεί αρκετά περισσότερο από 12 μήνες.
Η ανεπαρκής κατανόηση του αντίκτυπου του καρκίνου και οι δυσκολίες που ενδέχεται να αντιμετωπίσουν οι καρκινοπαθείς εργαζόμενοι, όσον αφορά την εξισορρόπηση των απαιτήσεων εργασίας και θεραπείας, καθώς και η αναποτελεσματική επικοινωνία με τον προϊστάμενο ή τον εργοδότη, είναι παράγοντες που συχνά προκαλούν τριβές στο περιβάλλον εργασίας και μπορούν να τους οδηγήσουν σε μια επαναξιολόγηση των προσδοκιών τους για τη ζωή και την εργασία και, κατ' επέκταση, να αποτρέψουν την επιστροφή σε αυτήν.
Αναλύσεις διεθνών μελετών από τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και άλλες χώρες έδειξαν ότι το ποσοστό ανεργίας μετά από καρκίνο αυξάνεται και μάλιστα, όσον αφορά στις γυναίκες που έχουν νοσήσει από καρκίνο του μαστού, το ποσοστό είναι υψηλότερο από ό, τι μετά από άλλες μορφές καρκίνου - 35,6% και 31,7% αντίστοιχα (WHO, Guide to Cancer Early Diagnosis). Επιπλέον, ένας σημαντικός αριθμός από τις γυναίκες που πέτυχαν να επιστρέψουν στην εργασία τους, βιώνουν έλλειψη υποστήριξης από τους συναδέλφους ή τον εργοδότη τους και διακρίσεις, καθώς στιγματίζονται μετά τον καρκίνο, με μείωση των ευθυνών τους, στασιμότητα μισθού ή/και ανακοπή της εξέλιξης της σταδιοδρομίας τους. Δυστυχώς, σε πολλές άλλες περιπτώσεις, οι εργαζόμενοι καρκινοπαθείς απολύονται εξαιτίας της ασθένειάς τους.
Επίσης, δεν υπάρχει ευρωπαϊκό ή εθνικό νομοθετικό πλαίσιο που να προστατεύει τα δικαιώματα των καρκινοπαθών και των επιζώντων στην εργασία. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, η δυσκολία παραμονής ή εύρεσης εργασίας εξακολουθεί να είναι τεράστιο θέμα.
Πράγματι, πολλά εμπόδια, που ξεκινούν από τη διάγνωση και τις μακρόχρονες περιόδους αναρρωτικής άδειας και συνεχίζονται με τους λειτουργικούς περιορισμούς, καθιστούν δυσκολότερο για τους ασθενείς και τους επιζώντες να παραμείνουν ή να εισέλθουν ξανά στην αγορά εργασίας.
Αυτό το θέμα γίνεται ολοένα οξύτερο που σημαίνει ότι οι πολιτικές επανόδου στην εργασία είναι κρίσιμης σημασίας για να κρατήσουν οι επιχειρήσεις τους εργασιακούς χώρους βιώσιμους.
Τί μπορεί να γίνει; Και μάλιστα, χωρίς ιδιαίτερο κόστος;
Πρώτο και κυριότερο είναι η ανάγκη συνεργασίας των επιχειρήσεων με τους ενδιαφερομένους. Οι περισσότερες επιχειρήσεις, όταν εξετάζουν τον τρόπο με τον οποίο ο καρκίνος εντάσσεται στην στρατηγική ευημερίας του οργανισμού τους (Workplace Wellbeing), εστιάζουν κυρίως στην ενημέρωση, στην πρόληψη και στην έγκαιρη διάγνωση, παρέχοντας τη δυνατότητα για διαγνωστικές εξετάσεις στο προσωπικό, αλλά και στην ευαισθητοποίηση για την αναγνώριση των συμπτωμάτων του καρκίνου. Τέτοιες πρωτοβουλίες και ενέργειες είναι εξαιρετικά σημαντικές και πρέπει να συμπεριλαμβάνονται στην στρατηγική τους. Αλλά τι γίνεται με τους εργαζόμενους που έχουν διαγνωσθεί με καρκίνο και θέλουν να παραμείνουν ή να επιστρέψουν στην εργασία τους; Πώς μπορούν οι επιχειρήσεις να διασφαλίσουν ότι η στρατηγική τους για την ευημερία λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες τους;
*Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό HR Professional στις 21/2/2020.
Φαινόταν – από τις συμμετοχές (πολλές) και από το πρόγραμμά της – να επικεντρώνεται στα τεχνολογικά και τα νομικά/θεσμικά, η διοργάνωση ημερίδας από το Ινστιτούτο για το Δίκαιο Προστασίας της Ιδιωτικότητας και των Προσωπικών Δεδομένων (του EPLO) "Quo Vadis I.A./Το δίκαιο, η οικονομία και η κοινωνία μπροστά στις προκλήσεις της Τεχνητής Νοημοσύνης». Με μεγάλες εταιρείες τεχνολογίας (Microsoft, Hewlett Packard) και συμβουλευτικής (Deloitte, EY) χορηγούς, η ημερίδα αυτή κατόρθωσε – εν πολλοίς λόγω των συντονιστών: Λίλιαν Μήτρου, Μιχάλης Πικραμένος, Νικόλας Κανελλόπουλος – να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μιας συζήτησης που πήγε παραπέρα. Kαι τούτο για ένα ζήτημα τόσο πολυσυζητημένο, όσο και επιδερμικά γνωστό όπως η Τεχνητή Νοημοσύνη. Στην πράξη, πλέον, όχι στις παλιότερες μελλοντοστραφείς προβολές.
Ακόμη και ο τεχνολογικά δύσπιστος που θα παρακολούθησε τις εργασίες, δεν μπορεί να μην είδε ότι η τεχνητή νοημοσύνη έχει ήδη προχωρήσει σε πολλούς κλάδους και ότι οι αλγόριθμοί της «ορίζουν», πάντως επηρεάζουν τομείς και επιλογές της καθημερινότητας. Δημιουργώντας ήδη πρακτικά ζητήματα: είσαστε ή όχι επιλέξιμοι για δάνειο (αν μόλις απορριφθήκατε, γιατί;). τι έκταση έχει η ασφαλιστική σας κάλυψη, μετά την τελευταία περίθαλψη που κάλυψε η ασφαλιστική σας (και πάλι; γιατί;). Tι επιλογή χαρτοφυλακίου έγινε από τον διαχειριστή της αποταμίευσής σας; Αύριο, πάλι, όταν θα ορίζεται η οριοθέτηση του χωραφιού σας με του διπλανού, μετά από δορυφορική τηλεπισκόπηση, με βάση τις κλίσεις του εδάφους αλλά και τις τεχνητές μεταβολές που έχουν επέλθει, πόση δυνατότητα έχετε εσείς (και ο διπλανός, και οι τεχνικοί σας) να παρέμβετε; Προτού φθάσουμε στο δίλημμα τι θα επιλέξει να κάνει το χωρίς-οδηγό όχημα μεθαύριο, όταν χρειαστεί να «επιλέξει» ατύχημα; ποιος/ποιοι/γιατί/πώς έχουν την ευθύνη άμα υπάρξει πρόβλημα στην χρήση τεχνητής νοημοσύνης; Ή πάλι μαθαίνοντας ότι σε μεγάλα νομικά γραφεία (των ΗΠΑ, μην βιάζεστε!) οι νομικές υποθέσεις «ξεσκαρτάρονται» με χρήση Α.Ι. ώστε να πιθανολογηθεί ποιές αξίζει να φθάσουν σε δίκη με πιθανότητα επιτυχίας.
Σε αυτής της έκτασης παρουσία της τεχνητής νοημοσύνης στην ζωή των ανθρώπων, παρουσία από την οποία δεν υπάρχει opt-out, η νομική προσέγγιση/θεσμική πλαισίωση έρχεται – ασθμαίνοντας – να παρακολουθήσει την όλο και ταχύτερη τεχνολογική εξέλιξη. Και η αναφορά σε θεσμική πλαισίωση αγκομαχάει να ακολουθήσει (ή: να δείξει ότι ακολουθεί) κοινωνικές επιλογές – ιδιωτικότητα vs. επικοινωνία, προστασία vs. αποτελεσματικότητα – που στο βάθος τους έχουν, η επικαλούνται ηθικά προτάγματα.
Έκανε καλό στον ακροατή η ειλικρινής – ή μήπως αμήχανη; – κατάθεση της Λίλιαν Μήτρου, ότι οσάκις δεν έχουμε ασφαλή εκτίμηση για τις συνέπειες από την χρήση τεχνητής νοημοσύνης, τότε δεν (θα πρέπει να) εφαρμόζουμε τεχνητή νοημοσύνη. Πόσο, όμως, αυτό ισχύει/θα ισχύει στην πράξη; Όπως δημιούργησε σκέψη η αναφορά πολλών στην θέση που επιχειρεί να καταλάβει στην επανάσταση της τεχνητής νοημοσύνης η «Ευρώπη», μετέωρη ανάμεσα στην δυναμική πίεση Αμερικής (με καθαρά επιλογή αγοράς/άρσης περιορισμών) και Κίνας (με την γνώριμη λογική της κρατικής στήριξης, αλλά με οικονομικά φιλελεύθερα εργαλεία). Η Ευρωπαϊκή κλιμακωτή προσέγγιση – η περιγραφή ανήκει στον Θόδωρο Φέσσα: to tax, to regulate, to subsidise δεν δημιουργεί και τόσο ευχάριστη προοπτική. (Τουλάχιστον ο ίδιος έδωσε και μιαν αισιόδοξη νότα, αναφερόμενος σε προοπτική.... εβδομάδας 4 ημερών όταν όλα αυτά τα τεχνολογικά θαύματα θα έχουν απομακρύνει από τον άνθρωπο την ανάγκη να υπηρετεί τις λιγότερο ουσιαστικές/απαιτητικές δουλειές).
Αξίζει να σταθούμε σε δυο επιμέρους εισηγήσεις που παρουσιάστηκαν: του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα, κάπως απροσδόκητα, που στάθηκε στις οικονομικές πτυχές. και του Κυριάκου Πιερρακάκη, πιο αναμενόμενα, ως υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής.
Ο Γιάννης Στουρνάρας, αποτίοντας στην αρχή φόρο τιμής στον Alan Turing που πρώτος έθεσε το ερώτημα «μπορούν οι υπολογιστικές μηχανές να σκεφθούν;», ερώτημα το οποίο έφυγε από την σφαίρα της φιλοσοφίας για να προσγειωθεί στην ίδια την καθημερινότητα, έδωσε τις παραμέτρους της τεχνολογικής επιτάχυνσης με ό,τι σημαίνει για την οικονομική (και, άρα, την πρακτική) διάσταση: το τσιπάκι των 20.000 δολαρίων του 1970, σήμερα κοστίζει λιγότερο από 0,002 ευρώ – και η υπολογιστική ικανότητα διπλασιάζεται κάθε 3,4 μήνες, αντί για τους 18 μήνες του «νόμου του Moore».
Στάθηκε εν συνεχεία ο Γ. Στουρνάρας σε εκτιμήσεις μελετητών για τις δυνατότητες αύξησης της προστιθέμενης αξίας στις οικονομίες – ο λόγος για την Ευρωπαϊκή κλίμακα – από την εισαγωγή Α.Ι., ιδίως μέσω αύξησης της παραγωγικότητας: διπλασιασμός του ετήσιου ρυθμού ανάπτυξης κατά Accenture, αύξηση του ΑΕΠ κατά 19,4% σε ορίζοντα 2030 κατά McKinsey. (Αφήνουμε κατά μέρος την πρόβλεψη για αύξηση 26% της Κινεζικής οικονομίας μέχρι το 2030, ενόσω «τρέχει» ο κορωνοϊός...). Πάντοτε στο επίπεδο των επιπτώσεων στην οικονομία, η προσέγγιση Στουρνάρα επεσήμανε ότι η ψηφιακή υστέρηση της Ευρώπης έναντι ΗΠΑ, αλλά και Κίνας, υστέρηση της τάξεως του 35%, δεν δείχνει να μειώνεται. Πάντως, επιστρέφοντας στις προσδοκίες για αύξηση/απογείωση της παραγωγικότητας, πήρε την προφύλαξη να πει πως «φαίνεται ότι απαιτείται υπομονή μέχρι να δούμε στις στατιστικές της παραγωγικότητας την συμβολή την Α.Ι.».
Στον τομέα της Διοίκησης/Οργάνωσης των επιχειρήσεων, μετέφερε την άποψη ότι οι βελτιώσεις λόγω Α.Ι. μπορούν να φέρουν μέχρι και κατά 80% υψηλότερη κέρδη, ενώ π.χ. στον τομέα του ανθρώπινου δυναμικού οι εύστοχες προσλήψεις θα μπορούσαν να βελτιωθούν δια της χρήσεως Α.Ι. μέχρι και κατά 20%. Κυριότερα ωφελημένες οι μεγάλες επιχειρήσεις – ενώ παράλληλα μέχρι 40% των θέσεων εργασίας στην ΕΕ, 47% στις ΗΠΑ θα καταλήξουν απειληθούν (με αντισταθμιστική (;) αύξηση των ευκαιριών υψηλής εξειδίκευσης).
Στον τομέα των χρηματοπιστωτικών, τέλος, όπου ως Διοικητής ΤτΕ ο Γ. Στουρνάρας λογικά είχε βαρύνουσα γνώμη, είχε ενδιαφέρον να δει κανείς πόσο επέμεινε στο αναπόφευκτο της εξέλιξης των τραπεζικών και άλλων χρηματοπιστωτικών λειτουργιών, με χρήση της Α.Ι. «σε πελατοκεντρικές λειτουργίες». Και η μεν δημιουργία προσωποποιημένων δανείων και επενδυτικών προϊόντων, ή η αντίστοιχη στα ασφαλιστικά προϊόντα ήδη προχωράει, όμως η «υπόσχεση» για βελτίωση της εμπειρίας του πελάτη σαν να φέρνει μειδίαμα – πικρό – μετά τις επί του εδάφους εμπειρίες των τελευταίων χρόνων. Μάλλον στην χρήση Α.Ι. για τους ρυθμιστές των χρηματοπιστωτικών, για τους εφαρμοστές των κανόνων, για τις καταπολεμήσεις της απάτης και του ξεπλύματος, εκεί βλέπουμε το μέλλον... Τουλάχιστον ενθαρρυντικό που ο Γ. Στουρνάρας έκλεισε με επισήμανση των συνειδητοποιημένων κινδύνων: αδιαφάνεια των αλγορίθμων, μεροληψία εγγενής στον σχεδιασμό τους, ευπάθειες (ευγενική περιγραφή των κινδύνων στην ασφάλεια των πληροφοριών), ρηχή γνώση/ελλιπής εξοικείωση του προσωπικού...
Διαφορετικά προσγειωτική για την Ελληνική πραγματικότητα η εισήγηση του Κυριάκου Πιερρακάκη, υπό την έννοια ότι προκειμένου να υπάρξουν εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης εδώ θα χρειαστεί πρώτα η χώρα να αποκτήσει πρόσβαση σε δεδομένα κανονικοποιημένα και διαλειτουργικά (αυτή η αντισηπτική διατύπωση, σημαίνει ότι κήποι στην έρημο, δύσκολα ευδοκιμούν). Υποσχέθηκε ο Κ. Πιερρακάκης μέχρι τέλη Μαρτίου «Βίβλο Ψηφιακού Μετασχηματισμού» για την Ελλάδα.
Έχοντας γίνει πολιτικός, ο Κ. Πιερρακάκης δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στην κρισιμότητα της επιμόρφωσης και ανάπτυξης δεξιοτήτων, αν είναι « η αγορά εργασίας να συμβαδίσει με την τεχνολογική επιτάχυνση». Ο ίδιος, τις είδε αυτές τις προοπτικές να προκύπτουν από στροφή του όλου εκπαιδευτικού συστήματος σε συνέργειες με τον ιδιωτικό τομέα και με την Κοινωνία των Πολιτών.
*Δημοσιεύτηκε στην economia.gr στις 27/2/2020.
Εγκατασταθήκαμε, λοιπόν, στον αστερισμό του Ασφαλιστικού Βρούτση όπως θα το λέμε εφεξής - κατά το πρότυπο του Ασφαλιστικού Κατρούγκαλου, του Ασφαλιστικού Κουτρουμάνη, παλιά-παλιά της χαμένης ευκαιρίας του Ασφαλιστικού Γιαννίτση που οδήγησε στο Ασφαλιστικό Ρέππα...
Θα ακούσουμε και θα δούμε να ξετυλίγεται η γνώριμη αντιπαράθεση για το πόσο «καμιά σύνταξη δεν θα μειωθεί, αντιθέτως μέρος των συνταξιούχων θα δει αυξήσεις», ενώ «δημιουργείται ένα ανταποδοτικό Ασφαλιστικό που καλλιεργεί την ασφαλιστική συνείδηση» (αυτή είναι σε γενικές γραμμές η επίσημη θέση - Βρούτση), ενώ αντιθέτως «στο τέλος της ημέρας 9 στους 10 συνταξιούχους θα χάσουν εισόδημα [επειδή θα τους κοπεί η 13η σύνταξη]» και, αντί να αξιοποιείται το περιθώριο που έχει δημιουργηθεί «για να βελτιωθούν τα πράγματα, γίνονται δυο βήματα πίσω [....] ξαναγυρνάμε σε ένα πλαίσιο αδικίας για τους πολλούς» (αυτή είναι η επίσημη αντίθεση-Αχτσιόγλου, αφού ο Γ. Κατρούγκαλος αναρρώνει).
Βέβαια, το τι θα σημάνει αληθινά το νέο Ασφαλιστικό αφού περάσει απο την έγκριση της Βουλής - η οποία Βουλή των Ελλήνων επιψήφισε όλα τα προηγούμενα Ασφαλιστικά, ενώ ακόμη και τώρα οι ρυθμίσεις της πασχίζουν να ενσωματώσουν την κατά καιρούς κρίση της Δικαιοσύνης... - , θα το κρίνει η εμπειρία των ίδιων των πραγματικών ανθρώπων. Των συνταξιούχων πρώτα-πρώτα, που αφού ακούσουν τις αποφάνσεις των αρμοδίων πρωϊνάδικων όπου θα προστρέξει ο Γιάννης Βρούτσης και οι αντίθετοί του για να αναλύσουν/καυχηθούν/διεκτραγωδήσουν, θα δουν τι αποτέλεσμα θα εισπράξουν. Στην τσέπη. Στον τραπεζικό λογαριασμό. Στο τέλος του μήνα, στο τέλος της χρονιάς.
Των εργαζομένων μισθωτών και των εργαζόμενων αυτοαπασχολούμενων/επαγγελματιών/επιτηδηματιών, ύστερα: όσοι βρίσκονται σχετικά λίγο πριν την σύνταξη, θα δουν τις εισφορές τους τις αυριανές, θα υπολογίσουν τις συντάξεις τις μεταγενέστερες. Εδώ το πράγμα θα είναι λιγότερο χειροπιαστό, όμως οι άνθρωποι την έχουν την ικανότητα να καταλαβαίνουν. Οι αντίστοιχοι εργαζόμενοι που είναι στις αρχές ή στο μέσο της καριέρας τους θα έχουν δυο μέτωπα να αξιολογήσουν: ένα τι θα πιστέψουν ότι τους περιμένει μετά απο δεκαετίες (εδώ θέλει άλμα πίστεως/leap of faith κατά την αγγλική περιγραφή του τι αποτελεί το Ασφαλιστικό στην εποχή μας - διεθνώς). το άλλο πώς θα διαμορφωθεί, υπό την επενέργεια του νέου Ασφαλιστικού, η αγορά εργασίας αλλά και το πλαίσιο λειτουργίας των αυτοαπασχολούμενων. Ήδη σε βαθιά νερά...
...Όμως, με δεδομένη την πολύ πιο μονομπλόκ ψηφολογική συμπεριφορά των συνταξιούχων των ή/και των ευρισκομένων πλησίον σύνταξης, ο Γ. Βρούτσης και η πλειοψηφία που θα επιψηφίσει το Ασφαλιστικό Βρούτση γνωρίζει πώς θα κριθεί. Στο σημείωμα αυτό θα περιοριστούμε σε τέσσερεις παρατηρήσεις, πέρα από τα προηγούμενα. Πρώτον, ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων μίλησε για ριζική μεταρρύθμιση, τομή κλπ. Τίποτε τέτοιο! Όλα τα προεκλογικά που είχε «ανεβάσει» η Ν.Δ. για καθοριστική ενίσχυση του τρίτου πυλώνα, για γενικευμένη ελευθερία επιλογών κοκ αφέθηκαν για άλλη φορά! Εκείνο που βασικά επελέγη ήταν μια βελτιωτική (κατά τους σχεδιαστές της...) παρέμβαση στο Ασφαλιστικό Κατρούγκαλου, συν συμμόρφωση προς ορισμένες δικαστικές αποφάσεις για το Ασφαλιστικό των προηγούμενων. Το δεύτερο: αν σε ένα σημείο υπήρξε γνήσια παρέμβαση, αυτό είναι η ηπιότερη περικοπή της σύνταξης άμα συνεχίσει να εργάζονται οι συνταξιούχοι, συν η ελευθερία που δόθηκε στους αυτοαπασχολούμενους να επιλέγουν ασφαλιστική κλάση (και να προσδοκούν ανάλογη σύνταξη). Το τελευταίο μέτρο σίγουρα θα αρέσει σε ελεύθερους επαγγελματίες και επιτηδηματίες άμεσα, αλλά... θα ωθήσει σε παγίωση της απώλειας εισφορών: συμφωνημένη εισφοροαποφυγή, με πολλούς να επιλέγουν χαμηλές κλάσεις ώστε να μην διαφανούν και τα εισοδήματά τους.
Πάμε τώρα στην διαβεβαίωση Βρούτση ότι το Ασφαλιστικό «του», έτσι όπως συνοδεύεται από «πλήρη ειδική αναλογιστική μελέτη» και από «ολοκληρωμένη μελέτη επάρκειας συντάξεων που έχει εκπονήσει το Οικονομικό Πανεπιστήμιο», έχει επιβεβαιωμένη βιωσιμότητα μέχρι το 2070. Με κάθε σεβασμό και εκτίμηση στους αναλογιστές και στο ΟΠΑ, πολλές φορές στο παρελθόν είχαμε την διαβεβαίωση ότι οι τότε ρυθμίσεις - π.χ. τα μπαλώματα όταν ανετράπη το παρολίγον Ασφαλιστικό Γιαννίτση το 2001 - θα αρκούσαν για 30 και για 50 χρόνια. Και... είδαμε!
Φθάνουμε στην καίρια επισήμανση Βρούτση: η ασφαλιστική δαπάνη «ως ποσοστό του ΑΕΠ φθάνει στον μέσο όρο των χωρών της ΕΕ». Μπορεί! Όμως, από τα λίγο λιγότερα των 30 δις όπου διαμορφώνεται σ' εμάς η δαπάνη αυτή για 2,6 εκατομμύρια συνταξιούχους, πόσα καλύπτονται από εισφορές; πόσα από τον Προϋπολογισμό; Μήπως το πρώτο κονδύλι είναι σαφώς μικρότερο από το δεύτερο; Πόσο αληθινά βιώσιμο προκύπτει αυτό στην στέππα του Ασφαλιστικού;
*Δημοσιεύτηκε στην "Ναυτεμπορική" στις 22/2/2020.
Η πανεπιστημιακός και πρώην πολιτικός μιλάει για το έργο 22 χρόνων στο Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανόπαιδων στη Θράκη, τις δυσκολίες μέσα και έξω από αυτό και το αναγκαίο restart.
Είκοσι δύο χρόνια. Σχεδόν μια γενιά. Το διάστημα, ας πούμε, που χρειάζεται για να μεγαλώσει ένα παιδί, να σπουδάσει και να επιστρέψει στη γενέτειρά του για να διδάξει το ίδιο. Τόσο κράτησε το Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανόπαιδων στη Θράκη, με εντυπωσιακά αποτελέσματα σε σχέση τόσο με το ποσοστό των παιδιών που τελειώνουν την υποχρεωτική εννιάχρονη εκπαίδευση (από 35% το 2000 σε 80% σήμερα) όσο και γενικότερα με την ένταξή τους στην κοινωνία. Μα τότε γιατί σταμάτησε; Τα καλά πράγματα που γίνονται σ' αυτόν τον τόπο δεν είναι πολλά. Γιατί λοιπόν πυροβολούμε τα πόδια μας; Ψυχή αυτού του προγράμματος ήταν η Θάλεια Δραγώνα και η Αννα Φραγκουδάκη. Συνάντησα την πρώτη στο Καποδιστριακόν, το εστιατόριο του ΕΚΠΑ που στεγάζεται στο κτίριο «Κωστής Παλαμάς», το γνωστό «ροζ κτίριο» της Ακαδημίας. Την τελευταία φορά που της είχα μιλήσει ήταν από την Κομοτηνή, όπου είχε λάβει μέρος σε μια εκδήλωση για το κλείσιμο αυτού του κύκλου. Ήταν παθιασμένη τότε, όπως και τώρα. Μου είπε πόση εθνική υπερηφάνεια αισθάνθηκε με την Κατερίνα Σακελλαροπούλου, ιδίως ακούγοντας την ομιλία της όταν της ανακοινώθηκε η επιλογή της για τη θέση της Προέδρου της Δημοκρατίας. Παρήγγειλε ένα λαβράκι σοτέ, εγώ σολομό. Διάλεξε την πιο υγιεινή σαλάτα που υπήρχε στον κατάλογο. Δεν ήθελε αλκοόλ. Και άρχισε να αναπολεί. «Η Θράκη ήταν πάντα τόπος ειρηνικός. Παρά τις καταπιέσεις, τις διακρίσεις, τους αποκλεισμούς, δεν είχε επιδείξει βία. Ποτέ. Η κατάσταση όμως γινόταν όλο και πιο πνιγηρή. Και αυτό το κατάλαβε το 1990 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Εισηγήθηκε λοιπόν στους αρχηγούς των άλλων κομμάτων της Βουλής και αποφάσισαν ομόφωνα ότι πρέπει ν' αλλάξουν οι σχέσεις κράτους και μειονότητας. Αυτή τη δεκαετία αποφασίστηκαν μέτρα που σταματούσαν μια ανόητη πολιτική - ένα από αυτά ήταν και η συγκρότηση της ομάδας μας. Η Θράκη είχε στα χωριά της Ροδόπης φυλάκια, δεν μπορούσες να πας στο χωράφι σου αν δεν είχες πάσο. Οι άνθρωποι της μειονότητας δεν μπορούσαν να πάρουν άδεια αυτοκινήτου, να καταθέσουν χρήματα στην τράπεζα. Υπήρχε η φαντασίωση ότι έτσι μπορούσες να ελέγξεις τα πράγματα καλύτερα. Όταν όμως οι άνθρωποι είναι καταπιεσμένοι, είναι και πιο χειραγωγούμενοι, πιο οργισμένοι. Για να μπορέσεις να εξασφαλίσεις δημοκρατικούς κανόνες σε οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα, ο δρόμος είναι η ενδυνάμωσή τους, να γίνουν δρώντα υποκείμενα. Αν δεν είναι δρώντα υποκείμενα, είναι χειραγωγούμενα. Ο Μητσοτάκης κατάλαβε ότι μπορούσε να γίνει μια έκρηξη. Παρενέβη λοιπόν και μίλησε για ισονομία και ισοπολιτεία». Το 1997 ανέβηκε η ομάδα στη Θράκη. Υπήρχε καχυποψία και από την πλευρά της μειονότητας («ποιοι είναι αυτοί που ήρθαν από την Αθήνα;») και από τους σκληρούς της πλειονότητας, επειδή η ομάδα είχε δουλέψει σε σχολεία με μειονότητες, είχε γράψει και το «Τι είναι η πατρίδα μας; Εθνοκεντρισμός στην εκπαίδευση». Όταν χαλάρωνε η μια πλευρά, αγρίευε η άλλη. Και υπήρχε φυσικά και η εμπλοκή της Τουρκίας. Αλλά ο κόσμος πήγε μαζί τους. Είχαν κάνει κι ένα φιλμάκι, σκηνοθέτης ήταν ο Θάνος Αναστόπουλος, ρωτούσε τι είναι η Θράκη, και όλοι, μέλη της μειονότητας και της πλειονότητας, εξέφραζαν τον ίδιο συναισθηματικό δεσμό με τον τόπο τους. Και λέγαν όλοι, «μυρωδιές, ήχοι, το πρωί που ξυπνάω και βλέπω τη χαμηλή νέφωση». Στην αρχή δεν υπήρχε καν μέρος για να συναντιούνται οι νέοι της μειονότητας με άλλους της πλειονότητας. Κι ένα καφενείο όπου έπαιζαν τάβλι κι έπιναν καφέ το κάψανε τρεις φορές. Σιγά σιγά τα πράγματα άρχισαν να φτιάχνουν. «Η στιγμή που είπα ότι πάμε πλέον καλά, προχωράμε, ήταν μια μέρα που μπήκα στο κέντρο μας στην Ξάνθη. Τα παιδιά έκαναν μάθημα. Και οι μητέρες περιμένοντας είχαν βγάλει το βελονάκι τους και έπλεκαν. Είπα τότε, αν οι μανάδες αισθάνονται τόσο οικείο αυτόν τον χώρο της ελληνικής πολιτείας, έχουμε κερδίσει». Ένα άλλο σπουδαίο επίτευγμα ήταν οι γυναίκες της μειονότητας που έμαθαν ελληνικά. «Εκείνες το ζήτησαν. Αφού έρχεστε και κάνετε μάθημα στα παιδιά μας, είπαν, δεν κάνετε και σε μας; Στην αρχή δεν τις άφηναν οι άντρες τους, έδωσαν μάχη. Έχω μια φωτογραφία που κάνουν το σήμα της νίκης. Και τώρα μας λένε, πού πάτε, γιατί σταματάτε;». «Σεβαστήκαμε τις διαφορετικές ταυτότητες» Αναρωτιέμαι πώς κέρδισε η ομάδα των «πρωτευουσιάνων» την εμπιστοσύνη αυτών των ανθρώπων. Πώς νίκησαν την καχυποψία τους ύστερα από τόσα χρόνια καταπίεσης; «Ήμασταν μια μεγάλη ομάδα πανεπιστημιακών, εκπαιδευτικών, κοινωνικών λειτουργών, εμψυχωτών, όλοι τους αποφασισμένοι να πετύχουν. Κάναμε μαθήματα ελληνικών στα σχολεία τα απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα, δημιουργήσαμε κοινοτικά κέντρα που δούλευαν επτά μέρες την εβδομάδα όλον τον χρόνο, τέσσερις κινητές μονάδες επισκέπτονταν καθημερινά τα απομακρυσμένα χωριά, κάναμε καλοκαιρινές κατασκηνώσεις με παιδιά και νέους, μειονότητας και πλειονότητας μαζί, όπου μάθαιναν τη συμβίωση και τη συνεργασία. Σεβαστήκαμε τις διαφορετικές ταυτότητες στη δημιουργία διδακτικών υλικών και βιβλίων, κάνοντας μεικτή επιμόρφωση εκπαιδευτικών από τη μειονότητα και την πλειονότητα, δίνοντας ευκαιρίες στα κορίτσια και τις γυναίκες, δουλέψαμε στο πεδίο σε συνθήκες δύσκολες, ήρθαμε κοντά στην τοπική κοινωνία, και είχαμε μεγάλο πάθος για τη δουλειά που κάναμε. Παράδειγμα, μια από τις τέσσερις κινητές μας μονάδες έφευγε από την Κομοτηνή Κυριακή το χάραμα κάνοντας δυόμισι ώρες ταξίδι στον Έβρο για να κάνει μάθημα στις γυναίκες. Ακόμη και ο ιμάμης σε κάποια χωριά βοηθούσε μετακινώντας το μάθημα του Κορανίου διότι θα κάναμε μάθημα ελληνικών εμείς. Ήταν φορές που μας ανήγγελλε από τον μιναρέ. Τη μεγαλύτερη λαχτάρα την είχαν τα παιδιά. Απολάμβαναν μια μάθηση-παιχνίδι, δημιουργική, με ηλεκτρονικούς υπολογιστές τόσο σπάνιους για τα περισσότερα παιδιά. Τα αποτελέσματα, ποσοτικά και ποιοτικά, είναι εντυπωσιακά». Η Θάλεια είναι ασυγκράτητη, το πιάτο μπροστά της είναι άθικτο. Θα έλεγε κανείς ότι αυτά που έκανε η ομάδα της ήταν τόσο πετυχημένα, ώστε είχαν οικουμενική αποδοχή. Οι ξένοι που παρακολουθούσαν το πρόγραμμα - αφού γινόταν με κοινοτικά κονδύλια - ήταν πράγματι ενθουσιασμένοι. Αλλά ορισμένοι στην Αθήνα ενοχλούνταν. Κι όταν βρέθηκε στο υπουργείο Παιδείας, το 2010, ξέσπασαν εναντίον της. «Εβγαινε στον δρόμο το ΛΑΟΣ και φώναζε "έξω η Δραγώνα από το υπουργείο Παιδείας". Δεν μπόρεσα να το αντέξω και παραιτήθηκα. Ο Καρατζαφέρης καμάρωνε στη Βουλή λέγοντας ότι το κόμμα του κατάφερε να με διώξει. Το υπουργείο είχε άλλωστε ήδη αρχίσει να αποσύρει την εμπιστοσύνη του σε μένα γιατί είχε πολιτικό κόστος».
«Απαραίτητα τα μέτρα ήπιας πολιτικής»
Πάντα υπήρχαν λοιπόν εμπόδια. Διάφοροι πολιτικοί εκπρόσωποι δεν έβλεπαν με καλό μάτι το έργο στη Θράκη. Ωστόσο, παρά τις διαφορές ανάμεσα σε υπουργούς Παιδείας και κόμματα, όλοι στήριζαν την πολιτική ισονομίας και ισοπολιτείας. Και η δυστοκία που υπήρχε στην ανανέωση του προγράμματος εύκολα ή δύσκολα ξεπερνιόταν. «Δεν είχα συναντήσει ποτέ ως τώρα υπουργό που να μην ενδιαφερθεί να καταλάβει. Και πιστεύω ότι τα μέτρα ήπιας πολιτικής, όπως τα έλεγε ο Γιώργος Παπανδρέου, είναι σήμερα πιο απαραίτητα από ποτέ. Πρέπει να κάνουμε ενέσεις συνεχώς, εξέλιξης, δημοκρατίας, φιλίας, ανοιγμάτων. Πρέπει να προετοιμάζουμε την κοινωνία των πολιτών, να υπάρχει διακίνηση ιδεών, να έρχονται κοντά οι άνθρωποι. Άλλωστε το έργο μπορεί να γίνει παράδειγμα. Αυτά που έγιναν στη Θράκη να γίνουν και στη Λάρισα, για παράδειγμα, με τους μετανάστες που μεταφέρονται από τα νησιά. Η κοινωνία είναι έτοιμη να τους φάει ζωντανούς. Και οι αιρετοί δεν βοηθάνε. Πρέπει λοιπόν να εφαρμόσουμε πολυδάπανα μέτρα, που παίρνουν χρόνο. Και χρήμα φυσικά. Η δημοκρατία στοιχίζει. Αλλά δεν γίνεται αλλιώς». Η Δραγώνα πίστευε ανέκαθεν στη σημασία του «από τα κάτω». Όταν ήταν γραμματέας στο υπουργείο, όργωνε όλη την Ελλάδα, πήγαινε στους καταυλισμούς των Ρομά για να βάλει τα παιδιά τους στο σχολείο. Και τα κατάφερνε. «Στην αρχή οι δήμαρχοι φοβόντουσαν, μια πρόεδρος συλλόγου γονέων στη Βέροια, μέλος του ΛΑΟΣ, ήταν πολύ αρνητική. Στο τέλος με ευχαρίστησε, μου ενεχείρισε μάλιστα δώρο κι ένα ταψί ραβανί. Για ν' αλλάξουν νοοτροπίες και προκαταλήψεις, πρέπει το κράτος να κάνει πρωταγωνιστές τις τοπικές κοινωνίες». Το ίδιο έγινε και με ένα άλλο πρόγραμμα στο οποίο δούλεψε με την Άννα Φραγκουδάκη. Συμμετείχαν τέσσερις χώρες: Ισραήλ και Παλαιστινιακή Αρχή, Ελλάδα και Τουρκία. Το θέμα ήταν το ίδιο, η συμβίωση των ανθρώπινων ομάδων που έχει διαιρέσει η ιστορία των εθνών. «Την ανάγκη συνύπαρξης των πολιτισμικών ετεροτήτων την ξέρουμε σε αυτή τη χώρα. Είμαι Ελληνίδα, εγγονή μετανάστη, ο προπάππος μου μετανάστευσε στην Αμερική, και παιδί πρόσφυγα, ο πατέρας μου ήταν πρόσφυγας από τη Σμύρνη. Έχω μέσα μου αυτά τα τραύματα». Κάθε κύκλος όμως έρχεται κάποια στιγμή που κλείνει. Αυτό δεν σημαίνει ότι το έργο πρέπει να σταματήσει. Αντιθέτως, υπάρχουν εκατό λόγοι για να συνεχίσει. Τι θέλουν οι δύο γυναίκες που το κράτησαν επί 22 χρόνια; Να παραδώσουν τη σκυτάλη σε νέους ανθρώπους. Πρέπει να γίνει ένα restart. Ρωτάω τη Θάλεια τι θα έλεγε αν την καλούσε ο Πρωθυπουργός. «Να δημιουργηθεί ένα πειραματικό σχολείο, δίγλωσσο, που να αποτείνεται εξίσου στη μειονότητα και στην πλειονότητα, και να αποτελέσει πείραμα, παράδειγμα πραγματικής συμβίωσης στην εκπαίδευση. Γιατί τα παιδιά που πάνε στο δημόσιο, η ταυτότητά τους, η γλώσσα τους είναι ανύπαρκτη, κι όταν πηγαίνουν στο μειονοτικό σχολείο είναι γκετοποιημένα. Δεν δουλεύει έτσι η εκπαίδευση. Θα μπορούσαμε να είμαστε παράδειγμα στον κόσμο για τη διγλωσσία και τις διαφορετικές ταυτότητες στο σχολείο. Ένας φάρος, σαν τον Καναδά. Έτσι βγήκαν και στην Αμερική τα μαύρα παιδιά από το περιθώριο και την αμάθεια». Το εστιατόριο του πανεπιστημίου είναι πιο πολύβουο απ' ό,τι περίμενα. Τα πιάτα του πάντως είναι πολύ νόστιμα. Ξαφνικά αρχίζει να ακούγεται δυνατή μουσική, κάποιοι φοιτητές κάνουν πρόβα χορού. Κοιτάζω τη συνομιλήτριά μου, το αποκλείω αυτή η γυναίκα να σταματήσει να δουλεύει. Με επιβεβαιώνει. «Από το τέλος Αυγούστου είμαι συνταξιούχος. Αλλά κάνω συνεχώς σχέδια. Κάνω αιτήσεις σε διάφορα ερευνητικά προγράμματα, διεθνικά και πολυπολιτισμικά. Δεν έχω κουραστεί. Κάνω μάθημα στο πανεπιστήμιο αμισθί. Ο τίτλος είναι Ταυτότητες και Ομάδες, όταν το ψυχικό συναντά το κοινωνικό. Το μάθημα με ενθουσιάζει και είναι μεγάλη ανταμοιβή η ανταπόκριση των φοιτητών. Συνεργάζομαι επίσης με τον Δήμο Αθηναίων για την ένταξη των προσφύγων. Είναι ένα σύνθετο πρόγραμμα, κι αυτό ακριβό φυσικά. Αλλά αυτές οι προσπάθειες πρέπει να πολλαπλασιάζονται σαν τα μανιτάρια».
«Στην πολιτική βρέθηκα από σπόντα»
Ρωτάω τη Θάλεια αν δηλώνει αριστερή ή αν έχει πάψει να πιστεύει στις ετικέτες. «Δεν δηλώνω τίποτα. Δεν θήτευσα ποτέ στην Αριστερά, αν και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάποιες ιδέες της Αριστεράς με γοητεύουν. Παντρεύτηκα 19 ετών και στα είκοσι ήμουν φοιτήτρια και μαμά, δεν είχα καμιά πολιτική δράση. Ποτέ. Ύστερα έκανα τη διατριβή μου, πήγα στα Γιάννινα, στο πανεπιστήμιο, ως ειδική επιστήμων, μετά επίκουρη, το 1970 ήρθα στην Αθήνα. Στην πολιτική βρέθηκα από σπόντα, με πρότεινε ο Παπανδρέου, είπα να το δοκιμάσω, και μετά κατάλαβα ότι δεν είναι για μένα η πολιτική. Είμαι άνθρωπος της δράσης και με παθιάζει να παρεμβαίνω, αλλά σε πεδία και σε κλίμακα τέτοια που να μπορώ να δω την αλλαγή». Κλείνω το μαγνητόφωνο, αλλά θέλει κάτι ακόμη να πει. «Δύο άνθρωποι με διαμόρφωσαν. Ο ένας ήταν ο Σπύρος Δοξιάδης. Και ο άλλος, η Άννα, που μου άλλαξε εντελώς τον προσανατολισμό. Τα κάναμε όλα μαζί. Πιστεύω πολύ στη δύναμη της ομάδας. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα μόνος σου. Αν δεν μοιραστείς, αν δεν στριμωχτείς... Πρέπει να βάζεις συνεχώς τις ιδέες σου σε κοινή δοκιμασία, μέσα από το βλέμμα των άλλων, μέσα από τον λόγο τους διαμορφώνεται κι ο δικός σου. Ο μοναχικός πανεπιστημιακός είναι ένα μοντέλο που δεν μου ταιριάζει. Γι' αυτό και μπήκα στην πολιτική. Αλλά κατάλαβα ότι δεν ήταν για μένα. Φυσικά με άλλαξε και η ψυχανάλυση, χρόνια πολλά στο ντιβάνι...». Τι διαβάζεις αυτές τις μέρες, Θάλεια; «Ένα βιβλίο της Ετέλ Αντνάν, το Σιττ Μαρί Ροζ. Μιλάει για τον εμφύλιο του Λιβάνου». Και ποια ταινία είδες τελευταία; «Το "1917". Δεν μ' άρεσε. Γυρισμένη άψογα, αλλά τη βρήκα υπερβολική. Λίγο σαν Τζέιμς Μποντ...». Όπως αποδείχθηκε την περασμένη Κυριακή, η Ακαδημία των Όσκαρ συμφωνεί μαζί της.
*Δημοσιεύτηκε στα "Νέα" στις 15/2/2020.
